Om een aantal voorbeelden te noemen: de vierde reguliere full-length de compilatie Legends Of The Unrotten uit 2016 dus niet meegerekend begint met een intro (Passage) dat op Shadows Of The Dying Sun van Insomnium had kunnen staan. Dit vanwege de melancholische leads en de iets ingetogen, druilerige sound. Perimortal begint ook met dergelijke leads, maar in deze track ligt het tempo hoger en komt vanwege de riffs de naam van Amon Amarth in gedachten op.
Het is veelal een teruggrijpen op de jaren negentig met het snelle At The Gates meets In Flames-achtige Leprous Thoughts, de eerste track die de aandacht goed vasthoudt dankzij het agressieve karakter, de bulderende riffs en het aardige refrein. De mannen trekken de lijn redelijk door met Beneath The Waters, met daarin een combi van At The Gates- en In Flames-riffs.
Die riffs staan nadrukkelijk op de voorgrond. Het baswerk volgt de gitaarpartijen en is net als het drumwerk onopvallend, doch functioneel. De grunts die redelijk verstaanbaar zijn, zijn monotoon en staan wat zacht in de mix. De productie is wat vlak en krachteloos. Wellicht is de zachte master een bewuste keuze zodat de melancholische sfeer de overhand krijgt, maar ondanks dat de leads niet slecht zijn, bewerkstelligen ze bijna nergens de gewenste sfeer. Slechts in Lucid is dat kortstondig het geval, maar de snelle riffs in The Growing Emptiness doen het toch echt een stuk beter. Een productie met meer power had de songs meer punch gegeven, zoals het geval is op voorganger Worship The Grave.
In vergelijking met eerder materiaal pakken de nummers melodieuzer en wat onderhoudender uit. De beste voorbeelden zijn Ascension Gate en Akephalos. De riffs hebben herinneringswaarde, de twee gitaristen versterken met hun harmonien op deze momenten elkaars spel en de tempowisselingen zijn net wat interessanter dan in de andere tracks. Die tempowisselingen zijn er ook tussen de nummers onderling en dat draagt bij aan het luisterplezier. Ascension Gate is een doomdeathtrack la Belakor terwijl Akephalos met zijn blasts thrashriffs - die je ook wel hoort bij Behemoth - een stuk agressiever en sneller uitpakt.
Met Akephalos hebben we het hoogtepunt van het album te pakken. Het is een van de weinige nummers die echt goed blijft hangen. De rest is wel aardig, maar tegelijkertijd formulair. De grote voorbeelden van de Duitsers deden het veel beter. Fleshless Journey is wat dat betreft maar een matig aftreksel van een In Flames-nummer. Het lijkt erop dat de oosterburen te snel een plaat hebben uitgebracht na de vorig jaar verschenen voorganger.
Ascension Gate is vooral een solide en melodieuze deathmetalplaat die laag op originaliteit scoort en die je slechts sporadisch op het puntje van je stoel brengt. Het is vooral een kwestie van herkauwen van oude ideen met een mager resultaat als gevolg. De plaat krijgt in eigen land aardig wat positieve recensies, maar die zijn beslist overtrokken. De nummers zijn beslist niet toereikend om internationaal op te vallen. Zelfs een supergroep met leden uit genoemde bands moet dit beter kunnen doen. Wie zich niet stoort aan kopiegedrag, kan de Duitsers een kans geven, te beginnen met Akephalos.
Tracklist:
1. Passage
2. Perimortal
3. Leprous Thoughts
4. Beneath The Waters
5. Ascension Gate
6. Akephalos
7. Fleshless Journey
8. The Growing Emptiness
9. Lucid
10. Mundus Inversus
