Het nieuwe album ligt in het verlengde van The Devil Strikes Again en daar is weinig op aan te merken. Toen Rage Smolski nog als bandlid had, wilde de band vooral haar virtuoze kant laten horen. Dat pakte overigens altijd goed uit en ik luister graag naar de albums uit die periode. Nu is het weer tijd voor de simpele aanpak van vroeger.
Het album begint met het titelnummer, dat laat horen dat ook deze line-up wel van wanten weet met de nodige tempowisselingen en het muzikale geweld. We horen vingervlugge gitaarriffs en wilde, doch strakke drumpartijen. Vanaf het tweede nummer Serpents In Disguise wordt het muzikaal een stuk eenvoudiger en dat blijft zo tot aan het einde van het album. Dat betekent niet dat we van de snelle riffs en het heftige drumwerk af zijn. Ze zitten alleen verpakt in songstructuren die eenvoudig zijn.
Veel muzikale ideen zijn niet bepaald origineel te noemen, maar dat zit alleen de eerste luisterbeurt een beetje in de weg. Blackened Karma is zon nummer waar ik in eerste instantie niet van onder de indruk was, voornamelijk vanwege de inspiratieloze openingsriff. Later is het gaan groeien en nu is het eigenlijk een lekker pakkende song. Dat komt vooral door het heerlijk rauwe en smerige gitaargeluid dat op de hele plaat uitstekend uit de verf komt. Het zorgt voor de klassieke Rage-sound van vroeger, zonder oubollig te klinken.
Ik vind Rage met Smolski als gitarist zeer genietbaar, maar volgens mij heb ik intussen vaker naar Seasons Of The Black geluisterd dan ieder ander Smolski-album. Peavy Wagner heeft een goede beslissing genomen om het roer muzikaal om te gooien. Als toffe bonus zijn zes songs uit de begindagen van Rage (1985, toen de band nog Avenger heette) opnieuw opgenomen. Het maakt extra duidelijk dat Rage weer 'back to the roots' is.
Tracklist:
1. Season Of The Black
2. Serpents In Disguise
3. Blackened Karma
4. Time Will Tell
5. Septic Bite
6. Walk Among The Dead
7. All We Know Is Not
8. Gaia
9. Justify
10. Bloodshed In Paradise
11. Farewell
