Een groot verschil met de ep is dat er nu geen geprogrammeerde drums te horen zijn, maar een echte drummer. Dat is Forge (Gods Of Eden, Norse, Paindivision). Beslist een vooruitgang. Opvallend aan de blasts is dat het raken van de snare wat aan de late kant is. Verder is er een toetsenist tot de line-up toegetreden. Olkoth (Orgullo Nativo) is verantwoordelijk voor de ambient geluiden die samen met de reverb op de instrumenten voor veel diepte zorgen.
De release telt slechts drie tracks, maar dat zijn wel exemplaren van negen en tien minuten die met elkaar verbonden zijn. Transcedental Dysphoria is slepend van aard en is postmetalgerelateerd. Waar opener Soliloquy Of Lament veel wisselt in tempo en met memorabel, hypnotiserend getokkel (en kort een didgeridoo) aanvangt, heeft de doomy afsluiter een constant tempo.
In de eerste twee tracks zijn de ideen memorabel. Het kwartet schakelt daarin tussen rustige passages met getokkel en een keyboardklankentapijt enerzijds en blasts met postblackriffs anderzijds. Agalloch en Wolves In The Throne Room komen in gedachten op. De onverstaanbare hoge screams van Ash liggen diep in de mix en vallen niet op. Ze zijn ook niet storend. De release eindigt met gekraak alsof iemand verslagen door een verlaten wereld slentert.
Terra Inanis is een zeer aardige schijf waarop The Alnwick Apotheosis de sterkste indruk maakt. De andere twee tracks doen er niet veel voor onder. De Australirs weten met het getokkel in de opener een sombere visie neer te zetten en deze goed vast te houden. Het is vooral een reflectieve, nihilistische kijk op de wereld. Somnium Nox schakelt daarbij moeiteloos in tempo. Liefhebbers van een combi van post-metal en atmosferische black nemen de moeite om deze release te checken.
Tracklist:
1. Soliloquy Of Lament
2. The Alnwick Apotheosis
3. Transcedental Dysphoria
