Mika Lammassaari is een bezige bij. De gitarist speelt niet alleen in drie bands (Mors Subita, Wolfheart en het momenteel niet actieve Eternal Tears Of Sorrow), maar ook doet hij productiewerk voor Mors Subita (de bandnaam staat voor �acuut overlijden�) en schrijft hij constant nieuwe songs. Zo had de gitarist na Degeneration (2015) al bijna twee albums klaar; een zwaar exemplaar met weinig melodie en een exemplaar met zowel agressie als melodie. Hij liet ze aan de andere bandleden horen en zij kozen voor de trademarksound: een combinatie van agressie en melodie.

Daar staat de Finse band al sinds de oprichting in 2000 om bekend. Momenteel bestaat de line-up naast Mika (het enige overgebleven originele bandlid) uit vocalist Eemeli Bodde, drummer Ville Miinala en bassist Mika Junttila. Het kwartet heeft Soilwork en In Flames als voornaamste inspiratiebronnen en je hoort ook wel wat Lamb Of God, Pantera, Mercenary en Mors Principium Est in de songs terug. Verwacht geen cleane zang, want Eemeli zet alleen zijn extreme screams in, met hier en daar een grunt.

Al in de zeer overtuigende openingstrack laten de Noord-Europeanen horen waar ze toe in staat zijn. As Humanity Weeps klinkt fris, agressief, melodieus, energiek, groovy en memorabel. En daar blijft het niet bij. Elk nummer heeft wel iets dat de aandacht er goed bijhoudt en het energieniveau hoog houdt. Meestal is dat het ge�nspireerde gitaarwerk van Mika, maar ook de drumpartijen van Ville vallen soms in positieve zin op. Hij verandert regelmatig het tempo en dat zorgt ervoor dat de nummers niet te veel op elkaar gaan lijken en hij geeft net dat beetje extra met zijn grooves (Dead Sun) en blasts (details in de accenten in Defeat bijvoorbeeld). Het baswerk staat wat weggedrukt in de mix.

Deze derde full-length is een genot voor de oren van de liefhebber van melodeath in een modern jasje. De songs klinken strak waar het moet en ademen voldoende vanwege de transparante productie. Ze zijn catchy en toegankelijk. Niet elke track is een hoogtepunt, maar er is een prettige afwisseling tussen agressieve deathmetaltracks (I, God en het technische Fear Is Just The Beginning) en intiemere songs (Into The Pitch Black en Shadows). Het album sluit episch af met The Void. Veelal leunen de nummers op de Zweedse school, maar de kenmerkende Finse melancholie ontbreekt niet. Soms liggen de invloeden er dik bovenop (zo herinnert het titelnummer aan The Quiet Place van In Flames), maar het stoort niet.

Into The Pitch Black is een van de betere melodeathalbums van de afgelopen tijd, scoorde terecht hoog in de Finse albumcharts en gaat met de juiste promotie Mors Subita ook internationaal op de kaart zetten. Het succes is Mika en zijn bandmakkers gegund, want op Into The Pitch Black gaat bijna alles goed wat maar goed kan gaan.

Tracklist:
1. Path To The Abyss
2. As Humanity Weeps
3. Dead Sun
4. Defeat
5. Into The Pitch Black
6. Alas
7. I, God
8. Vultures
9. Fear Is Just The Beginning
10. Shadows
11. The Void