Laten we het niet ontkennen: wij metalliefhebbers zijn gek op het taggen en labelen van bands. Ondergetekende incluis. We hebben een vrachtlading aan subgenres bedacht die niet altijd helemaal terecht aan bands worden gehangen. Bovendien zetten ze de luisteraar soms op het verkeerde been. Neem nou het Franse Greyfell, een groep waarvan je de speelstijl in principe doom kunt noemen, onder andere door de trage gitaarriffs en duistere sfeer. Toch is de kans groter dat liefhebbers van doombands als Candlemass en Saint Vitus niet veel kunnen met de muziek van de groep uit Rouen.
Greyfells Horsepower is zon album waarbij labelen zinloos is. Deze plaat moet je simpelweg beluisteren om te weten welk vlees je in de kuip hebt. Als luisteraar krijg je zwaarmoedige, duistere songs voorgeschoteld. De sfeer is continu broeierig, gespannen en onvoorspelbaar. Een sfeer zoals Type O Negative neerzet op zijn platen. De talrijke fuzzy gitaarriffs worden vergezeld van een explosieve ritmesectie en onheilspellend klinkende keyboardpartijen. Zanger Hugo gebruikt veel screams, maar heeft wanneer hij zijn cleane, klagende stem gebruikt behoorlijk wat weg van Robert Smith van The Cure.
Hoewel Horsepower van begin tot eind een enerverende plaat is, zijn Spirit Of The Bear en King Of Xenophobia de hoogtepunten. Beide songs duren ruim acht minuten. In die tijd lijkt de groep alle emoties van zich af te spelen. Het duister klinkende toetsenwerk, de gefrustreerde en agressieve vocalen en het noisy gitaarwerk, voorzien van flink wat feedback: het zijn heerlijke ingredinten van deze smakelijke en boeiende composities.
Greyfell heeft een originele sound die misschien niet iedere doomliefhebber zal aanspreken. Horsepower is ook geen makkelijke kost. Desondanks is het een uitstekende plaat met emotioneel beladen songs die beklijven.
Tracklist:1. The People's Temple
2. Horses
3. No Love
4. Spirit Of The Bear
5. King Of Xenophobia
