Het is alweer zo'n twee jaar geleden dat IX - Everyone, Everything, Everywhere, Ends verscheen, dus dan is het vaak weer tijd voor een nieuw Shining-album. Deze band wordt inmiddels omarmd en gehaat door velen, maar wat je deze Zweden absoluut na moet geven, is dat ze keihard werken door middel van (wereldwijde) tours, online promotie, merchandise en er is altijd wel iets nieuws te melden rondom deze formatie: een schandaaltje hier, interviewtje daar of een documentaire over de psychische toestand van de frontman.

Onlangs nam gitarist Euge Valovirta ontslag om zich te focussen op zijn nieuwe band Cyhra. Dit was opmerkelijk, want op de voorgaande en bovengenoemde langspeler nam hij deel aan het schrijven van de nummers. Daar waar Niklas Kvarforth dit altijd zelf deed. Dit album was daarmee dan ook heel anders dan zijn voorganger. De blackmetalpassages waren bijna helemaal verdwenen en rock en metalriffs voerden naast de poppy elementen de boventoon.

Varg Utan Flock (wolf zonder roedel) start met een typische Shining-track. Een stevig en pompend begin gaat over in de herkenbare cleane passages van de band, om vervolgens over te gaan in een majestueuze gitaarsolo. Dit recept werkt prima, maar wordt al wel herhaald sinds het verschijnen van het meesterwerk Halmstad. Gyllene Portarnas Bro is een rustigere track waarin Niklas met een naargeestige, kapot gezopen en gerookte stem zingt. Plotseling is het stil en gaat het nummer over in een versnelling die lekker klinkt, maar niet lijkt te passen bij de vibe van de rest van deze track.

Vanaf single Jag �r Din Fiende en Han Som Lurar Inom gaat mijn hart pas sneller kloppen. De dramatiek en de melancholie lijkt weer terug te sijpelen in het geluid. Naast retestrakke riffs is er weer ruimte voor maniakaal gegil, intense mineurakkoorden en naargeestige leadgitaren. De vijfde track is traditiegetrouw een instrumentale track alvorens het album afsluit met het schitterende, langdradige Mot Aokigahara, waarin de luisteraar weer als vanouds bij de lurven wordt gepakt.

Wederom leveren deze Zweden weer een prima album af, maar de band ontwikkelt zich niet echt door. Er wordt iets te vaak teruggegrepen op vertrouwde patronen en de productie klinkt eendimensionaal waardoor sommige partijen niet de intensiteit meekrijgen die ze verdienen. Dit was op de albums v��r Halmstad wel anders. Desalniettemin kan de fan van dit gezelschap zonder al te veel aarzeling dit schijfje aanschaffen, want het klinkt allemaal wel gewoon weer erg lekker.

Tracklist:
1. Svart Ostoppbar Eld
2. Gyllene Portarnas Bro
3. Jag �r Din Fiende
4. Han Som Lurar Inom
5. Tolvtusenfyrtioett
6. Mot Aokigahara