Het achtste album Mark Of The Necrogram komt uit na een voor de band turbulente periode. Nadat gitarist David Parland in 2013 op 42-jarige leeftijd zelfmoord pleegde, is enkel drummer Joakim Sterner nog over van de originele bezetting. Vocalist Tobias Sidegrd, die op alle albums na The Nocturnal Silence zong, werd uit de band gezet nadat hij werd veroordeeld wegens huiselijk geweld. Hij wordt vervangen door Anders Strokirk, die 23 jaar na The Nocturnal Silence terugkeert op het oude nest. Ook gitaristen Sebastian Ramstedt en Johan Bergebck, die de band in 2011 verlieten, keren terug.
Necrophobic kon een nieuwe bezetting wellicht goed gebruiken, want Womb Of Lilithu (2013) was een degelijke, doch binnen de discografie weinig opzienbarende herhalingsoefening. Voorafgaand aan het beluisteren vroeg ik mij af of Mark Of The Necrogram vanwege de terugkeer van de originele vocalist de band als geheel terug zou doen grijpen op het brutere geluid van The Nocturnal Silence. Dat blijkt niet het geval te zijn, want Necrophobic borduurt gestaag voort op de voorgaande albums. In de kenmerkende stijl die men vanaf Hrimthursum (2006) hanteert, voeren snelle, melodieuze gitaarriffs en pakkende refreinen de boventoon. De composities zijn weinig sfeervol, maar vooral erg direct. Necrophobic houdt zo het midden tussen melodieuze Zweedse black metal (Dissection, Dawn, Naglfar), blackened thrash metal (Destryer 666) en invloeden van de melodieuze deathmetalbands van de Stockholmschool (Dismember, Desultory).
Men zorgt dus niet voor verrassingen, maar wat spannende riffs en soli betreft is dit weer een flinke vooruitgang ten opzichte van Womb Of Lilithu. Tsar Bomba is een eerste hoogtepunt met een haast bombastisch, licht cheesy refrein. Anders bewijst hier zijn waarde: hij is een zeer charismatische, theatrale vocalist, wiens strofes zelfs commanderend overkomen. Ook de titeltrack en Pesta zijn tracks die zich moeiteloos tussen vaste livenummers als Blinded By Light, Enlightened By Darkness en Revelation 666 zullen scharen. Tegenover de melodie staat weer het thrashende Odium Caecum. Met Requiem For A Dying Sun gaat het tempo omlaag, maar ook een dergelijk slepende song kan Necrophobic prima hebben.
Al met al is het een gevarieerd, doch onmiskenbaar Necrophobic-album. De klassiek ogende hoes van Kristian Wahlin, beter bekend als Necrolord, maakt het plaatje compleet. Na de iets mindere voorganger is dit een sterke return to form.
Tracklist:1. Mark Of The Necrogram
2. Odium Caecum
3. Tsar Bomba
4. Lamashtu
5. Sacrosanct
6. Pesta
7. Requiem For A Dying Sun
8. Crown Of Horns
9. From The Great Above To The Great Below
10. Undergangen
