De Noorse, symfonische grootmeesters lijken het dus wat rustiger aan te doen. Tegelijkertijd staat de metalwereld niet stil en zijn Silenoz en consorten zeker niet meer uniek in hun mengeling van extreme metal met een overdosis aan symfonisch geweld. Groepen als Septicflesh, Fleshgod Apocalypse, Ne Obliviscaris en Carach Angren hebben deze mengvorm tot een kunst verheven. Is Dimmu Borgir inmiddels voorbijgesneld door dergelijke groepen, of heeft deze symfonische blackmetallegende nog steeds bestaansrecht?
Het antwoord op die vraag zal iedereen anders beantwoorden, maar één zaak staat vast: Eonian zal voor heel wat discussie zorgen. Enerzijds bevat het album nog wel enkele redelijk ouderwetse nummers (zoals The Empyrean Phoenix en Archaic Correspondence), waarin een glimp van de felheid van het oudere werk te horen is, maar anderzijds klinkt Dimmu Borgir symfonischer dan ooit. Dat komt vooral door de grote rol die is weggelegd voor het Schola Cantrum-koor, wiens krachtige samenzang de refreinen van een extra laag grandeur voorziet. Vooral in de statige opener The Unveiling (dat verder muzikaal gezien nogal saai is) en in het aan het latere werk van Satyricon refererende, krachtige midtempo-nummer ÆTheric vallen die koorelementen in positieve zin op.
Wie dus black metal verwacht, zal redelijk weinig van zijn gading vinden op Eonian. De plaat is even dichtgespijkerd met symfonische pracht en praal als het gemiddelde Rhapsody Of Fire-album. En toegegeven, die symfonische elementen zijn uitstekend verweven in de muziek. De composities zijn alleen over het algemeen niet bijster spannend. Neem Council Of Wolves And Snakes, dat wordt omschreven als het meest experimentele nummer van Eonian. De folk- en tribal-elementen laten inderdaad een andere kant van Dimmu Borgir horen, maar de compositie is futloos en eenvormig, met slechts een enkele sporadische versnelling die voor wat peper zorgt. Ook de polariserende single Interdimensional Summit zit simplistisch in elkaar, maar gek genoeg ontpopt deze track zich ondanks de aanvankelijke scepsis tot een van de betere nummers. De track is namelijk ontzettend catchy en het stampende ritme gaat live ongetwijfeld goed werken.
Toch doet Eonian vooral terugverlangen naar oudere tijden. Niet eens persé de platen uit de jaren negentig, maar vooral de massieve, waanzinnig in elkaar stekende composities ten tijde van Puritanical Euphoric Misanthropia (2001) en Death Cult Armageddon (2003). Geen enkel nummer op Eonian komt namelijk in de buurt van de compositorische rijkheid van nummers als Kings Of The Carnival Creation en Progenies Of The Great Apocalypse, die een urgentie en dwingendheid hebben die geen moment aanwezig is op dit nieuwe album (een euvel waar ook Abrahadabra onder lijdt). Hoe machtig de mix van Jens Bogren, bekend van onder andere Enslaved en Ihsahn, ook is: als het niveau van de composities achterblijft, ontbreekt de grootsheid van weleer.
Eonian is geen slecht album. Het is ook geen ‘lui’ album, want Dimmu Borgir kiest voor vernieuwing en bij vlagen voor het experiment. Eonian is echter wel een vlak album. De orkestrale elementen zitten uitstekend in elkaar, maar met uitzondering van Alpha Aeon Omega willen de algehele composities maar niet echt ontvlammen. Daardoor trekt het album eigenlijk redelijk onopvallend voorbij. En dat kan toch niet de bedoeling zijn geweest.
Tracklist:
1. The Unveiling
2. Interdimensional Summit
3. Ætheric
4. Council Of Wolves And Snakes
5. The Empyrean Phoenix
6. Lightbringer
7. I Am Sovereign
8. Archaic Correspondence
9. Alpha Aeon Omega
10. Rite Of Passage
