Gentle Knife is een prog/artrockband die door de muziek uit de jaren zeventig is beïnvloed. Gentle Giant, King Crimson, Genesis en Camel zijn inspiratiebronnen, alsmede Super Mario, Bach en The Beatles. Het collectief, dat momenteel uit maar liefst elf muzikanten bestaat, is sinds 2012 actief. In 2015 verschijnt het gelijknamige debuut en vorig jaar ziet opvolger Clock Unwound het levenslicht, met het onontkoombare verstrijken van de tijd als hoofdthema.

De prelude is nog heel kalm met piano en flügelhorn, maar na twee minuten dient het er goed op aansluitende, zestien minuten durende titelnummer zich aan. Hierin komt de progrock aan bod. Passages met zang van zowel zangeres Veronika Hørven Jensen als zanger Håkon Kavli enerzijds en instrumentale fases met synth- en gitaarsolo’s anderzijds, wisselen elkaar af. Gentle Knife maakt instrumentaal een solide indruk. Zeker in het rustige, iets te lange tweede deel met dwarsfluit-, gitaar- en saxofoonsolo. Verwacht geen technische hoogstandjes, maar relaxte bijdragen die prettig in het gehoor liggen.

Vocaal is het minder overtuigend. Håkon heeft in het titelnummer aanvankelijk een Tears For Fears-touch in zijn zang en Veronika heeft een alternatieve rockstem. Ook in Fade Away valt op dat Håkon geen geweldig zanger is. Hij moet hard werken om de lage tonen zuiver te brengen aan het begin van het nummer. Veronika brengt het er beter vanaf en ook als duo klinken ze aangenamer.

Instrumentaal vergaat het Gentle Knife beter, met name dankzij de dynamiek in Fade Away en de bijdrage van de dwarsfluitist. Er gebeurt veel in het nummer zonder dat de musici de focus verliezen. Het energieke Smother is nog iets sterker. Het is een opbeurend nummer dat je direct pakt met een vibe waarbij je niet stil kunt blijven zitten en een onderscheidende bijdrage van de blazerssectie. Het middenstuk is fantastisch met een hammondorgel en een Caribisch ritme en ook even later zijn de jazz-solo op trompet en een fijne baslijn elementen die het luisterplezier vasthouden. Plans Askew is weer wat minder onderhoudend, maar heeft in het middelste deel z’n momenten met dwarsfluit en saxofoon.

Opvallend aan deze release is het eerlijke geluid. Er lijkt weinig tot niets aan het originele geluid van de instrumenten en de zang te zijn veranderd. Zo heb je het gevoel dat je er live bij bent. Het draagt beslist bij aan het luisterplezier. Met name Smother komt daardoor geheel tot leven. Het andere hoogtepunt is het afsluitende Resignation. Het donkere nummer is goed opgebouwd met getokkel en jazzy drumspel, bevat geslaagde rokerig gesproken passages en een fijne bijdrage op saxofoon.

Clock Unwound is een zeer aardige progrockplaat die je terugbrengt naar de jaren zeventig. Niet elk nummer maakt een onuitwisbare indruk. Dat ligt deels aan het vocale duo, waarvan Håkon een wat wisselvallige indruk maakt. De oprechtheid en de indrukwekkende en beklijvende momenten zorgen ervoor dat je toch af en toe de plaat weer eens opzet. Ben je liefhebber van de jaren zeventig en verlang je terug naar de sound van die tijd, beluister dan de preview die onder de tracklist te vinden is.

Tracklist:
1. Prelude: Incipit
2. The Clock Unwound
3. Fade Away
4. Smother
5. Plans Askew
6. Resignation