Het grote verschil met het boek is dat er bij Therion ook vrouwen een belangrijke rol spelen. Zo heeft de religieuze hoofdpersoon, die zichzelf als tweede messias ziet, een vrouw en haar zus is zijn tegenspeelster. Verder zijn er veel zaken veranderd aan het verhaal. Het begin en einde zijn wat interessanter respectievelijk spannender gemaakt. De protagonist doet het goed als wereldleider, maar zodra er bekend wordt gemaakt dat hij de antichrist is, raakt de wereld verdeeld in tweeën. Zo zijn er wat verschillen, maar blijft het karakter van de hoofdpersoon dicht bij hoe hij is omschreven in het werk van Soloviev. Het loopt niet goed af, want aan het einde is er oorlog en gaat iedereen dood.
Act 1 begint met een gepaste introductie (Turn From Heaven). Daarna zijn het verschillende vocalisten die op professionele wijze in relatief korte nummers met simpele rockriffs ieder een deel van het verhaal zingen. Gesproken passages, zoals in het filmische The Solid Black Beyond, betrekken de luisteraar bij het verhaal. Dat doet ook Through Dust, Through Rain, een ballad met piano en vrouwelijke sopraanzang en halverwege een steviger deel met een Queen-riff.
Wat in veel andere songs echter al snel opvalt, is het lage tempo en het wat inspiratieloze riffwerk, dat volledig in dienst staat van de zang, orkestraties en het koor. Ook het drumwerk mist wat pit. Het is soms net of hij er geen zin in heeft. Wat meer power en tempo hadden niet misstaan. De eerste luisterbeurten gaat er mede daardoor veel onopgemerkt voorbij. Alleen Our Destiny is direct catchy.
Het album komt met moeite op gang en kent pas een sterke fase met The Solid Black Beyond, het goed opgebouwde, bombastische The Crowning Of Splendour (meer pit en meer inventiviteit in het gitaarspel) en Morning Has Broken, waarin de klassieke zang imponeert (tenor haalt hoge noten) en heel even de (orgel)melodie van Cults Of The Shadow (Theli, 1996) opduikt. Daarna is slechts het akoestische Jewels From Afar (met prima baswerk) verfrissend en gaat de rest relatief onopgemerkt voorbij.
Act II doet het gelukkig beter. De duivel heeft een helper gestuurd om de protagonist op het rechte pad te houden. Er zit wat meer inspiratie en energie in de nummers, zoals vrij snel blijkt uit Night Reborn en later in Remaining Silent. Het reeds vrijgegeven Temple Of New Jerusalem behoort beslist tot de hoogtepunten en ook Laudate Dominum (dat evenwel abrupt eindigt) en Being The Gospel scharen zich daaronder dankzij de melodieën van het koor die blijven hangen. Het gitaarwerk is steviger en fantasierijker, zoals blijkt uit het gelaagde Behold Antichrist en ook in het rockende Cursed Be The Fallen, dat qua riffs niet zou misstaan op een plaat van Luciferian Light Orchestra, vullen het koor en gitaarspel elkaar mooi aan. Zelfs als het tempo naar beneden gaat, zoals in To Where I Weep, blijft de luisterervaring aangenaam.
Act III begint lekker fel met het Motörhead-rockende Shoot Them Down!. In Forgive Me is het filmische aspect mooi uitgewerkt, al kan dit langste nummer van de release (negen minuten) de aandacht niet de hele tijd vasthouden. Dat geldt ook voor veel andere fases van Act III. Er komen erg weinig fragmenten langs die blijven hangen. Bovendien krijg je niet snel een connectie met de muziek, omdat deze vrij klinisch geproduceerd is. Het is vooral netjes ingespeeld, maar er komt weinig gevoel bij kijken en door het lage tempo klinkt het af en toe suf. Er komen beslist aardige ideeën aan bod, zoals in Burning The Palace, Time Has Come Final Battle en het slotstuk Theme Of Antichrist, maar doorgaans maakt men een uitgebluste indruk.
Beloved Antichrist is een musical waarbij je het verhaal erbij moet hebben. Het is een echte rockopera met verschillende scènes waarbij je beeld nodig hebt. De collectie songs luistert niet makkelijk weg. Ten eerste omdat het soms niet echte nummers, maar scènes zijn. Die zijn weliswaar gebruikelijk in opera's, maar door de opzet kom je niet in een flow. Ten tweede vanwege het feit dat er veel matige nummers op deze release staan die ongemerkt voorbijgaan omdat ze de inspiratie missen. Dat laatste is zeker het geval met betrekking tot het drumwerk, maar ook de riffs laten de luisteraar zelden aan de boxen gekluisterd zitten. De klassieke instrumentalisten, zangers en zangeressen maken nog de beste indruk, maar ook niet overal. Slechts Act II scoort een dikke voldoende. De overige twee zijn over de gehele lengte te mager. Daarmee voelen de drie uur aan als een ellenlange zit waarbij het moeilijk is om de aandacht vast te houden. Derhalve is “symphonic metal's most ambitious release”, opgenomen op 280 sporen, slechts voor de die hard-verzamelaar een aanwinst.
Tracklist:
Act I:
1. Turn From Heaven
2. Where Will You Go?
3. Through Dust, Through Rain
4. Signs Are Here
5. Never Again
6. Bring Her Home
7. The Solid Black Beyond
8. The Crowning Of Splendour
9. Morning Has Broken
10. Garden Of Peace
11. Our Destiny
12. Anthem
13. The Palace Ball
14. Jewels From Afar
15. Hail Caesar!
16. What Is Wrong?
17. Nothing But My Name
Act II:
1. The Arrival Of Apollonius
2. Pledging Loyalty
3. Night Reborn
4. Dagger Of God
5. Temple Of New Jerusalem
6. The Lions Roar
7. Bringing The Gospel
8. Laudate Dominum
9. Remaining Silent
10. Behold Antichrist
11. Cursed By The Fallen
12. Resurrection
13. To Where I Weep
14. Astral Sophia
15. Thy Will Be Done!
Act III:
1. Shoot Them Down!
2. Beneath The Starry Skies
3. Forgive Me
4. The Wasteland Of My Heart
5. Burning The Palace
6. Prelude To War
7. Day Of Wrath
8. Rise To War
9. Time Has Come/Final Battle
10. My Voyage Carries On
11. Striking Darkness
12. Seeds Of Time
13. To Shine Forever
14. Theme Of Antichrist
.jpg){kind=small}
