Dankjewel. Het is zeker dankbaar als je werk wordt geapprecieerd, zeker omdat je soms zo dicht bij je eigen werk betrokken bent dat je elk perspectief kwijt geraakt. Ik denk dat het album iets meer vraagt van de luisteraar, omdat er verschillende muzikale stijlen en kleuren langskomen. De mensen lijken de plaat echter te begrijpen en dat stemt me positief.

Jullie hebben ook een speciale release show gegeven ter ere van het nieuwe album. Was het leuk?

Het was geweldig. Ze hebben ons zelf verrast met een gigantische taart met waarop de album cover. En de lucht buiten, we wonen in Woodstock NY, zag er trouwens net uit als die op het hoesje. Mensen zeiden al ‘man, the end really has begun!’. We hebben het nieuwe album volledig gespeeld en daarna kwamen we terug om telkens de eerste song van onze vier eerdere albums te spelen. De mensen werden gek!

The End Is Begun komt over als een duister concept album. Brand maar los.

Een eerste indruk is inderdaad dat het een beetje donker is. Maar dat is maar een interpretatie. Elk einde is een nieuw begin. De mens heeft de aarde overbevolkt, het klimaat verandert, ijskappen smelten en bijen verdwijnen hier. En we liegen gewoon tegen ons zelf. Onze moraal lijkt vervangen geweest te zijn door profiteren. Maar we hebben de keuze om dit alles te eindigen en op dat einde doel ik dan ook. Maar we kunnen ook gewoon verder doen met ons leventje tot het einde ons consumeert. Hoe dan ook, we zullen moeten leven met de consequenties van onze acties en niet-acties. Het album is eigenlijk een hybride van melancholische én hoopgevoelens.

De teksten gaan over het laatste epische gevecht dat op ons wacht. De twist in het verhaal is dat dit gevecht in onszelf plaatsvindt. De zin Still I know you must continue, trying to win the war waged within you. uit de song Battle Cry wijst hierop. Dit gevecht van verschillende krachten leidt in ieder geval tot evolutie. Thesis + antithesis = synthesis. Ook muzikaal kun je deze twee verschillende elementen opmerken: donkere, agressieve en technische momenten wisselen af met vrolijke, eenvoudige en mooie zangliedjes. Daarin schuilt onze dualiteit. Het is onze paradox. En dit is wat me als artiest boeit, donker en licht combineren tot iets nieuws.

Een song als Live Entertainment gaat dan weer over het ironische feit dat reality shows heel populair zijn geworden én dat mensen tevens telkens hun eigen realiteit niet meer onder ogen kunnen zien. Het meeste betekenisvolle nummer van het album is echter The Last Day waarin een positieve uitkomst van al ons lijden wordt aangeboden. De laatste zin van het album luidt dan ook It’ s the last day of the world, all the stars fired up to unfurl. Gonna meet you in the space within. You and I, we’ll race the light and win.

Hoe schrijven jullie eigenlijk songs? Ik heb het gevoel dat bepaalde songs geboren zijn door jamsessies.

Enkel de basis van Battle Cry is zo ontstaan. De rest is begonnen als een akoestische demo. We hadden in totaal dertig songs om te kiezen en eens we gekozen hadden, konden we beginnen met aanpassen. Vooral door ons materiaal door koptelefoons aandachtig te luisteren. Mijn doel was om totaal voorbereid in de studio te gaan en we hadden dan ook erg solide demo’s voor we in de professionele studio stapten.

En hoe waren die dagen in de studio?

Het meeste hebben we opgenomen in het plaatselijke Jersville, dat is de studio van drumgoeroe Jerry Marotta die je misschien kent van zijn werk met Peter Gabriel en Elvis Costello. Roman Klun was engineer en Toby Wright heeft het album gemixt. Toby zorgde ervoor dat we een deadline hadden om geld en tijd te besparen. Dus ik nam mijn vocalen op in mijn huisstudio terwijl de rest van band in Jersville zat te werken. Toen mijn grootste gedeelte erop zat ging ik naar de studio om daar een back-up van mijn zanglijnen te maken. Toen ik echter de harde schijf inplugde, bleek dat alles was verdwenen. Ik verloor bijna mijn gezond verstand omdat de deadline zo dicht bij was. We hebben dan maar een speciaal ‘recovery program’ gebruikt die meer dan 5000 ongenaamde audio files blootlegde. De volgende vierentwintig uur heb ik die allemaal moet beluisteren om mijn vocalen terug te vinden. Wat gelukkig ook is gelukt. Als gewoonlijk moesten ze mij uiteindelijk schoppend en schreeuwend uit de studio dragen.

Veel muzikanten zeggen ze dat ze enkel muziek voor zich zelf maken. Ik denk dat jij het daar niet mee eens bent.

Mijn werk delen is een vitaal deel van het artiest-zijn. Ik wil het zien in interactie met de wereld. Zonder publiek zou ik de ideeën in mijn hoofd wellicht nooit op plaat vastleggen. Het enige wat ik wil met mijn muziek is tot dienst zijn van mensen.

Heb je daarom besloten om muzikant te worden?

Het is zo gegaan, maar er is ook een genetische aanleg. Mijn vader, Jimmy Eppard, was een goed gitarist en bassist, maar ook een erg soulvolle zanger. Hij speelde met iedereen, van Cindy Lauper tot The Band. Mijn oom is dan weer een legendarische punkrocker die momenteel optreedt met Instant Asshole en Alternative Tentacles. Mijn broer Josh was de drummer van Coheed and Cambria, maar werkt momenteel aan een volgend Weerd Science album.

Heeft je vader nog je stijl beïnvloedt?

Hij gebruikte ook geen plectrum, maar toch zijn onze stijlen totaal anders. De passie hebben we wel gemeen. Maar ik ben op een manier ook geïnspireerd door John Lennon en Stevie Wonder. John door zijn songwriting en Stevie omdat deze man al zijn instrumenten zelf kon bespelen. Inclusief drums.

Ik las dat jij ook wat soloshows doet. Wat speel je dan zoal?

Ik speel veel songs van mijn soloalbum Been To The Future uit 2002. Ik treed graag solo op omdat ik dan volledige controle heb. Ik denk dat mensen wel onder de indruk zijn van de hoeveelheid geluid die ik mijn eentje kan produceren. En het is ook leuk om de songs gestript tot hun essentie te horen. Maar optreden met de volledige band vind ik ook geweldig.

3 is meer een InsideOut-achtige band dan een Metal Blade band. Voel je je thuis met deze platenmaatschappij?

We zijn altijd al anders geweest en ik denk juist dat we daarom zo goed bij Metal Blade passen. Geloof het of niet, de andere bands op het label zijn erg geïnteresseerd in wat wij doen. En verrassend zijn, heeft ook altijd voordelen.

Jullie hebben inmiddels al wat platen uitgebracht. Hoe kijk je eigenlijk terug op het debuut Painted By Number?

Ik vind het nog steeds aardig. Het is goed opgenomen en geproduceerd. Ik wilde toen wat meer experimenteren en we krijgen genoeg vragen over dit materiaal. Het enige nadeel is dat het niet zo coherent klinkt voor sommigen. We eten daar van twee walletjes.

Wat zijn je drie favoriete platen van dit jaar tot nu toe?

Reality vs the Optimist van Kiss Kiss, Porcupine Tree’s Fear of a Blank Planet and Ojos de Brujo met Techari.

Jullie noemen zichzelf ‘the family three’. Hebben jullie echt zo’n familieband?

Absoluut. We doen dit al zo lang en we leven praktisch samen in een busje. We zijn een familie van piraten, maar dus wel degelijk een familie.