Satyr heeft inmiddels vier jaar gekunsteld aan een opvolger. De negende full-length heeft de naam Deep Calleth Upon Deep meegekregen en ligt sinds kort in de schappen. Het album draait om de essentie van kunst. Om een kunstwerk volledig te kunnen begrijpen en absorberen, vraagt het ook een investering van de toeschouwer. Met andere woorden: kunst geeft niet alleen, maar nmt eveneens. De titel van de plaat verwijst naar die tweezijdige relatie tussen kunstenaar en publiek. De hoes is een obscuur kunstwerk van de legendarische, expressionistische kunstenaar Edvard Munch. Als er n kunstenaar is wiens emotionele, intens beklemmende portretten ook een reactie vanuit de toeschouwer oproepen, is het Munch wel. In die zin is de illustratie buitengewoon treffend gekozen.
Nu is het makkelijk om de conceptuele inhoud van Deep Calleth Upon Deep als pretentieus af te doen, maar de inhoud vertaalt zich gelukkig wel in uitstekende muziek. Op dit album klinkt Satyricon vele malen genspireerder dan op de nogal wisselvallige voorganger. Qua stijl ligt de muziek tussen Volcano (2002) en Now, Diabolical (2006) in. Dat wil zeggen: kille, zeer effectieve nummers die met positieve arrogantie en zelfvertrouwen worden gebracht. Tegelijkertijd is de muziek op Deep Calleth Upon Deep gelaagder. Hoewel nummers als Midnight Serpent, Blood Cracks Open The Ground en de pompende afsluiter Burial Rite in eerste instantie direct vertrouwd klinken dankzij hun stampende, strakke structuur, onderkoelde riffs en herkenbare refreinen, zitten onder de oppervlakte allerlei interessante details verstopt.
Dat de titel van het album niet uit de lucht is gegrepen, bewijst Satyricon met een aantal experimentele, maar bijzonder goed geslaagde nummers. Zo is To Your Brethren In The Dark in feite een blackmetalballad, die gekenmerkt wordt door een traag ritme en melodieuze, onder de huid kruipende riffs. Melancholisch, maar toch ontzettend krachtig. Het blijkt een fantastisch nummer. Verder vallen de koorzang in The Ghost Of Rome en het wilde, Ihsahn-achtige saxofoongeschal in Dissonant op. Een ander pluspunt is de ontzettend vette productie die het album heeft meegekregen van Mike Fraser (die ook de mix van Now, Diabolical heeft verzorgd). Waar de vorige albums nog gekenmerkt werden door een ietwat klinisch en droog geluid, is Deep Calleth Upon Deep veel gebalanceerder. De sound is intens, maar kent genoeg ademruimte.
Deep Calleth Upon Deep is een volwassen album van een band op de top van zijn kunnen. Dat is een bijzonder knappe prestatie voor een gezelschap dat al zesentwintig jaar meedraait. De muziek borduurt enerzijds voort op de uitgeklede aanpak die zo goed werkte op de post-2000-albums, maar de band combineert dat met een drang naar vernieuwing die beter dan ooit uitpakt. Geef deze plaat de tijd om te groeien. Deep Calleth Upon Deep is weliswaar geen album dat laagje voor laagje gepeld moet worden, maar juist een werkstuk waarbij de solide basis bij iedere luisterbeurt verder uitgebreid wordt. Een dikke kanshebber voor de jaarlijsten!
Tracklist:
1. Midnight Serpent
2. Blood Cracks Open The Ground
3. To Your Brethren In The Dark
4. Deep Calleth Upon Deep
5. The Ghost Of Rome
6. Dissonant
7. Black Wings And Withering Gloom
8. Burial Rite
