Vanaf opener The Beloved Bones is de donkere inslag direct duidelijk. De muziek klinkt dreigend en de hoge, krachtige uithalen van zanger Mario Linhares zorgen voor een ongemakkelijke sfeer. Die sfeer wordt versterkt door het gebruik van een iel klinkende viool, omineuze kerkklokken en orgelgeluiden. Daarnaast zijn de ritmes enigszins hoekig en militaristisch, terwijl het gitaarspel speels is en lijkt het ergens wel op het ter ziele gegane Nevermore. Ook heeft Dark Avenger wat weg van de progressieve powermetalformatie Symphony X.
Het is met name het technische aspect van Dark Avenger dat aanspreekt, want ondanks dat de muziek niet slecht is, breekt het gebrek aan variatie in geluid en de wringende overgangen tussen melodien, coupletten en refreinen dit The Beloved Bones: Hell op. Het voelt regelmatig gekunsteld en weinig organisch aan. De luisteraar krijgt gedurende het grootste gedeelte van de schijf geen verlichting van de dreigende sfeer waarmee het album opent. Momenten van rust zijn er nauwelijks. Langzamerhand worden de gitaarpartijen, die eerst spannend klinken, vervelend, terwijl de zangkunsten waarmee Linhares tijdens de eerste paar nummers scoort, te veel van het goede worden naarmate het album vordert. Variatie ontbreekt tijdens het eerste deel van de plaat. De groep merkt op dat herhaling de hel is, maar heeft die woorden bij het schrijven te veel in het achterhoofd gehouden.
Dat betekent niet per se dat dit een matige plaat is. Het tegendeel is waar. Zoals gezegd is het musiceren van hoog niveau. Daarnaast is de muziek zeer sterk en uitdagend wanneer alles wel op zijn plaats valt. Vergelijkingen met toppers als Nevermore en Symphony X zijn dan ook niet onterecht. Bovendien stemt het afsluitende gedeelte van The Beloved Bones: Hell tot tevredenheid. De welkome verlichting die het ingetogen Sola Mors Liberat (inclusief een kortstondige flirt met Pink Floyd) en de prachtige, afsluitende ballad When Shadows Fall brengen na al die duisternis is fantastisch. Deze nummers in combinatie met de dreiging van de openingstrack, of de beresterke coupletten en afwisseling van Nihil Mind, zullen liefhebbers van eerdergenoemde bands naar meer doen verlangen.
Wellicht dat het dubbelproject van Hell en Divine te veel hooi op de vork van Dark Avenger is geweest en dat de groep meer energie had kunnen steken in het schrijven van n gebalanceerde plaat dan meerdere albums met een uitgesproken klankkleur en sfeer. Dat de groep tot grote prestaties in staat is, bewijzen bijvoorbeeld Nihil Mind en de daaropvolgende songs. Ondanks de ferme kritieken laat Dark Avenger een positieve indruk achter en is dit een band met een project om in de gaten te houden. Hopelijk weet de groep meer kleur te geven aan het aankomende Divine-deel. De ervaring van de hel en het hemelse zijn complexer dan slechts duisternis en licht.
Tracklist:
1. The Beloved Bones
2. Smile Back To Me
3. King For A Moment
4. This Loathsome Carcass
5. Parasite
6. Breaking Up Again
7. Empowerment
8. Nihil Mind
9. Purple Letter
10. Sola Mors Liberat
11. When Shadows Fall
.jpeg){kind=small}
