Als niemand minder dan meesterdrummer Nicko McBrain [van de Heideroosjes, duh...] je tot drie keer toe meevraagt op tour dan moet er wel iets bijzonders met je aan de hand zijn als band. Dat redeneerden de hoge heren bij Locomotive tenminste en tekenden zonder aarzelen het Italiaanse Anthenora, dat al sinds 1990 bijna vruchteloos bezig is. De laatste paar jaren groeiden ze wel uit als een van de grotere Iron Maiden-coverbands, met het eigen materiaal wilde het niet echt vlotten. En dat is jammer.

Hun debuut "The Last Command" mag er namelijk best zijn. Melodieuze Heavy Metal met een duidelijke link naar het verleden (zowel van de band als in het algemeen). Een tiental nummers die genoeg variatie bieden en de meerderheid Heavy Metal fans lang genoeg wakker houdt om de aandacht vast te houden. Ik kan me echter niet voorstellen dat de band zoveel succes had als Maiden-coverband, daarvoor is de zang van Luigi "Gigi" Bonansea te ver verwijderd van Dickinson's karakeristieke stemgeluid. Gigi probeert een geforceerd klinkend ruige stem op te zetten, alsof hij bang is zich niet te kunnen redden in de hogere regionen. Beetje jammer. Zowel de productie als het songmateriaal verdienen een pluimpje, er wordt genoeg gespeeld met idee�n om de diversiteit te bewaren.

Het artwork bezorgt me een beetje een nostalgisch gevoel. Visioenen van nachten doorhalen achter een 386 met daarop oude Point 'n Click-adventures als Beneath A Steel Sky en uren spenderen aan Dune, de eerste Real Time Strategy-game, komen boven bij het zien van zoveel futuristisch geweld. En lijkt die trooper rechts op de voorgrond niet verdacht veel op de "Somewhere In Time"-Eddie (waar hij overigens niet voor onderdoet)? Hulde aan die anonieme potloodtovenaar!

Tracklist:
1. The Last Command
2. Operation Sea Lion
3. Prophet Of Sorrow
4. Dark Alliance
5. Hunter
6. General K
7. Foreteller
8. The Legion
9. Machines Of War
10. The Fortress