De groep wordt in 1999 opgericht door een drietal muzikanten. Twee daarvan houden er al binnen een jaar mee op. Zanger/toetsenist Daniel Nephil Estrin is de enige die overgebleven is van de originele line-up, die naast hem bestaat uit gitariste Simone Dow, bassist Alex Canion, gitarist Scott Kay en drummer Ashley Doodkorte. Voyager heeft inmiddels zes full-lengths op zijn naam staan. Ghost Mile behoort tot de beste in de discografie van het kwintet uit Perth.
De sound is warm, gelaagd en atmosferisch. Passend bij de melodieuze muziek die raakvlakken heeft met Duran Duran en Tears For Fears (vocalen), TesseracT (hoekige riffs), Leprous (het proggy Disconnected) en Devin Townsend (gepolijste muur met veel delay en reverb). Het ambient keyboardklankentapijt zorgt voor de atmosferische diepte en is ondanks dat de partijen zelf niet memorabel zijn, prominent in de mix en functioneel.
De vocalen van Daniel voegen een positieve, poppy touch aan het geheel toe, terwijl de muziek soms best heavy en stevig is. Die tegenstrijdigheid werkt verrassend positief, alleen bij aanvang van het snellere en stevige Misery Is Only Company is de combinatie minder geslaagd. In het refrein is de balans terug. De backingvocalen in The Fragile Serene zijn van toegevoegde waarde. Heel veel afwisseling is er niet, dus zeker als deze muziek je minder ligt, gaan de nummers en vooral de zanglijnen op elkaar lijken.
Meerdere nummers zijn memorabel. Dat komt niet alleen door de catchy refreinen, maar ook door de beklijvende, springerige riffs. Ascension is direct al zeer prettig. Ook Lifeline (wederom met prachtig refrein) ligt al snel lekker in het gehoor. Het wat rustigere The Fragile Serene neurie je zo mee. De eerste helft van de plaat is hiermee een genot om naar te luisteren. Verzwakken doet deze release nauwelijks, want ook het experimentele titelnummer met blasts, het swingende What A Wonderful Day zijn zeer aangename songs, al zijn de grunts die net als in twee andere nummers even opduiken, een kwestie van smaak. De veelzijdige afsluiter As The City Takes The Night, dat er compositorisch wel uitspringt, behoort ook tot de highlights.
Met Ghost Mile vindt Voyager een organische balans die voorheen nergens zo goed is uitgewerkt als nu. De gelaagdheid en de twists maken het samen met het memorabele karakter van de songs een erg prettige plaat om naar te luisteren. Hier en daar maakt de combinatie van jarentachtigpop en moderne, atmosferische metal het nog wat spannender, zoals goed gebeurt in het titelnummer. Ondanks het feit dat de mannen en de dame veel verschillende stijlen combineren en meer de djenty hoek opzoeken, is het een veilig album dat nergens uit de bocht vliegt. Fans kunnen meer dan tevreden zijn en het is een plaat die beslist nieuwe zieltjes gaat winnen en die positief stemt. De formatie bewees al eerder dat deze zich staande kan houden op de Nederlandse podia en zal dat ongetwijfeld herhalen op ProgPower Europe.
Tracklist:
1. Ascension
2. Misery Is Only Company
3. Lifeline
4. The Fragile Serene
5. To The Riverside
6. Ghost Mile
7. What A Wonderful Day
8. Disconnected
9. This Gentle Earth (1981)
10. As The City Takes The Night
.jpeg){kind=small}
