De tumultueuze carrire van het Britse Cradle Of Filth heeft behoorlijk wat pieken en dalen gekend. Vanaf het debuut The Principle Of Evil Made Flesh (1994) hebben het kenmerkende geluid en met name de vocalen van mastermind Dani Filth verdeeldheid gezaaid in de metalscene. Regelmatige bezettingswisselingen en enkele als minder geslaagd bevonden albums deden de populariteit na de eeuwwisseling afnemen. Het in 2015 verschenen Hammer Of The Witches was echter een onverwacht sterke return to form, een album dat zich kon meten met klassiekers als Cruelty And The Beast (1998) en Midian (2000).
Het nieuwe album Cryptoriana bewijst dat Hammer Of The Witches geen eenmalige opleving was. Gesterkt door dezelfde bezetting als op de voorganger is het geesteskind van Dani Filth definitief terug op het goede pad. Opvallend is dat het toetreden van het nieuwe gitaartandem Richard Shaw en Ashok de muziek juist meer doet teruggrijpen op het eigen verleden dan lange tijd het geval was. Luisterend naar Cryptoriana lijkt het namelijk alsof de tijd sinds platen als Dusk And Her Embrace (1996) en Cruelty And The Beast (1998) nauwelijks stil heeft gestaan. Men durft het gaspedaal weer flink in te trappen en de acht nummers zijn stuk voor stuk erg fel. Achingly Beautiful en Wesper Vespertine blinken uit in agressie. Zo gitaargericht als Nymphetamine (2004) en Thornography (2006) is Cryptoriana niet, maar de riffs nemen wel de meest prominente rol in, met meer knipogen naar het grote voorbeeld Iron Maiden dan ooit tevoren. De galopperende riff in de titeltrack is daar het beste voorbeeld van. Bovenal lijkt Cradle Of Filth zich weer te beseffen waar het goed in is: het vertellen van duistere sprookjes, door middel van een soundtrack voor een niet-bestaande gotische horrorfilm.
Het is echter wel 2017 en zelfs de allergrootste fan zal moeten erkennen dat de gloriedagen van Cradle Of Filth achter ons liggen. De unieke sfeer van de eerste drie albums komt waarschijnlijk nooit meer terug. Daarvoor zijn de tijden met name op geluidstechnisch vlak te veel veranderd. Het album is gewoon te strak en clean geproduceerd om de luisteraar cht onder te dompelen in de bitterzoete, Romantische sfeer van weleer. En zoals bekend bij vriend en vijand, heeft de stem van Dani Filth zijn beste tijd gehad. Ook hijzelf lijkt dit te beseffen en heeft zijn vocalen zijn hier op geslaagde wijze op aangepast, door in plaats van het markante gekrijs, een lager gerasp toe te passen.
Echt verrassend wordt het zelden, want na elf albums en zesentwintig jaar Cradle Of Filth zijn de elementen die de muziek kenmerken wel bekend. Dat deze allemaal aanwezig zijn, verpakt in sterke nummers, zorgt desondanks voor een album waar geen enkele fan teleurgesteld in zal zijn. En belangrijker nog: het album is in balans. Het heeft orkestraties, maar niet in de overdaad waardoor velen Damnation And A Day (2003) te bombastisch vonden. Het is riffgericht, maar niet zo kaal als een album als Thronography. Uiteindelijk moet Cryptoriana in Hammer Of The Witches zijn meerdere erkennen, maar het is wel een waardige opvolger die zeker niet verkeerd is. Kortom, Cradle Of Filth bewijst geen vergane glorie te zijn en poetst het eigen blazoen op met de tweede geslaagde plaat op rij.
Tracklist:1. Exquisite Torments Await
2. Heartbreak And Seance
3. Achingly Beautiful
4. Wester Vespertine
5. The Seductiveness Of Decay
6. Vengeful Spirit
7. You Will Know The Lion By His Claw
8. Death And The Maiden
