Rond het millennium onderging Machine Head een geplaagde periode. Na twee succesvolle albums (Burn My Eyes en The More Things Change...) had de formatie een stabiele naam voor zichzelf opgebouwd als groovemetal-act, maar gooide deze door een commerci�le stijlverandering te grabbel. Nu-metal vierde hoogtij en Robb Flynn en zijn mannen besloten mee te doen aan het populairste genre dat metal op dat moment te bieden had. Dat viel bij veel fans niet in goede aarde. De groep werd al gauw als meeloper gezien en verloor daarmee veel aanzien.

Nou zijn The Burning Red en Supercharger ook niet de parels uit de discografie van Machine Head, maar is de ontstane haat en afkeer van veel fans ook niet geheel terecht. Beide albums zijn namelijk best genietbaar, bevatten genoeg tracks die terecht als live-klassiekers gezien worden, maar zijn ook duidelijk een voorbeeld van een tijdbeeld en genre dat niet sterk genoeg was om te overleven. Het kostte de band bijna de kop, alvorens deze glorieus wist terug te slaan met het geweldige Trough The Ashes Of Empire.

Vanaf dat punt ging Machine Head zich richten op langere, epische en meer thrash-gerelateerde songs en zag het succes weer toenemen. Het is in die zin bijzonder dat Machine Head voor zijn negende album Catharsis grotendeels teruggrijpt op het geluid dat door zoveel fans vergruisd wordt. Aan de andere kant is de verandering ook begrijpelijk, want na vier albums met lange en epische nummers begon de formatie zichzelf steeds meer te kopi�ren en leek het steeds meer formulewerk.

Catharsis richt zich dus duidelijk op kortere tracks, met een fikse groove, snelle refreinen en een agressieve Flynn op zang. Dat maakt album-opener Volatile meteen duidelijk, wanneer de frontman zijn eerste woorden "Fuck The World" zijn. Ook California Bleeding, Triple Beam en Psychotic passen prima in dit plaatje. Thematisch wordt er vooral gerefereerd aan de jeugd van Robb Flynn, waarin bijvoorbeeld drugs een grote rol hadden. Dit kan interessant uitpakken, maar lijkt vooral een reden te zijn tot banale grootspraak en levert ditmaal niet zoveel tekstuele hoogtepunten op.

Het is niet alleen op tekstueel gebied dat Machine Head niet geheel weet te overtuigen. Het album voelt over de gehele linie vlak aan. Het tempo ligt vaak hoog en aangenaam, maar de riffs en refreinen weten nauwelijks te beklijven. Daarnaast wordt de opbouw van een nummer te vaak tenietgedaan door een niet interessant refrein dat veelal gas terugneemt.

Maar hoogtepunten zijn er zeker ook. Zo is het Dropkick Murphys-gerelateerde Bastards een live-anthem in wording en mondt het qua opbouw uit in een groots meezingfeest. Ook het epische Heavy Lies The Crown is een krachtige song die niet zou misstaan op het vorige album. Een ander hoogtepunt is het snelle Razorblade Smile, dat met zijn punkinvloeden nog even de plaat wakker schudt richting het einde. Maar daarnaast blijft de rest toch vooral matig. Vermakelijk dat zeker, maar niet het beste wat Machine Head te bieden heeft.

Het is te waarderen dat Machine Head kiest voor de weg die het zelf voor ogen hebben. Invloeden halen uit een periode die veel fans liever vergeten, is best dapper. Die eigenzinnigheid siert de band. Het is dan ook niet zo dat Catharsis een kopie is geworden van The Burning Red en Supercharger. Het is meer een samensmelting van die periode, gemixt met de kenmerkende sound van de latere Machine Head-platen. Catharsis luistert makkelijk weg, maar weet helaas simpelweg niet in zijn geheel te overtuigen. Het tempo is er, de felheid is in gematigde zin ook aanwezig, maar het ingredi�nt dat de nummers memorabel moet maken, is niet voldoende toegepast.

Tracklist:
1. Volatile
2. Catharsis
3. Beyond The Pale
4. California Bleeding
5. Triple Beam
6. Kaleidoscope
7. Bastards
8. Hope Begets Hope
9. Screaming At The Sun
10. Behind A Mask
11. Heavy Lies The Crown
12. Psychotic
13. Grind You Down
14. Razorblade Smile
15. Eulogy