Ik voel een sterke band met Long Distance Calling. Ik zet het niet dagelijks op, zelfs niet wekelijks. Misschien is het omdat de muziek live gewoon beter over komt. Of over kwam, moet ik wellicht zeggen. Ik volg de band al zo'n tien jaar en het ging me dan ook aan het hart toen de mannen een andere weg insloegen. Met zang is hun muziek toch anders.
De Duitsers leken namelijk met de laatste plaat Trips definitief te hebben besloten dat zang iets toevoegt aan hun postmetal. Daar kwam bij dat de nummers korter en de sound een stuk meer richting de popmuziek waren. Dat werd op The Flood Inside (2009) al enigszins aangekondigd maar op Trips leek het definitief. Dat klonk ook goed, maar haalde toch niet dat niveau van knallers als Black Paper Planes en Into The Black Wide Open. Nou was de bewuste zanger/toetsenist na de opnames uit de band gestapt en is de live-zanger Petter Carlsen nooit officieel tot de band toegetreden, maar ik hield mijn hart vast.
Met een mengeling van argwaan en lichte melancholie vertrouwde ik aldus het volgende maand te verschijnen Boundless toe aan mijn mediaspeler. Maar naarmate het album vorderde sloeg dit om in een klein vreugdesprongetje. Long Distance Calling is terug van weggeweest, doet het weer zonder zang en focust zich eindelijk weer op de essentie van zijn sound: gelaagde, groovende postmetal, waarbij de vijfminutengrens regelmatig geschonden wordt.
Ook de productie is dik in orde. Nou heeft het viertal daar nooit echt veel problemen mee gehad, maar de songs klinken dieper. De gitaren scheuren lekker smerig, zonder aan definitie in te boeten en de drums klinken lekker vol, zonder dat de bastonen de rest van de band wegmoffelen. Nee, laat dat maar aan Vincent Sorg over (die eerder al onder andere met Bhse Onkelz, Die Apokalyptischen Reiter, Kreator en Die Toten Hosen werkte). Het staat allemaal als een huis.
Boundless klinkt over de gehele linie sterk. Het niveau van Black Paper Planes en Into The Black Wide Open wordt dan wellicht niet gehaald, maar nummers als The Far Side en het afsluitende Skydivers (dat in het middenstuk heerlijk tegen black metal aanschuurt) komen daar akelig dichtbij. De band is weer terug bij de kern, de essentie, de oorsprong. De heren doen waar ze goed in zijn en dat maakt van deze reviewer een blije reviewer; een trotste reviewer zelfs. Go Long Distance Calling!
Tracklist:
1. Out There
2. Ascending
3. In The Clouds
4. Like A River
5. The Far Side
6. On The Verge
7. Weightless
8. Skydivers
