Drie jaar zit er tussen Prequelle, de nieuwe vierde langspeler van het Zweedse Ghost, en diens voorganger Meliora (2015), dat destijds eenvoudig de muzikale harten van velen wist te veroveren. In de tussentijd is er het een en ander gebeurd. Frontman Tobias Forge ontsloeg de andere bandleden en ging door als eenmansproject met ingehuurde muzikanten, een ep en liveplaat zagen het levenslicht en het alter ego van Forge, Papa Emeritus III, heeft plaatsgemaakt voor een nieuwe gekostumeerde roerganger in de vorm van Cardinal Copia. Daarnaast zijn ook de kostuums van de Nameless Ghouls (de muzikanten) aangepast. De rituele transitie van Papa Emeritus III naar Cardinal Copia is terug te vinden in diverse filmpjes op YouTube.
De mengelmoes van aanstekelijke, ruige gitaarpartijen, progrockelementen die doen denken aan de jaren zeventig en popmelodien die refereren aan de jaren tachtig is grotendeels onveranderd gebleven. Bovendien vormt de plaat wederom meer een doorlopend geheel dan een collectie losse nummers. Het algehele geluid en de sfeer zijn niet ruiger dan op Meliora, maar doen daar ook zeker niet voor onder. Prequelle borduurt dan ook voort op de muzikale richting die is ingeslagen met Meliora. Het is daardoor een plaat die in eerste instantie minder verrast en direct vertrouwd klinkt. Tegelijkertijd is het interessant om te horen wat Cardinal Copia met deze formule voor elkaar kan krijgen. Uiteraard zijn de tekstuele spitsvondigheden en macabere grappen en grollen ook van de partij.
Na een kort, onheilspellende intro dat voorzien is van kinderrijm hakt de eerste single Rats erin. Wat betreft opzet lijkt het wel op de titelsong van de ep Square Hammer. Pakkende gitaarriffs vormen de aftrap en worden al snel vergezeld door de omineuze zang van Copia. Het strakke spel wordt verder gekleurd met sfeervolle keyboardpartijen en stevige, aanstekelijke baspartijen. De melodien zijn pakkend, maar weten wel te wringen. Het is stevige hardrock die gegroeid is tot popmuziek, maar dat betekent niet dat het simpel is of weinig om het lijf heeft. In de instrumentale partijen gebeurt van alles, terwijl Copia de ene na de andere wereldse plaag bezingt.
Met Faith lijkt Ghost zichzelf te plagiren door terug te grijpen op de succesvolle opzet van From The Pinnacle To The Pit. Een ander moment van herkenning doet zich voor wanneer Miasma wordt ingezet en er hier gespeeld lijkt te worden met een melodie die we ook al op Meliora tegenkwamen. De verrassing is echter groot wanneer dit de opmaat is voor het eerste lange, volledig instrumentale nummer dat wordt afgesloten met een heuse saxofoonsolo.
Prequelle kent twee van deze instrumentale stukken, waarvan Miasma het meest uitdagende is met spetterend gitaarwerk en aardige keyboardpartijen. Het sfeervolle Helvetesfnster voelt meer als een langgerekt intro aan van het daaropvolgende Life Eternal. Een fluit en een piano zorgen voor wat licht na de voorgaande duisternis. Het is aangenaam om te horen, maar tegelijkertijd zijn de elf minuten aan instrumentaal materiaal relatief veel op een speelduur van nog geen drie kwartier. Het past in het plaatje van het album, maar tegelijkertijd vliegt de schijf net als diens voorganger in sneltreinvaart voorbij.
Zeker het tweede deel van de plaat, dat wordt afgetrapt met de jarentachtigstamper Dance Macabre, is voorbij voordat je er erg in hebt. En laat die rappe vergankelijkheid nu net een van de themas zijn in de muziek die volgt. Het hese stemgeluid van Copia in de coupletten en de warme bas zorgen voor een directe klik en dan blijven de sterke gitaarpartijen nog buiten beschouwing. Pro Memoria en afsluiter Life Eternal volgen grotendeels dezelfde opzet met een ingetogen, intiem begin en een emotioneel beladen ontknoping om vervolgens te eindigen met een zucht.
Ghost weet te overtuigen met een album dat qua opzet weinig verschilt van diens voorganger. Dat zal voor de liefhebbers van die plaat een genoegen zijn. Mensen die liever het geluid van het ruigere debuut hadden willen horen, komen met Prequelle echter van een koude kermis thuis. Dat de formatie ook nu weer een album weet te produceren dat voorbij lijkt te vliegen zonder daarbij te vervelen, etaleert de muzikale kwaliteit van Cardinal Copia in zijn diverse incarnaties. Het prolongeren van deze stijl zorgt er echter wel voor dat het element van verrassing minder is dan drie jaar geleden en dat herhaling op de loer ligt.
Tracklist:
1. Ashes
2. Rats
3. Faith
4. See The Light
5. Miasma
6. Dance Macabre
7. Pro Memoria
8. Witch Image
9. Helvetesfnster
10. Life Eternal
