Het is goed te horen dat Moon Duo met dit album een andere kant van zichzelf wil laten horen. De muziek is in vergelijking met zijn voorganger en conceptuele tegenhanger een stuk lichtvoetiger en bijna frivool te noemen. Opener New Dawn wordt gekenmerkt door lome elektrische beats, akoestische gitaren en een zeer relaxed sfeertje dat slechts sporadisch wordt aangevuld met psychedelisch gitaarwerk. Op Occult Architecture Vol. 1 eisen de koude synths nog een hoofdrol op, maar op deel twee vertolken ze slechts een rol in de marge. En terwijl het eerste deel uit dit tweeluik nog associaties met gothic en krautrock opriep, zijn op dit tweede deel invloeden uit andere genres terug te horen. Neem het vederlichte Sevens, dat enerzijds invloeden uit de ambient bevat, maar anderzijds ook een duidelijke postrock-vibe in zich heeft.
Gelukkig wordt het nogal saaie begin direct goedgemaakt met Mirrors Edge, waarin de heerlijke, dromerige synthklanken gelukkig weer veel prominenter aanwezig zijn. Terwijl Sanae Yamada het grootste deel van de zang verzorgde op het eerste deel, horen we hier vooral Ripley Johnson zingen. Dat pakt goed uit, want zijn ingetogen stemgeluid sluit goed aan op de muziek. De fijnste track op Occult Architecture Vol. 2 is het ruim tien minuten durende The Crystal World, dat zeer minimalistisch is opgebouwd rondom een centraal, tribal-achtig ritme, met subtiele, spacy effecten die vervolgens aan alle kanten rondom dit basisritme dansen. Hoewel duidelijk lichtvoetiger, slaagt de band er hier in om ook zonder veel distortion een hypnotiserende sfeer te creren.
Occult Architecture Vol. 2 is een fijne aanvulling op zijn voorganger. Niet essentieel en ook iets minder overtuigend, maar desondanks een plaat die zeker het beluisteren waard is, vooral voor de psychedelica-liefhebbers van wie het allemaal wel wat minder heftig mag.
Tracklist:
1. New Dawn
2. Mirrors Edge
3. Sevens
4. Lost In Light
5. The Crystal World
.jpeg){kind=small}
