Toch moet ik gaandeweg toegeven dat de muziek op Helian steeds meer onder de huid begint te kruipen. Dat geldt met name voor de bijdrage van Jute Gyte. Zijn track klokt precies twintig minuten en is in eerste instantie volkomen ondoorgrondelijk. De dissonante, akoestische gitaarklanken voelen vooral aan als doelloos gefrbel en er lijkt totaal geen lijn of idee achter het nummer te zitten. Een pluspunt is de krachtige strot van de zanger, maar daarmee lijken de hoogtepunten wel geteld. Na meerdere luisterbeurten blijkt er wel degelijk een terugkerende muzikale thematiek in het nummer te zitten en beginnen de puzzelstukjes op hun plek te vallen. De cyclus van trage, vervreemdende akoestische passages en koortsachtige versnellingen blijkt toch een bepaalde charme te hebben. Over de volledige lengte blijft het nummer echter ietwat inconsistent en zijn er te veel breaks die de vaart uit het nummer halen. Intrigerend, maar ook soms wat onbeholpen in de uitvoering.
Daar waar Jute Gyte ondanks de hoeveelheid releases die de beste man op zijn naam heeft staan, gezien kan worden als outsider, heeft Spectral Lore een naam hoog te houden (afgaande op lyrische reacties op de vorige albums). Daarin slagen de Grieken echter niet. De band experimenteert met een andere sound. Ambient black metal is nergens te bekennen, maar in plaats daarvan kiest Spectral Lore voor een doom-benadering. Hoewel er verrassend veel ruimte is voor zeer melodieus gitaarwerk, dat door de zwaardere stukken verweven zit, mist het nummer samenhang en wil het nooit cht ontvlammen. Bovendien zijn de vervormde vocalen nogal matig, wat ten koste gaat van de sfeer.
Helian is vooral een aanrader voor de onverbeterlijke experimentalisten. Zeker voor de liefhebbers van het eerdere werk van Spectral Lore is een aandachtige luisterbeurt voor aanschaf zeker op zijn plaats. Deze split-release groeit na verloop van tijd, maar kent ook te veel onvolkomenheden om een blinde aanschaf te rechtvaardigen.
Tracklist:
1. Jute Gyte - Helian
2. Spectral Lore - Helian
