Pestilence debuteerde in 1988 met Malleus Maleficarum, als thrashmetalband van het ruigste soort. De transitie naar volbloed death metal en de internationale naamsbekendheid kwamen met Consuming Impulse, een album dat dankzij de unieke vocalen van Martin van Drunen en het gore gitaargeluid nog steeds als genreklassieker geldt. Van Drunen verliet de band in 1990.
Daarmee nam de rol van gitarist Patrick Mameli toe: niet alleen nam hij vanaf Testimony Of The Ancients (1991) de vocalen voor zijn rekening, maar vanaf toen werd de muziek ook een stuk complexer. Ook dit progressievere album staat als klassieker te boek en is, samen met albums die bands als Death, Atheist en Nocturnus destijds maakten, te zien als voorloper van het subgenre dat later technische death metal genoemd zou worden.
Op Spheres (1993) schoot men voor veel fans echter te veel door met de jazz- en fusioninvloeden. Beluisteren we de plaat nu, dan blijkt Pestilence zijn tijd ver vooruit te zijn geweest als technische deathmetalband. De tegenvallende verkoopcijfers toen, deden Mameli zijn gitaar aan de wilgen hangen. In 2009 blies hij Pestilence nieuw leven in, met drie albums Resurrection Macabre (2009), Doctrine (2011) en Obsideo (2014) - als uitkomst. In 2014 kondigde Mameli aan het hoofdstuk Pestilence voorgoed dicht te slaan. Toch laat zijn geesteskind hem blijkbaar niet los, want inmiddels is Pestilence toe aan zijn tweede wedergeboorte. Het nieuwe album Hadeon is, nadat het ver voor de eigenlijke releasedatum in maart al gelekt was, online gezet door Hammerheart Records.
Nu moet ik zeggen dat ik niet al te zeer onder de indruk was van de vorige renieperiode van Pestilence. Mameli leek zich bij het schrijven te nadrukkelijk te laten benvloeden door de toenmalige deathcorehype, alsook door een band als Meshuggah, wat niet altijd op geslaagde wijze werd samengevoegd met de death metal van Pestilence. Ook waren de platen behoorlijk platgeproduceerd en klonken ze daardoor vrij plastisch. Dientengevolge waren mijn verwachtingen voor deze nieuwe wederopleving van Pestilence vrij laag.
Mijn verbazing is dan ook best groot bij het beluisteren van Hadeon. Allereerst lijkt het heilige vuur weer hervonden te zijn. Dit album klinkt een stuk bezielder en zelfverzekerder dan de drie voorgangers. Er is een duidelijke richting gekozen en daardoor voelt het album aan als een sterke eenheid. Men heeft de neiging om al te veel te willen grooven overboord gegooid. De riffs zijn daardoor veel meer old school dan in de vorige reuniperiode het geval was. Zo veel maken de thrashriffs in Non Physical Existent en Multi Dimensional wel duidelijk. De afwezigheid van blastbeats, die tegenwoordig nauwelijks uit de meer technische death metal weg zijn te denken, versterkt het ouderwetse gevoel. Denk je er een ouderwetse productie bij, dan hadden nummers als Materialization en Discarnate Entity ook op Consuming Impulse kunnen staan.
De tijd heeft echter niet stilgestaan en Hadeon is geen nostalgieplaat. Het gebeuk in het eerder genoemde Non Physical Existent wordt bijvoorbeeld onderbroken door een fusionachtige solo. Oversoul en Maniestations zijn met hun afwijkende timing nog veel minder makkelijk headbangbaar. Middels een vocoder wordt er een futuristische sfeer neergezet, met Astral Projection als beste voorbeeld. Zou Mameli zich hierin hebben laten inspireren door bands als Obscura en The Faceless? Bands die nota bene door Pestilence benvloed zijn!
Er is ook het een en ander aan te merken op Hadeon, met name op het vlak van de drums. De Roemeense drummer Septimiu Hărşan (o.a. Disavowed) heeft grote schoenen te vullen. Peter Wildoer (Darkane), Tim Yeung (o.a. I Am Morbid, ex-Morbid Angel, ex-Divine Heresy, ex-Hate Eternal) en Yuma van Ekelen (o.a. OneGodless, ex-Exivious) gingen hem voor en dat zijn bepaald niet de minsten. Meer avontuurlijk spel was een welkome toevoeging geweest en had de songs zeker nog meer kunnen verrijken. Ook zal Mameli nooit een uitmuntende vocalist worden: daarvoor is zijn grunt te monotoon, droog en weinig onderscheidend.
Enfin, Pestilence weet heden en verleden goed met elkaar te verbinden en biedt veertig minuten veelzijdige kwaliteit. De gerichte aanpak binnen deze vrij korte speelduur is een van de zaken die Hadeon geslaagd maakt, want hoewel de muziek zeer technisch is, is deze altijd to the point. Dit album is veel beter dan ik ooit verwacht had van Pestilence anno 2018. Hadeon is te omschrijven als de missing link tussen Testimony Of The Ancients en Spheres en zal menig fan van weleer bekoren. Je kunt je afvragen hoe de carrire van Pestilence eruit had gezien als men in 1994 hiermee op de proppen gekomen was.
