Hoe voelt het om in Japan een "grote ster" te zijn?
Goed. Japan is een land, zo is er echt maar n op de wereld. Ik houd wel van hoe de mensen zich daar gedragen, hun eten, hun cultuur. Ze zijn heel vriendelijk, gemiddeld genomen ook erg goed opgeleid, en als ze je muziek goed vinden zijn ze heel fanatiek. Ze blijven je dan ook echt trouw. En ze lopen vaak ook voor op de rest van de wereld. Als er daar iets goed gaat, gaat het meestal ook wel goed in de rest van de wereld. Ik kom er dan ook graag. En ik ben heel blij met hoe zij op het album gereageerd hebben. Hier ik kan vrij goed met ze communiceren. Hier in Sao Paulo is een grote Japanse gemeenschap. Ze zijn echt een groot onderdeel van de stad. Ik ga ook vaak in een Japans restaurant eten. En omdat ze hier zo'n grote gemeenschap hebben weten wij vrij veel van hun cultuur. Als ik dan naar Japan ga dan verwachten ze daar niet dat je hen begrijpt. Als je dat dan toch doet vinden ze je helemaal te gek.
Volgens de biografie die bij mijn cd geleverd werd stond je een maand lang op nummer 2 in de hitlijsten. Wie was nummer 1?
Dat wisselde. Amorphis, daarna Arch Enemy, daarna nog iets anders. Maar het was alleen de rock-lijst. In de algemene lijst is het album tot nummer 7 gekomen. Met die nummer 2 positie was ik ook heel blij. Vooral omdat het album op nummer 2 bleef staan terwijl de nummers 1 steeds snel weer wegzakten.
Maar het album kwam dus in augustus al in Japan uit. Vind je het nu niet vreemd dat je nu weer interviews aan het doen bent vor het album?
Nee ik vind het wel prettig. Nu is niet alles tegelijk gekomen, en heb ik tussendoor ook wat rust gekregen. In Brazili kwam het album eind vorig jaar uit, en hier heb ik toen ook wat interviews gedaan. En nu zit ik de hele tijd met mensen uit Europa aan de telefoon. En de reviews die ik lees zijn veelal goed. In Duitsland vinden ze het album blijkbaar erg goed, en dat had ik niet verwacht.
Ik zou juist verwachten dat ze daar dit album juist goed zouden vinden.
Nou, met m'n vorige bands wilde het niet zo goed lukken in Duitsland. We zijn er diverse keren geweest met touren, we hebben onze albums vaak in Duitsland opgenomen, met een Duitse producer, en ik heb een tijdje in Duitsland gewoond, maar onze muziek sloeg niet zo aan als in de rest van Europa. In het zuiden van Europa sloegen de albums wel aan, en in Nederland en Belgi ook, maar in Duitsland, en ook in Scandinavi wilde het niet echt lukken. Maar met deze nieuwe plaat krijg ik ook goede reviews uit die landen toegestuurd.
Je zei al dat je altijd met een Duitse producer gewerkt hebt. Dat was dan Sascha Paeth. Voor deze cd heb je ook Roy Z, die we kennen van onder andere Bruce Dickinson's soloplaten, ingehuurd. Had je een frisse blik op het geheel nodig?
Het is eigenlijk per toeval zo gekomen. Sascha zou het album produceren, maar de voorbereidingen namen langer in beslag dan we eigenlijk gepland hadden. Daardoor waren we erg laat met het boeken van Sascha, en had hij dus veel minder tijd om naar Brazili te komen. Toen begon ik te denken om het eens met een andere producer te proberen. Een paar maanden eerder had ik Roy Z al eens ontmoet op een festival. Ik had hem daar al gezegd dat ik zijn werk erg goed vind, en dat ik graag eens met hem zou willen werken. Hij zei toen dat hij dat ook wel zag zitten. Toen ik aan dit album begon heb ik hem dus toch maar eens gebeld, en hij had wel tijd. Hij wilde ook graag naar Brazili komen, voor het eerste deel van de productie. We hebben met hem de nummers gearrangeerd enzo. Hij heeft zelfs ook nog meegeholpen aan een nummer, en speelt er ook op mee. We moesten wel wennen aan hoe hij een album produceert, want dat is natuurlijk anders dan hoe Sascha dat doet. Maar hij heeft wel het beste in ons boven weten te halen. En doordat we ook nog met Sascha aan het album gewerkt hebben hebben we naar mijn mening de beste producers uit Europa en Amerika bij elkaar! Met Sascha werk ik al jaren samen, dus hij weet ook precies hoe hij een album voor mij moet produceren. Hij heeft geholpen met de laatste stukken van de arrangementen, en het editen en dat soort zaken.
Wat is het grootste verschil tussen Roy en Sascha?
Roy is wat meer metal, terwijl Sascha wat klinischer te werk gaat. Beide zijn wel geweldige gitaristen, en ze spelen ook nog redelijk op dezelfde manier. Dat vond ik dan wel weer grappig. En beide hebben een ongekende passie voor muziek. Roy is wel wat impulsiever, terwijl Sascha perfectionistischer is. Maar dat gaf denk ik een erg goede combinatie. Ze vullen elkaar goed aan.
Op dit album heb je Hugo en Lus Mariutti weer bij je, die ook al in Shaaman zaten.
Lus zat ook al in Angra bij me. Hij gaat steeds met me mee hahaha. Fabio Ribeiro, de toetsenist, deed als gastmuzikant bij Shaaman al mee. Gitarist Andre Hernandes zat ook al in Angra, maar hij verliet de band vlak voordat we ons debuutalbum Angels Cry opnamen. Hij heeft wel aan veel nummers meegeschreven. Toen was hij al een getalenteerde gitarist, maar wegens omstandigheden verhuisde hij, weg van Sao Paulo. Daardoor was het voor hem destijds niet mogelijk om met Angra mee te gaan, want we waren toen nog een lokaal bandje, en het zou gewoon niet werken als de gitarist ver weg woonde. Een tijdje terug is hij weer naar Sao Paulo verhuisd, en zijn we weer gaan samenwerken. Ik vind het trouwens wel belangrijk om te zeggen dat dit echt een band is, en niet een soloproject van mij. Goed, mijn naam staat er boven, maar het is toch echt een band.
Waarom staat jouw naam er dan boven? Hadden jullie geen zin om een bandnaam te bedenken?
Precies. Nadat we met Shaaman uit elkaar gingen had ik daar eigenlijk geen zin meer in. Dat was al de derde keer namelijk. Toen ik nog in Angra of Shaaman zong vroeg men al of er een keer een soloalbum van mij zou uitkomen. Daar had ik destijds geen zin in, want de band nam al mijn tijd en energie in beslag. Bovendien zou een soloalbum van mij toch ook klinken als Angra of Shaaman. Toen Shaaman uit elkaar ging dacht ik dat ik het wel alleen kon doen. Daarom wilde ik niet weer een nieuwe band starten, met weer een nieuwe naam. Dan moet iedereen weer aan een nieuwe bandnaam wennen, en krijg ik weer vragen als "hoe lang denk je dat deze band gaat volhouden?" Daar had ik geen zin in. Nu staat dus gewoon mijn naam er boven, en al zeg ik het zelf, die naam is wel al een beetje bekend. En nu kan ik niet weer de band verlaten.
Was jij trouwens niet verrast dat Shaaman vorig jaar weer opnieuw werd opgericht, maar nu weer onder de oude naam Shaman? en dan zonder jou en de gitaristen.
Jazeker. Wij dachten toch echt dat de band wel klaar was. Toen wij er nog in zaten was de band heel democratisch. We beslisten alles samen, en er was onderling erg goede communicatie onderling. Maar op den duur ging dat ook wat minder, en besloten we unaniem om er maar een punt achter te zetten. Daarom vond ik het ook erg vreemd dat Ricardo Confessori, de drummer, nu weer verder gaat.
Terug naar jouw huidige band. Kunnen we je live gaan zien?
Dat hoop ik wel. Ik hoop dat we nog voor de zomer een tourtje door Europa kunnen doen, en dan deze zomer op een paar festivals spelen. Maar er zijn niet zo heel veel festivals die ruimte bieden voor nieuwe bands.
