Het is de afgelopen jaren bijzonder onrustig geweest omtrent Morbid Angel, het ooit zo onwrikbare instituut dat met de tijdloze albums Altars Of Madness (1989), Blessed Are The Sick (1991), Covenant (1993) en Domination (1995) het deathmetalgenre zowel op gang bracht als hervormde.
Het begon allemaal in 2010, met het nieuws dat de legendarische drummer Pete Sandoval wegens een blessure vervangen werd door de bijzonder capabel gebleken Tim Yeung. Zoals later bleek zou Sandoval zijn plek op de drumstoel nooit meer innemen, omdat zijn nieuw verworven geloof in de Heer niet te verenigen was met het spelen in een blasfemische band. Toen was daar in 2011 Illud Divinum Insanus, een album dat de geschiedenisboeken ingaat als een van de grootste decepties op metalgebied aller tijden, waar al genoeg over geschreven is en eigenlijk geen woorden meer aan vuil gemaakt hoeven te worden.
Live bleef Morbid Angel heer en meester, tot in 2015 het onverwachte nieuws kwam dat zanger/bassist David Vincent voor de tweede keer de band verliet. Net als bij zijn vertrek in 1996 werd hij vervangen door Steve Tucker, met wie de band eerder Formulas Fatal To The Flesh (1998), Gateways To Annihilation (2000) en Heretic (2003) maakte. Na wat kort gerechtelijk gesteggel over de rechten op de bandnaam lieten de kampende partijen het erbij, tot Vincent een schop na gaf met I Am Morbid: een veredelde coverband die enkel materiaal van de klassieke ABCD-albums speelt. Daarmee speelde hij ondertussen al in Europa. Gitarist en bandbrein Trey Azagtoth heeft daarentegen met zijn Morbid Angel om onduidelijke redenen al twee Europese tournees afgezegd. Wel heeft hij, met Tucker en drummer Scott Fuller (ex-Abysmal Dawn) album K weten toe te voegen aan het Morbid Angel-alfabet: Kingdoms Disdained.
Veel bezoekers van Metalfan.nl zullen, net als ikzelf, een speciaal plekje in hun stalen hart hebben voor Morbid Angel. Als dertienjarige kwam ik in aanraking met de muziek en sindsdien is Morbid Angel een van mijn meest beluisterde bands ooit gebleken. In mijn ogen en oren heeft Morbid Angel nooit een slechte plaat gemaakt: Gateways To Annihilation vind ik even geniaal als Altars Of Madness. Zelfs Illud Divinum Insanus had zijn momenten, want de deathmetalnummers waren dik in orde. Desondanks treed ik Kingdoms Disdained met de nodige scepsis tegemoet, want Morbid Angel zit in een lastig parket en heeft zeker wat goed te maken. Kingdoms Disdained is een conceptalbum over Sumerische goden die na duizenden jaren ontwaken en zien dat de wereld drastisch veranderd is. Een aardige metafoor voor Morbid Angel, want het is alweer behoorlijk wat jaren geleden dat Illud Divinum Insanus uitkwam. Kingdoms Disdained is een belangrijk album, waarmee de band zich moet bewijzen.
Is er tegenwoordig nog plek voor Morbid Angel als meest schitterende ster aan het deathmetalfirmament? Ik vind van wel. Ik trad de plaat tegemoet met de verwachting een hoogstens verdienstelijk album te horen te krijgen, waarop men zich op op zijn minst degelijke wijze weer op de death metal zou storten, maar die verwachtingen worden zowaar overtroffen. Allereerst stoot een ezel zich zoals verwacht niet tweemaal aan dezelfde steen. Verdwenen zijn de gabberbeats, de tenenkrommende teksten of de Manowar-imitaties die Illud zo verschrikkelijk maakten. Kingdoms Disdained is een pure deathmetalplaat. Ook intermezzos zoals op Domination of de instrumentale ballast van Heretic zijn verdwenen. Muzikaal doet het zeker aan de dissonantie en grootsheid van de Tucker-periode denken, gecombineerd met de songgerichte schrijfstijl van Covenant.
Piles Of Little Arms zet de toon en is een snelle opener in de stijl van Rapture. Hoewel duidelijk herkenbaar, heeft Trey Azagtoth zich bij het schrijven echter niet schuldig gemaakt aan zelfplagiaat. Met de twee gitaren die nt iets anders gestemd zijn, gedreven door de basdrums, is dit Morbid Angel ten voeten uit. Er staan breaks en tempowisselingen op Kingdoms Disdained die de luisteraar doen duizelen. Garden Of Disdain doet denken aan langzamere nummers als Nothing Is Not. The Rigtheous Voice is een eerste hoogtepunt en geeft Morbid Angel weer zijn bulderende stem, waarmee zij haar domein afbakent en haar plek in de scene weer als heroverd verklaart. Zeker wanneer het nummer losbarst in een solo zoals alleen Trey Azagtoth die kan schrijven. Een knappe combinatie van de hysterische soleerstijl van de eerste albums en het psychedelische van Gateways To Annihilation.
Het middenstuk van het album kent wat minder eigen identiteit, waardoor de aandacht iets verzwakt. Declaring New Law valt wel op als enige verwijzing naar Illud: het tempo is erg mechanisch en dansbaar en het is niet moeilijk er een geprogrammeerde beat onder te denken. Het venijn van Kingdoms Disdained zit m in de staart. From The Hand Of Kings en The Fall Of Idols zijn geweldige nummers die alle elementen bevatten die Morbid Angel zo geniaal maken. Ze hadden op Covenant niet misstaan.
Scot Fuller blijkt een goede keuze te zijn. Niemand heeft de unieke speelstijl van Sandoval, maar Fuller is ook niet zo mechanisch als Yeung. Het bespreken van zijn kunnen brengt ons bij het geluidstechnische aspect van Kingdoms Disdained. De drums zijn door Erik Rutan namelijk nadrukkelijk op de voorgrond geplaatst en hebben een erg houterige sound, die ik echter niet als storend ervaar. Over de vocalen van Tucker ben ik minder te spreken. Ik was altijd erg weg van de diepe grunts, die zowel de muziek die Morbid Angel met hem schreef, als de klassiekers van de eerste vier albums die ze live speelden, veel zwaarder maakten. Op Kingdoms Disdained bedient hij zich echter van een raspende stijl die minder inslaat. Het lijkt eigenlijk alsof hij probeert te klinken als Vincent ten tijde van Altars Of Madness en Blessed Are The Sick, maar buldergrunts hadden beslist beter bij de massieve productie gehad.
Als geheel genomen, is Kingdoms Disdained absoluut geen plaat waarvoor Morbid Angel zich moet schamen. Het is zelfs een sterkte return to form, want Kingdoms Disdained is niet alleen wat stijl, maar ook wat kwaliteit betreft weer Morbid Angel ten voeten uit. Het is geen nieuwe klassieker, maar wast de vieze smaak van Illud weg, is beter dan Heretic en kan zich zeker meten met Gateways en Formulas. Als Azagtoth en de zijnen nu snel in Nederland op de planken staan, is al het geleden leed wat mij betreft vergeten en vergeven.
Tracklist:1. Piles Of Little Arms
2. D.E.A.D
3. Garden Of Disdain
4. The Righteous Voice
5. Architect And Iconoclast
6. Paradigms Warped
7. The Pillars Crumbling
8. For No Master
9. Declaring New Law
10. From The Hand Of Kings
11. The Fall Of Idols
