Het elfde studioalbum Legend Of The Shires van de Britse progressieve metalformatie Threshold kwam er niet zomaar. In maart dit jaar verliet zanger Damian Wilson (na twee eerdere periodes als zanger te hebben gefungeerd) na tien jaar van dienst plots de band. De berichten waarom en op wiens initiatief dit vertrek was, lopen uiteen. Uiteindelijk doet het er niet toe; Threshold kon op zoek gaan naar een nieuwe vocalist. De groep had geen trek in een onbekend gezicht. Wilsons voorganger Andrew McDermott is in 2011 overleden. De enige overgebleven optie was dan ook Glynn Morgan, de zanger die verantwoordelijk was voor de vocalen op de tweede studioplaat. De relatie tussen hem en de heren van Threshold is kennelijk altijd goed gebleven en is hij na een pauze van bijna vijfentwintig jaar teruggekeerd naar het progressieve nest.
Na de meer metalgeorinteerde albums March Of Progress (2012) en For The Journey (2014) vindt bandleider en gitarist Karl Groom het tijd om de meer progressieve kanten van Threshold te benadrukken, hoewel hij, getuige eerdere interviews en uitingen in de media, niet altijd blij is geweest met die benaming. Op het eerste gezicht uit die progressievere benadering zich vooral in het relatief grote aantal langere songs, maar ook in de algehele lengte van het dubbelalbum. Met ruim tachtig minuten op de klok is het een vrij lange zit.
Legend Of The Shires is opgedeeld in drie hoofdstukken die elk worden ingeluid door een introducerende track getiteld The Shire. De teksten kunnen genterpreteerd worden als het levensverhaal van een enkel persoon, maar ze zijn breed genoeg om ook een maatschappelijke betekenis te hebben. Voor mensen die op zoek zijn naar meer dan slechts muzikale gelaagdheid valt er dus het een en ander te ontdekken.
Qua muziek is het eerste hoofdstuk nog vrij ruw en metalgeorinteerd. Het akoestische The Shire (Part 1) biedt aan Glynn Morgan meteen de mogelijkheid om zijn vocale kunsten te etaleren en luidt met kerkklokken letterlijk het begin in van de rappe single Small Dark Lines, dat Thresholds muzikale richting van de afgelopen jaren laat horen. Het klinkt dan ook enigszins als een generiek Threshold-nummer.
De stem van Morgan verschilt aanmerkelijk van die van Damien Wilson. Morgans vocalen zijn ruwer en ruiger en roepen herinneringen op aan jarentachtigpowerballads waar flink wat kracht achter zit. Ondanks die energie laat Morgan ook een meer ingetogen, emotionele kant horen in de rustigere stukken, bijvoorbeeld in het langgerekte The Man Who Saw Through Time, maar ook tijdens de ballads State Of Independence en Swallowed.
Het eerdergenoemde The Man Who Saw Through Time is een van de hoogtepunten van de plaat en laat een klassieke, progressieve rockband horen met daarnaast ook een knipoog naar Thresholds hardere kanten. Schijnbaar moeiteloos combineert de groep de meer melodische kanten met ruigere elementen. Hier en daar klinkt het wat bekend met referenties aan eerder werk, maar bovenal hoor je een zeer kundige groep die plezier heeft in wat hij doet. Naarmate het eerste hoofdstuk vordert, en ook tijdens delen van het tweede hoofdstuk, lijkt de aandacht voor het schrijven van songs te zijn verslapt. On The Edge, Snowblind en Subliminal Freeways kabbelen als nummers maar wat voort, hoewel het musiceren zelf van hoog niveau blijft. Daartegenover staan tracks als Trust The Process en Superior Machine die qua lengte niet onderdoen voor de zojuist genoemde nummers, maar als song beter kloppen.
Het laatste hoofdstuk wordt ingeluid met wat ruis onder een melancholieke pianomelodie tijdens The Shire (Part 3). Het grotendeels instrumentale Lost In Translation van ruim tien minuten laat nog eens de muzikale kwaliteiten van de groep horen, terwijl Glynn Morgan een tekstuele reflectie lijkt te geven op al het voorgaande. Er wordt afgesloten met een spetterende gitaarsolo van Karl Groom tijdens het grotendeels akoestische Swallowed.
Hoewel Threshold aangeeft weer meer de progressieve kant op te willen gaan met Legend Of The Shires, zijn de verschillen met voorgaande albums niet zo groot als die woorden doen vermoeden. Het is grotendeels de band zoals we die de afgelopen jaren al hebben kunnen horen en die we om dat karakteristieke geluid ook enorm waarderen. Legend Of The Shires is een kwalitatief hoogwaardige plaat die korter zou hebben gekund.
Tracklist:
1. The Shire (Part 1)
2. Small Dark Lines
3. The Man Who Saw Through Time
4. Trust The Process
5. Stars And Satellites
6. On The Edge
7. The Shire (Part 2)
8. Snowblind
9. Subliminal Freeways
10. State Of Independence
11. Superior Machine
12. The Shire (Part 3)
13. Lost In Translation
14. Swallowed
