Deze vierde full-length is zoals het woord synthese aangeeft, een samenvoeging van verschillende zaken, zoals het heden en het verleden of het organische en synthetische. Bij Evanescence denk je aan radiovriendelijke rock met drums en versterkte gitaarpartijen. Die laatste twee hebben op Synthesis echter plaatsgemaakt voor elektronica respectievelijk een echt orkest.
Er staan twee nieuwe reguliere tracks op deze release: Hi-Lo en Imperfection. Hi-Lo heeft iets van Madonna's Frozen en is de kalme compositie van de twee, met een vioolsolo van Lindsey Stirling. Aan Imperfection valt het pianospel onder de naam The In-Between (met referentie aan Hello) in de eerste twee minuten in positieve zin op. Opvallend is dat de inmiddels 36-jarige zangeres hierin sneller zingt en dat deze track veel popgerichter is dan een gemiddelde Evanescence-track, hoewel later in het nummer ook gecomputeriseerde gitaarpartijen hun intrede doen.
De oude tracks zijn dus gearrangeerd. Belangrijkste krachten achter de arrangementen zijn David Campbell (dirigent, orkestraties), William Barry 'Science' Hunt (producer, programmering, synthesizer, elektronica) en Amy Lee (componiste, zang). De drie krijgen behalve van het orkest bij de uitvoering hulp van de reguliere muzikanten Tim McCord, William Martin Hunt (niet te verwarren met de producer), Troy McLawhorn en Jen Majura. Laatstgenoemde speelt de theremin. De bijdragen van deze leden staat echter ver in de mix.
Het draait vooral om de zang van Amy. Zij staat dan ook prominent in de mix. Het is een begrijpelijke keuze, want het levert kippenvelmomenten op in minimalistische secties, zoals bij aanvang van The End Of The Dream, Lost In Paradise (met uitstekende orkestraties) en Lithium. De andere drie elementen die voorop staan, zijn het pianospel, de orkestraties en de elektronica. De nummers lenen zich uitstekend voor een orkestrale versie en de elektronica geeft het geheel een heel geslaagde, moderne touch, zoals blijkt uit de geslaagde bewerkingen van The Secret Door en het triphoppende Your Star.
Enkele voorbeelden van nummers waarin de samenkomst van pianomelodien en orkestraties goed werken, zijn Never Go Back, Unraveling (Interlude) en My Heart Is Broken. In laatstgenoemde valt het pianospel overigens zeer fraai samen met de bijdrage op de harp. Hi-Lo is net als The Secret Door n van de beste voorbeelden waar alle elementen in balans samenkomen, maar er zijn eigenlijk weinig momenten waarop de aanwezigheid van elektronica overbodig is. Doorgaans werkt de toevoeging, al zijn de bewerkingen van Bring Me To Life (zonder rapgedeelte) en Imaginary niet de sterkste en zijn er momenten in Never Go Back en The End Of The Dream die met een alternatieve benadering sterker uit de bus waren gekomen.
Niet iedere fan zal staan te springen om de bewerkingen. Een deel van de aanhang had liever een regulier album met nieuwe tracks gehoord dan deze projectmatige aanpak met alternatieve versies van bestaande songs en slechts twee nieuwe tracks. Het is ook wennen om de klassiekers in een ander jasje te horen. Het doet echter niets af aan de kwaliteiten van de muzikanten en de gearrangeerde originele tracks. Amy heeft lange tijd naar dit moment uitgekeken en mag trots zijn op het resultaat. Synthesis brengt verschillende werelden samen en creert een universum voor zichzelf waar in de toekomst op voortgebouwd kan worden.
1. Overture
2. Never Go Back
3. My Heart Is Broken
4. LacryMosa
6. The End Of The Dream
7. Bring Me To Life
8. Unraveling (Inturlude)
9. Imaginary
10. Secrer Door
11. Lithium
12. Lost In Paradise
13. Your Star
14. My Immortal
15. The In-Between (Piano Solo)
16. Imperfection
