Met PumpKings grijpt Masterplan terug naar de periode dat gitarist en bandleider Roland Grapow onderdeel uitmaakte van de powermetalformatie Helloween. Op deze schijf geven Grapow en de zijnen een herinterpretatie van diverse Helloween-nummers uit de periode 1989 - 2001. Het zal geen toeval zijn dat het album met deze titel uitkomt ten tijde van de Pumpkins United World Tour, waarin Helloween op stap is met oudgedienden Kai Hansen en Michael Kiske. Toch geeft Grapow aan dat deze plaat al langer in de pijplijn zit.
Het idee van het opnieuw opnemen van ouder werk, soms als onderdeel van een andere groep, is niet nieuw. Onder meer Saxon, Manowar en recent nog Rhapsody Of Fire gingen Masterplan voor. Het resultaat is erg wisselend en meningen onder luisteraars zijn verdeeld. Datzelfde lot zal Masterplan ook ten deel vallen met PumpKings, want dat de reacties uiteenlopen, bewijzen de reeds bekendgemaakte clips op YouTube. De een is dol op de herinterpretatie, een ander weer kritisch. Ik ben geneigd mij onder het laatstgenoemde kamp te scharen. Niet omdat de relevantie van het uitbrengen van oud materiaal een issue is, zeker niet wanneer dat goed wordt gedaan. Nee, de kwaliteit van de nummers haalt het simpelweg niet bij die van de originele.
Wat betreft de instrumentatie is er niet veel aan de nummers gewijzigd. Het opgenomen intro van The Dark Ride is bijvoorbeeld hetzelfde. Af en toe lijken de instrumenten in een nummer lager gestemd te zijn dan het origineel om de zang van Rick Altzi beter uit te laten komen en klinkt het allemaal wat ruiger en moderner. Dat is soms ten koste gegaan van het dynamische en warme geluid van de originele versies. Het is allemaal wat vlakker en vooral hard. Van mannen met een ervaring als Grapow verwacht je hier meer.
Het grootste punt van kritiek is echter de zang van Rick Altzi. Zijn vaak hese, rauwe stem doet de nummers weinig recht aan. Het geluid past niet zo goed bij de muziek en vaak lijken de arrangementen boven zijn kunnen. Wanneer het hese zich vermengt met uitschieters in de instrumentatie, ontstaat er soms een onaangename mix die niet prettig is om naar te luisteren, bijvoorbeeld tijdens The Chance. Dat is jammer, want Altzi heeft in het verleden laten horen over degelijke vocale vermogens te beschikken. Wellicht dat het ook te maken heeft met de selectie aan nummers die hem niet zo lijken te liggen of dat de muziek van Helloween tijdens die periode op enkele uitzonderingen na niet tot het beste behoort wat de band heeft voortgebracht.
Niet alles is kommer en kwel. De epische nummers Music en The Dark Ride zijn aardig, hoewel het bijzondere, spookachtige element dat Andi Deris met zijn stem bracht tijdens de originele versie van het laatstgenoemde nummer achterwege blijft.
PumpKings is een plaat die de meningen zal verdelen. Het is interessant om de nummers eens in een nieuw jasje te horen. Of dit interpretaties zijn die de originelen overtreffen, zal ieder voor zich moeten beslissen. Het zal mij echter niet verbazen wanneer die groep in de minderheid is.
Tracklist:
1. The Chance
2. Someones Crying
3. Mankind
4. Step Out Of Hell
5. Mr. Ego
6. Still We Go
7. Escalation 666
8. The Time Of The Oath
9. Music
10. The Dark Ride
11. Take Me Home
