De reactie zijn super. We hadden niet om een betere ontvangst kunnen vragen.
Voor degenen die jullie nog niet kennen een korte introductie graag...
We zijn gewoon zes gasten uit Alabama die van rock’n’roll houden. That’s it.
Jullie hebben je naam afgeleid van Ma Barker en haar zonen. Waarom viel de keuze eigenlijk op Maylene And The Sons Of Disaster?
Maylene is een plaats vlakbij de stad waar wij vandaan komen. We vonden dat het als één of ander land klonk en bovendien lag het lekker in het gehoor.
Op welke manier zijn jullie door hun daden geïnspireerd? Gaan de teksten bijvoorbeeld over wat de familie Barker uitvrat?
Zij werden opgevoed met een misvatte, bijna morbide versie van het Christendom. Dat hebben we niet gebruikt, omdat het dan zou lijken dat wij ook zo zijn opgevoed. We hebben hun verhaal juist gebruikt om te laten zien what goes around, come around. Als jij je hele leven een vreselijk persoon bent en van alles uitvreet, is de kans groot dat je daar ooit de tol voor zal moeten betalen. Dat gebeurde ook met de familie Barker.
Ik ben niet bekend met jullie eerste cd. Kunnen we die vergelijken met II?
Er zit geen verschil van dag en nacht tussen die platen, maar er zijn wel een paar significante verschillen. Voor II hebben wat typische dingen uit de jaren 70 een voorzien van een twist. Grote verschillen zijn het niet, maar het is wel een andere plaat geworden.
Jullie hadden volgens mij best een originelere titel dan II kunnen bedenken, niet?
Deze cd wordt door ons gezien als hoofdstuk twee. We speelden met veel ideeen voor de albumtitel, maar geen van allen bleef zo goed hangen als II.
Jullie komen uit Alabama en jullie spelen southern rock. Zijn jullie beinvloed door de gebruikelijke bands als The Allman Brothers en Lynyrd Skynyrd?
Ik zou liegen als ik je niet het clichématige ‘ja’ zou verkopen. Dus ja. Toch wil ik eraan toevoegen dat we allemaal van veel verschillende genres houden.
Seemless, He Is Legend en Brand New Sin zijn allen voorbeelden van goede, moderne southern rockbands. Denk je dat we al van een revival kunnen spreken?
Oh nee, zeg! He Is Legend zijn goede vrienden van ons en de andere bands die jij noemt hebben allemaal wat andere elementen in hun muziek verwerkt. Ik denk dat het hele southern rockgenre een beetje vaag aan het worden is. Iets waar ik mee ben opgegroeid en erg gaaf vind, begint nu ineens een trend te worden. Seemless komt uit het noordoosten van de Verenigde Staten, die gasten komen helemaal niet uit het zuiden! Ik weet niet wie er met dit hele southern rockgebeuren op de proppen is gekomen, maar als je het mij vraagt wordt de definitie een beetje te losjes gehanteerd.
Jullie staan onder contract bij Ferret. Nu staat Ferret meer bekend om zijn hardcore- en moderne metalbands. Is eigenaar Carl Serverson zo’n openminded persoon?
Carl is een geweldige vent. Hij is inderdaad erg openminded. Hij was er bij toen we in de studio waren en we hebben wat tijd met hem doorgebracht. Het is een eer om met die man te werken. Toen we aan II begonnen wilden we een stap voorwaarts maken en Ferret leek ons een logische keuze. Hij heeft ons benaderd en sindsdien is er geen vuiltje aan de lucht geweest.
Is het een groot voordeel dat jullie zanger bij een gevestigde band heeft gezeten?
Dat is best een groot voordeel, ja. Ik denk dat als Dallas niet bij Underoath had gezeten dat niemand naar ons om had gekeken. Dat realiseren we ons terdege, we zijn geen idioten. Het verschafte ons echter wel de mogelijkheid om te doen wat we nu doen en daar ben ik persoonlijk helemaal van in de wolken. We zijn ook blij voor de mannen van Underoath. Dat zijn goeie gasten en we hopen van harte dat hun succes mag aanhouden.
Het akoestische Tale Of The Runaways valt bij mij goed in de smaak. Wat kan je over dat nummer vertellen?
Bedankt! We wilden het album simpelweg op deze wijze beëindigen. Ons debuut eindigde op gelijke wijze, alleen dan met vocalen erbij. Tale Of The Runaways is daar min of meer een vervolg op.
Het is echter niet de afsluiter van het album, want het wordt gevold door het instrumentale The Day Hell Broke Loose At Sicard Hollow. De hel breekt zeker niet los in dat nummer, want het is eigenlijk een heel relaxt nummer.
We hebben dat nummer bedoelt als een soort begrafenis. Wellicht is het je opgevallen dat in het cd-boekje teksten staan voor The Day Hell Broke Loose At Sicard Hollow, maar dat die in het nummer ontbreken. Het idee was dat als iemand het album luistert en naar de foto’s kijkt waarop wij doodgaan, hij of zij het gevoel zou moeten krijgen dat die persoon bij een begrafenis aanwezig is. Ik weet het, misschien een beetje te doordacht voor een stelletje rednecks, maar wel een leuk idee, toch?
Wat is jouw persoonlijke favoriet?
Dat zou gaan tussen Dry The River en The Day Hell Broke Loose At Sickard Hollow. Die eerste is gewoon een leuk nummer om te spelen en om naar te luisteren, en het tweede was mijn mogelijkheid om eindelijk eens een countrysong op te nemen, iets wat ik altijd al wilde. Ook dat nummer is denk ik fantastisch om naar te luisteren, met de cello die de gitaren overstemd. Ons punt wordt hierin goed duidelijk gemaakt.
Jullie zijn net klaar met een Europese tour met Norma Jean en He Is Legend. Een beetje van die tour kunnen genieten?
Ja, geweldige tour! Het was net een hechte groep vrienden die samen op vakantie waren. Het publiek was ook te gek. Het verbaasde ons dat ze ons ook maar enigszins kenden. Ik kan niet wachten om het over te doen. Het was een geweldige ervaring.
II ligt sinds kort in de schappen. Wat staat er voor jullie de komende maanden nog op stapel?
Heel veel toeren! Ook willen we binnenkort al beginnen met het schrijven van het volgende nummer. We zijn nu nog fris, maar het lijkt erop dat het een druk jaar zal worden. Dan kunnen we er beter mee beginnen als we er de tijd voor hebben.
