De meest bekende vertegenwoordigers van de Neue Deutsche Hrte (NDH) zijn zonder enige twijfel Oomph! En Rammstein. De Duitstalige muziek die gekenmerkt wordt door enigszins klinische, strakke, industrial-achtige klanken en ritmes, elektronische componenten en donkere, melodramatische zang, ontstond midden jaren negentig en heeft inmiddels de nodige moderne varianten gekregen. Stahlmann is daar een van. De band bestaat bijna tien jaar en is met Bastard toe aan zijn vijfde langspeler. Voorgaande albums Adamant (2013) en CO2 (2015) konden op enthousiaste reacties en recensies rekenen. Bastard kan die sterke lijn echter niet voortzetten.
Het is niet eens dat de nummers zo slecht zijn of de muzikanten het spelen plots zijn verleerd. Het ontbreekt de plaat echter aan een echt sterk eigen geluid. De band die de voeten van de vloer kreeg op festivals en in duistere kelders met een song als Tanzmaschine, presenteert met Bastard een zeer generieke, uiterst veilige NDH-plaat.
Qua spel is het allemaal perfect uitgevoerd. Leitwolf trapt ruig af, Judas heeft een vunzig tintje en titelsong Bastard combineert alle NDH-elementen tot een vlekkeloos geheel. De muziek van Stahlmann werkt en is geen straf om naar te luisteren. Het is wat minder metal dan op voorgaande platen, met meer aandacht voor donkere, elektronische elementen, maar aan de essentie is weinig veranderd. Het klinkt gebalanceerd en werkt op het moment van luisteren, maar een onderscheidend karakter ontbreekt. Als een formule die het ideale NDH-nummer beschrijft en het tegelijkertijd zielloos maakt. Echt blijven hangen wil het maar niet.
Niet dat deze plaat zijn momenten niet kent, zo is er een aantal degelijke emotionele hoogtepunten tijdens afsluiter Supernova en is Leitworlf een effectieve opener. Het is vooral jammer dat de bonustrack Military Lapdance niet standaard op alle uitgaven van Bastard te vinden is, want deze oorwurm is een van de weinige, opvallende nummers. In tegenstelling tot veel van het andere materiaal op deze schijf, heeft Military Lapdance een aanstekelijke beat en heeft de zang van Martin Soer een speels karakter tijdens de coupletten. Dat komt de muziek zeker ten goede en zorgt voor de nodige afwisseling.
Zoals gezegd Bastard is geen onaangename plaat. Dat kan ook niet, want nergens wordt gexperimenteerd of buiten het welbekende, versimpelde NDH-format getreden. Het zorgt er helaas wel voor dat Stahlmann met dit vijfde album geen plaat aflevert die lang beklijft.
Tracklist:
1. Leitwolf
2. Judas
3. Bastard
4. Nichts Spricht Wahre Liebe Frei
5. Wchter
6. Von Glut Zu Asche
7. Alptraum
8. Dein Gott
9. Schwarz Und Weiss
10. Supernova
11. Military Lapdance (bonustrack)
