Ken je dat? Dat je op een avond niet veel te doen hebt, er in je lokale caf�, poppodium of jongerencentrum wat bandjes spelen en je besluit om toch even te gaan kijken. Geen idee wat er speelt, maar is er bier en er zijn bekenden. Gezellig wordt het dus toch wel. 99 van de 100 keer blijven de bandjes totaal niet hangen, maar die ene uitzondering maakt alle andere keren de moeite waard. Dan ontdek je een muzikale parel, die anders aan je neus voorbij was gegaan. Voor mij was dat eind 2016 doomband Messa.

Dit Italiaanse kwartet valt meteen op vanwege zangeres Sara met haar lange, rode haren en neuspiercing. Met haar stem betovert ze, zweept ze op en bezweert ze het publiek. Haar mannen zorgen voor een solide basis van duistere en donkere ondertonen. De afwisseling tussen rustige melodielijnen en zware, heftige stukken pakt en laat niet meer los. Ontzettend knap om met enkel een debuut, het opvallend genoeg niet heel erg bekende Belfry, zo te imponeren. Ze blijken ook nog eens ontzettend sympathiek en gaan graag mee de stad in. Het liefst naar het Streetcaf�, de enige plek in Arnhem waar je wel mag blowen, maar niet mag roken.

Messa doet precies dat wat ik gaaf vind aan muziek: flirten �n de grens overgaan met andere genres, op de juiste momenten psychedelische stukken (The Seer) erin gooien en een zangeres die precies weet hoe ze haar stem moet gebruiken. Opvolger Feast For Water is wederom zo�n veelzijdig meesterwerkje. Op dit conceptalbum staat water centraal. Water staat voor puurheid, eenvoud en �vloeibare krachten�. Op Feast For Water vloeien diverse genres moeiteloos in elkaar over: van zware doom en sludge tot rustige pianostukken, jazz en blues. Luister maar naar die geniale sax in Tulsi.

Check om te begrijpen wat ik bedoel maar eens de eerste drie minuten van de onderstaande clip Leah. Sara zet de ene keer krachtige vocalen neer en klinkt de andere keer ingetogen en breekbaar. Het contrast is groot en d�t is de kracht van Messa. Alles is overgegoten met een heerlijk fuzzy seventiesgeluid.

Vergelijken met andere bands is niet eenvoudig, maar er zijn enige gelijkenissen met The Devil�s Blood, Jex Thoth, Windhand en Sabbath Assembly. Wat Messa doet, is voor mij echter uniek. Het is een heerlijke luisterervaring. "Dark Jazz Doom Ritual drenched in Occult Blues from Hell", noemen ze het zelf. Maar let op: omdat de nummers complex en uitgesponnen zijn, ontbreken echte oorwurmen. Loop jij ieder jaar te watertanden van de line-up van Roadburn? Dan ben je het aan jezelf verplicht om Messa een luisterbeurt te gunnen. Ik hoop van harte dat de Italianen dit keer de waardering krijgen die ze verdienen.

Tracklist:
1. Naunet
2. Snakeskin Drape
3. Leah
4. The Seer
5. She Knows
6. Tulsi
7. White Stains
8. Da Tariki Tariqat