Energieke songs, catchy melodien, flitsende solos en hoge uithalen van frontman Joe. De old-school speed metal doet het gevoel van dertig jaar geleden herleven. De video voor Mental Penitentiary is al vaak bekeken en we weten na het debuut Pulses Of Pleasure wat we kunnen verwachten van Evil Invaders. Of toch niet? Deze jongens hebben heel goed geluisterd naar alles wat er in de beginperiode van thrash gebeurde. Vorig jaar schreef ik dat al in mijn review over de ep In For The Kill en ook op het tweede album Feed Me Violence hoor je dit goed.
Modetrends herhalen zich, jonge bands worden vergeleken met de grote namen van toen en iedere denkbare riff is al eens gespeeld. Metal is volwassen geworden en we zijn gewend geraakt aan crossovers. Juist dat wordt optimaal benut door de mannen van Evil Invaders. Vorig jaar speelden ze op Epic Metal Fest en ik was daar met mijn dochter, toen nog zestien. Het optreden gaf mij een nostalgisch gevoel en ik vond het geweldig. Mijn dochter deelde in eerste instantie mijn enthousiasme, maar had het na twee nummers wel gehoord en gezien. Feitelijk was dat dertig jaar geleden ook al een probleem met speed metal. De muziek weet de aandacht slechts korte tijd vast te houden.
Met Feed Me Violence weet Evil Invaders probleemloos de volle speelduur te boeien. Na zesendertig minuten is dit spervuur al weer afgelopen en er hadden best wat meer nummers op mogen staan. Shades Of Solitude is een korte, fraaie instrumentale track en Suspected Reanimation is een interlude voor Broken Dreams In Isolation. Het hoogtepunt Anger Within volgt het bekende recept van Evil Invaders, maar het komt sterker uit de verf door het gevarieerdere karakter van het album als geheel. Zo krijgt Oblivion pas na twee minuten dat furieuze karakter en doet de titeltrack juist precies het omgekeerde. Broken Dreams In Isolation is een rasechte NWOBHM-track, met een korte draai naar speed in het midden. Die afwisseling maakt ook de afsluiter Among The Depths Of Sanity tot een erg sterke track.
Evil Invaders doet iets wat dertig jaar geleden volstrekt ondenkbaar zou zijn. Als een versnellingbak wordt opgeschakeld naar de hoogste versnelling, maar de zuiderburen rijden niet alleen op de snelweg. Ze nemen de mooiere toeristische route, met hier en daar een scherpe bocht of een fraai dorpje. Meer variatie en verrassende wendingen, zonder al te veel afbreuk te doen aan die opgefokte oldschoolvibe. Het kan. Feed Me Violence is het bewijs.
Tracklist:
1. Mental Penitentiary
2. As Life Slowly Fades
3. Suspended Reanimation
4. Broken Dreams In Isolation
5. Feed Me Violence
6. Oblivion
7. Shades Of Solitude
8. Anger Within
9. Among The Depths Of Sanity
