De Noren hebben zichzelf nooit willen herhalen. Zo staat ieder album op zichzelf en heeft iedere fan weer een andere favoriet (al prijkt Bilateral bij de meesten wel hoog in de favorietenlijst). Toch is er de laatste jaren wel duidelijk een ontwikkeling waarneembaar richting toegankelijkere en compactere songs. Minder extreem ook, want op Malina ontbreken de screams van zanger/toetsenist Einar Solberg en is derhalve alleen zijn emotionele, heldere zangstem te horen, die prominent in de mix staat.
Helder geldt ook voor de gitaarpartijen van nieuweling Robin Ognedal en Tor Oddmund Suhrke. Tor neemt trouwens de meeste partijen voor zijn rekening, aangezien Robin pas geleden is toegetreden tot de line-up. De gitaarpartijen hebben niet meer zoals voorheen een metalkarakter, maar ze zijn rockgeorinteerd. Luister maar eens naar de tweede single Stuck, die overigens het minst enthousiast in ontvangst genomen is van de drie vrijgegeven tracks. Daarbij moet wel vermeld worden dat de albumversie twee en een halve minuut langer duurt dan de YouTube-variant. Juist vanwege de emotionele climax met gelaagde cellopartijen en de in de zang doorklinkende wanhoop is de albumversie beter.
Op deze vijfde full-length draait het om de songs zelf. Sommige daarvan doen aan het verleden denken. Zo had Leashes, dat iets wegheeft van Down (en dat rijp is voor een duet met Petter Carlsen), beslist op The Congregation kunnen staan. Dat geldt ook voor het deels rauw rockende en aardige Captive, dat raakvlakken heeft met The Price en Third Law. Illuminate doet qua staccatoriffs juist weer denken aan The Valley van Coal en dat heeft Coma ook wel wat in het onrustige deel. Let wel, het zijn beslist geen kopien, maar op momenten doen ze oudere tijden herleven en zijn er herkenningspunten. Malina heeft echter beslist zijn eigen, losse, organische, lichtvoetige karakter dat dankzij de zang ook een soultouch heeft.
De prog is vooral op intelligente en stille wijze in de songs verwerkt. Zo valt wellicht niet op dat het couplet van het catchy From The Flame in 13/8 is. De fans van het complexere werk vinden beslist hun gading met Mirage (met zang die doet denken aan de Bilateral-periode) en Coma. In eerste instantie vallen de individuele kwaliteiten van de bandleden niet op, maar in deze tracks komen ze wel naar voren. Simen Daniel Brven, die van sessiebassist is gepromoveerd naar vast bandlid, heeft een prominente rol gekregen. Hij benut die goed in bijvoorbeeld Mirage. Uiteraard laat drummer Baard Kolstad zijn superioriteit gelden. Dat doet hij in onder meer het titelnummer en het uiterst complexe Coma, dat de technische vooruitgang van de Noren laat horen.
Het album bestaat uit losse songs en daarom ontbreekt de samenhang wel eens. Zo sluit het richting Agent Fresco bewegende Stuck niet lekker aan op Bonneville. Elders verlopen de overgangen soepeler. Het luisterplezier varieert echter, want sterke en minder sterke nummers wisselen elkaar af. Stuck en Captive werpen zich waarschijnlijk bij weinig fans als favoriet op. Maar Bonneville, Mirage, The Weight Of Disaster en Illuminate behoren tot de sterkste tracks. Laatstgenoemde bevat een heerlijke vibe en een orgelmelodie. Elders is er gebruikgemaakt van cellopartijen van Raphael Weinroth-Browne, welke in meerdere songs te horen zijn. Al eerder is de bijdrage in Stuck aangehaald, maar vermeldenswaardig is ook het cellospel in het fragiele titelnummer en de epische, tragische, zeer persoonlijke afsluiter The Last Milestone. Hoewel deze tracks bij een bepaalde groep luisteraars wat aan de lange kan aanvoelen, zijn ze aangrijpend en zitten ze vol gevoel.
Zo zijn er wat punten van kritiek, maar Malina is een sterk en zeer divers album dat na meerdere luisterbeurten zijn geheimen prijsgeeft. From The Flame en The Weight Of Disaster hebben instant memorabele refreinen. De andere tracks hebben wat meer tijd nodig om door te dringen. Bonneville en Mirage groeien al snel en ook andere tracks volgen. Een klein aantal blijft wat achter bij de torenhoge verwachtingen, zeker bij degenen die hadden gehoopt op een terugkeer naar de eerste twee albums. Leprous stelt met een heel goed album veruit de meeste fans zeer tevreden en zal met de schijnbaar toegankelijkere richting, maar stiekem toch complexe songwriting, een groter publiek aanspreken. Terugkomend op de framboos: indien je genteresseerd bent in de achtergrond van de muziek, ontdek je vroeg of laat de diepere betekenis ervan.
Tracklist:
1. Bonneville
2. Stuck
3. From The Flame
4. Captive
5. Illuminate
6. Leashes
7. Mirage
8. Malina
9. Coma
10. The Weight Of Disaster
11. The Last Milestone
