Al sinds 2009 is de formatie uit Hollywood actief en met Vale levert de band zijn vijfde plaat af. Black Veil Brides maakt een mengeling van typerende Amerikaanse metal en hardrock. Qua presentatie laten de heren zich vooral inspireren door de glamscene uit de jaren tachtig en muzikaal was het voorheen een mengeling van hedendaagse rock, waarin ook jaren tachtig invloeden zijn verwerkt.
Tegenwoordig vind je echter weinig referenties aan het verleden en is het vooral moderne rock dat de groep ten gehore brengt. Wanneer je naar de plaat luistert, is de eerste vraag die opkomt: "Hoe kan het zijn dat deze band zo immens populair is?" Er is zeker potentie te horen, maar het geheel is allemaal zo vlak gepolijst en overdreven Amerikaans, dat het ergerlijk is. Daarbij is het spel van de bandleden echt niet indrukwekkend.
Er wordt vanuit een uiterst hitgevoelig sentiment geschreven en daarmee plaatst Black Veil Brides zich in hetzelfde segment als popidool Justin Bieber, maar dan met een rocksausje. Het grote probleem is de eendimensionale zang van Andy Biersack. Hij lijkt zich slechts een paar toonsoorten meester te hebben gemaakt en het zou de songs sieren als hij zich pittiger in zou zetten. Al geldt dat ook voor zijn overige bandleden.
Throw The First Stone kenmerkt zich bijvoorbeeld door een gevaarlijke gitaarriff, maar die krijgt verder geen uitdieping en daarmee mondt de song uit in een losse flodder die niets raakt. Juist aan het einde, wanneer er enige sprake van opbouw is, kiest de groep ervoor om de track te beindigen in plaats van voor een explosief slotstuk.
Dat lijkt dan ook vooral het trucje te zijn dat Black Veil Brides tot in den treure herhaalt. Elke track begint met een beloftevol intro, maar verzandt in een sentimenteel treurlied. De woohoohoo's vliegen je om de oren, net als de dramatische middenstukken en het geforceerde gevoel van eenheid dat de formatie probeert te verspreiden.
Om ook het positieve aan te halen. De single Wake Up heeft meer snelheid en hierin is iets van vurigheid te herkennen, zo ook in My Vow en The Outsider. In laatstgenoemde valt het gitaristenduo Jake Pitts en Jinx op met prettig in het gehoor liggend, melodieus gitaarspel en fijne riffs. Maar het is niet genoeg, want de zoetsappige refreinen en coupletten halen het geheel vakkundig onderuit.
Black Veil Brides is een 'love it or hate it'-band. Voor de popliefhebbers met een lichte voorkeur voor rock zal het prima te behappen zijn. Ook zal het prima onderkomen bieden aan jubelende tienermeiden die zwijmelen bij de duistere blik van de heer Biersack. Uiteindelijk is Black Veil Brides niet meer dan de muziekkleding die je bij H&M en consorten koopt. Het oogt allemaal stoer en echt, maar uiteindelijk is het commercile rommel, gefabriceerd om op een zo eenvoudig mogelijke manier veelvoudig te scoren.
Tracklist:
1. Incipiens Ad Finem
2. The Last One
3. Wake Up
4. When They Call My Name
5. The Outsider
6. Dead Man Walking (Overture II)
7. Our Destiny
8. The King Of Pain
9. My Vow
10. Ballad Of The Lonely Hearts
11. Throw The First Stone
12. Vale (This Is Where It Ends)
