Hooded Menace heeft in ieder geval al n onderscheiding binnen: de albumhoes van Ossuarium Silhouettes Unhallowed is vooralsnog de mooiste van 2018. Dat kan je wel overlaten aan Adam Burke, die in de afgelopen twee jaren ook prachtige kunstwerken maakte voor albums van Horrified, Vektor, Portrait en Slstafir. De hoes is eigenlijk een perfecte visualisering van de muziek op dit album. Het schilderij oogt romantisch, maar de sierlijke figuren in dit oogstrelende tafereel blijken half weg gerot te zijn. Een symbool voor de richting die Hooded Menace in is geslagen.
Wie deze Finse band al langer volgt, bemerkt gelijk dat zich een koerswisseling heeft voltrokken. De old school death metal van Hooded Menace was altijd al aan de trage kant en kon daardoor ook bij uitstek als death/doom gecategoriseerd worden. Op dit vijfde volledige album is de balans verder doorgeslagen richting doom metal dan ooit tevoren. Voorheen waren Winter, Asphyx en Autopsy de voornaamste invloeden. Nu neigt men meer naar de doom zoals de Peaceville Three die rond de overgang van de jaren tachtig en negentig maakten. Als vergelijkbaar materiaal gelden dit keer Forest Of Equilibrium (1991) van Cathedral, Paradise Lost (met name het debuut Lost Paradise uit 1990) en zelfs Katatonia ten tijde van Brave Murder Day (1996).
Hooded Menace besteedt dit keer meer aandacht aan melancholie dan aan brutaliteit, in nummers die langer, beter gestructureerd en bovenal melodieuzer dan ooit tevoren zijn. Openingstrack Sempiternal Grotesqueries doet vanwege zijn zorgvuldige opbouw en solopassage zelfs aan de hoogtijdagen van My Dying Bride denken. Het is ook gelijk het beste nummer op het album. Wat echter niet inhoudt dat de rest er veel voor onderdoet. Bandleider Lasse Pyykk heeft een zeldzaam talent voor het schrijven van meeslepende riffs en spookachtige melodien.De lompe beukriffs die we kennen van eerdere albums zijn nog steeds aanwezig, maar ze komen dit keer als verrassing en zijn daardoor extra genietbaar. Binnen de kaders van dit genre zijn de nummers behoorlijk gevarieerd en treffen we speelse ritmes aan, zoals tijdens In Eerie Deliverance. De nieuwe vocalist Harri Kuokkanen heeft een massieve grunt. Tot slot is de productie kraakhelder, wat de melancholische schoonheid ten goede komt, maar tegelijkertijd passend zwaar. Het album is met vijf nummers (de nietszeggende outro niet meegerekend) aan de korte kant, maar er zijn geen mindere momenten te bekennen.
Net als de bedrieglijke figuren op de hoes laat Hooded Menace ook zijn ware gezicht zien. Hoe mooi of melodieus dit album ook wordt, het blijft bruut. Of Ossuarium Silhouettes Unhallowed mijn favoriete album Effigies Of Evil (2012) van de troon gaat stoten, weet ik nog niet, maar de kans bestaat zeker. Evenals de kans dat Hooded Menace een groter publiek aan gaat spreken dan voorheen, bijvoorbeeld doomliefhebbers die Paradise Lost en Katatonia al decennialang een softe schim van wat ze vroeger waren, vinden.
Tracklist:1. Sempiternal Grotesqueries
2. In Eerie Deliverance
3. Cathedral Of Labyrinthine Darkness
4. Cascade Of Ashes
5. Charnel Reflections
6. Black Moss
