Daar waar een groep als Goatwhore het vooral moet hebben van ongecompliceerd beuken, is de muziek van Woe beduidend gelaagder. Dat blijkt al uit de statige opbouw van de ruim acht minuten durende openingstrack Unending Call Of Woe, dat pas na twee minuten uit de startblokken schiet. Vanaf dat moment is het genieten. Vooral de messcherpe riffs verraden de klasse van deze band. Het furieuze No Blood Has Honour is vervolgens een van de hoogtepunten van deze plaat. Het drumwerk is intens, de riffs zitten vol gif en de bulderende strot van Chris Grigg is imponerend. Ook het met melodieuze, bijna God Dethroned-achtige riffs doorspekte Drown Us With Greatness verdient een eervolle vermelding.
Tijdens trage, dreigende passages vertoont Woe, mede door het stemgeluid van Grigg, wel wat raakvlakken met Mgła. De snerpende vocalen van gitarist Matt Mewton herinneren dan weer aan Cobalt en voegen de nodige diversiteit toe. Zo is de muziek van Woe geworteld in verschillende blackmetaltradities. Tegelijkertijd is de sound van de band vrij herkenbaar en dat is een knappe prestatie in deze overvolle scene. Woe verdient bovendien een extra compliment voor de vette productie. Hope Attrition heeft een rauw randje, maar knalt toch vooral vol intensiteit uit de speakers. Daarmee vergroot de band de impact van de toch al krachtige nummers.
Hope Attrition is een aanrader voor de liefhebbers van goed geproduceerde, volwassen klinkende black metal. Woe vermijdt enerzijds de misplaatste lo-fi esthetiek van veel old-schoolbands, maar verzandt anderzijds nergens in even misplaatst intellectualisme en avantgardisme. Het eindresultaat is een prima werkstuk vol intense, goed in elkaar zittende, moderne black metal.
Tracklist:
1. Unending Call Of Woe
2. No Blood Has Honor
3. A Distant Epitaph
4. The Din Of The Mourning
5. The Ones We Lost
6. Drown Us With Greatness
7. Abject In Defeat
.jpeg){kind=small}
