De releasedatum van Brotherhood is achter de rug. Hoe zijn de reacties tot dusver?
Die zijn best goed. Voor de release had ik al positieve recensies voorbij zien komen. Inmiddels weten we ook dat de fans tevreden zijn. Daar ben ik best verbaasd over. We hadden namelijk niet verwacht dat de release vlekkeloos zou verlopen. Het lijkt er zelfs op dat Brotherhood in de Duitse charts terecht gaat komen (uiteindelijk op plek 12, red.). Niks te klagen dus, haha.
Bandleider Matt Sinner moest halsoverkop worden opgenomen in het ziekenhuis, waardoor jij plots de productie moest afmaken. Maakt dit de release extra speciaal voor jou?
Zeker weten. We zouden in mei van 2021 de studio induiken. De boel kwam echter stil te liggen toen bleek dat Matt voor onbepaalde tijd uit de roulatie zou zijn. Op een gegeven moment kreeg ik van hem een belletje met de boodschap om het album af te maken. Hij gaf me het volste vertrouwen. Wauw, dacht ik, want voorheen was ik slechts de gitarist. Ik help mee met het schrijven en arrangeren van de nummers, maar Matt is de baas in de studio. Zodra mijn partijen zijn ingespeeld, ben ik daar niet meer te vinden.
Ditmaal was mijn takenpakket een stuk uitgebreider. Ik moest de studio boeken, hotels voor de muzikanten regelen, het opnameproces van de drums overzien en daarna de gitaren samen met collega snarenplukker Alex Scholpp opnemen. Ook moest ik de bijdrages van de vele gastzangers beoordelen en Jacob Hansen regelen voor de mix. Het was een uitdaging, maar leuk om te doen. Je hoopt dat je goed werk hebt geleverd. Ik krijg te horen dat Brotherhood zowel traditioneel als modern klinkt. Het is fijn om daar grotendeels verantwoordelijk voor te zijn geweest.
Dus het geluid is dan ook echt iets wat jij voor elkaar hebt gekregen?
Niet helemaal. Ik weet in ieder geval van mezelf dat ik een goed gitaargeluid kan creren. Het eindresultaat is echter iets waar de mixer hard aan heeft gewerkt, in dit geval dus Jacob Hansen. Mijn taak is dan wel weer om dat te beoordelen en aan te geven wat er eventueel anders moet. Gelukkig liep dat allemaal vlekkeloos. Jacob is een fan van de band en een relaxte vent.
Heeft Matt tijdens het hele proces berhaupt nog bijdrages kunnen leveren?
Alle songs zijn geschreven in de periode van november 2020 tot maart 2021. Matts vocalen en baspartijen van die sessies bleken goed genoeg om te gebruiken voor het eindproduct. In principe was hij lange tijd van de aardbodem verdwenen. Vervolgens kwam er gelukkig weer een teken van leven en kon hij zelfs commentaar leveren tijdens het mixproces.
Zijn de gastzangers naar de studio gekomen, of hebben ze hun partijen thuis ingezongen?
Die zijn thuisgebleven. Ze zijn aan het werk gegaan met wat we ze hebben gegeven. Soms heb ik aangegeven wat ik precies wilde horen. Andere keren mocht men van alles proberen en besliste ik op een later moment wat het beste bij de song past. Het was een mooie ervaring om met geweldige zangers zoals Tom Englund (Evergrey) en Erik Mrtensson (Eclipse) te mogen werken. Ralf Scheepers van Primal Fear heeft me geholpen met het editen van de zangpartijen en doet hier en daar achtergrondvocalen.
Vergeleken met de voorgaande Sinner-albums is Brotherhood een stuk heavier. Jullie zijn bewust teruggekeerd naar het zwaardere geluid van de platen die in de jaren negentig zijn gemaakt.
Onder het genot van een kop koffie hadden Matt en ik het over de te volgen koers. Tequila Suicide (2017) en Santa Muerte (2019) hebben dezelfde stijl, namelijk melodieuze hardrock met veel Thin Lizzy-invloeden. Ik weet niet wie erover begon, maar er werd geopperd om de nieuwe plaat te laten klinken zoals Bottom Line (1995) en Judgement Day (1997). Het moest een ouderwets heavy Sinner-plaat worden, maar met het geluid van 2022. Vervolgens ging ik aan de slag en bleken de ideen verrassend snel uit me te vloeien. Normaal gesproken ben ik helemaal niet zon vlotte liedjesschrijver., maar dit keer schreef ik alles in drie maanden bij elkaar.
Matt en jij spelen ook in Primal Fear, een band waarin jullie je ei wat betreft heavy metal al goed kwijt kunnen. Moest je tijdens het schrijven van de nieuwe Sinner-plaat ervoor waken dat de nummers niet te veel op Primal Fear-songs gingen lijken?
Dat viel reuze mee. Er zijn mensen die nu zeggen dat Sinner op Primal Fear begint te lijken. Die vergeten dat Sinner al heavymetalplaten maakte voordat Primal Fear bestond. Als Ralf Scheepers Brotherhood zou hebben ingezongen, dan zou het album wellicht veel op Primal Fear lijken. Hij zingt bijvoorbeeld ook in een nieuwe Avantasia-track, die daardoor ook wat weg heeft van Primal Fear. Zijn unieke stem zou van een Adele-song een Primal Fear-nummer maken, haha.
Het schrijfproces voor beide bands benader ik anders. Bij Primal Fear probeer ik meer een powermetalstijl te benaderen waarbij plek is voor dubbele bassdrums, met de stem van Ralf in het achterhoofd. Sinner zie ik meer als een heavyrockband, met een blues-achtige benadering van Matts stem. Dus ga ik meer in die richting als ik nummers schrijf. Daarnaast is er plek voor Thin Lizzy-invloeden en die hebben geen plaats bij Primal Fear.
Matt is dus vorig jaar in het ziekenhuis opgenomen. Ik heb gelezen dat het niet duidelijk is wat er nou precies met hem aan de hand is. Is dat nu nog steeds het geval?
Dat klopt. Hij moest naar het ziekenhuis nadat er problemen waren geconstateerd bij zijn hart en longen. We zaten in een groepschat met een van de zangers van Rock Meets Classic. Matt wenste ons een fijne dag en kwam toen met het nieuws dat hij in het ziekenhuis lag wegens hart- en longproblemen. We weten nog altijd niet wat de oorzaak is.
Momenteel is Matt thuis en ga ik binnenkort weer op bezoek. Misschien weet hij inmiddels meer. Mocht het zo zijn dat er meer duidelijk is, dan ga ik dat sowieso niet vertellen. Het is aan Matt zelf om daar open over te zijn. Het is nu eenmaal een privkwestie. Maar ik ben eerlijk als ik zeg dat ik het echt niet weet. Gelukkig heeft hij het allemaal overleefd en daar zijn we natuurlijk erg blij mee.
Het zal voor hem wel moeilijk zijn geweest om alle bandactiviteiten noodgedwongen te hebben moeten staken.
Hopelijk heeft het hem een beetje gerustgesteld dat ik het allemaal van hem kon overnemen. Als hij straks weer helemaal is opgeknapt, heb ik er geen problemen mee om weer een stap terug te doen. Maar het kan ook zijn dat ik Matt ervan heb overtuigd dat mijn input resulteert in een beter of ander geluid. Wellicht bestaat de kans dat ik in de toekomst co-producer zal zijn.
Voor Brotherhood zijn jullie dus teruggegaan naar het zwaardere geluid van de platen uit de jaren negentig. In de jaren tachtig maakte Sinner echter toegankelijke heavy rock. Weet je waarom jullie op een gegeven moment de switch maakten naar een pure heavymetalband?
Dat was geen bewuste keuze, dus een echte verklaring heb ik niet. Het ging eigenlijk op een natuurlijke manier. Mijn eerste album was Back To The Bullet (1990), het soloproject van Matt Sinner. Daarna keerde Sinner terug met No More Alibis (1993) en Respect (1994). De sound werd geleidelijk heavier. We gingen op tournee met Grave Digger en Savatage. Vooral Savatage was destijds een grote invloed en dan met name de orkestrale partijen. Daardoor verschenen er ook langere tracks op onze albums. Het was dus niet zo dat we onszelf te soft vonden. Plotseling kwamen we met nummers die meer richting heavy metal gingen. Aangezien die best goed klonken, gingen we daar gewoon mee aan de slag.
Ik dacht trouwens dat Dangerous Charm uit 1987 jouw eerste plaat was. De typische jarentachtigsound van dat album is dus niet jouw schuld?
Ik heb een nummer aangeleverd, dat wel. En ik was de gitarist op de tournee die volgde. Nee, dat album klinkt zo op verzoek van de platenmaatschappij van toen. De band was redelijk succesvol met voorgaande albums, vol met stevige hardrocksongs. De platenmaatschappij wilde graag dat de band met een radiovriendelijk album zou gaan komen. Dat gebeurde vervolgens met behulp van externe liedjesschrijvers. De gitaren klonken zachter en de tracks waren softer. Matt was daar erg kwaad over en besloot om daarna een soloalbum te gaan maken.
In 1998 verscheen het debuut van Primal Fear, de band die jij en Matt speciaal voor zanger Ralf Scheepers hebben opgericht. Het album is recentelijk opnieuw uitgebracht. Het succes van Sinner is vooral beperkt gebleven in Duitsland, terwijl Primal Fear vrijwel meteen fans van over de hele wereld wist aan te trekken.
Het begon met Hammerfalls debuut Glory To The Brave, dat in 1997 power metal in n klap terug op de kaart heeft gebracht. Primal Fear heeft daarvan kunnen profiteren. Sinner heeft wel eens in het voorprogramma gestaan bij tournees door Japan en Australi. Maar zo populair als Primal Fear is de band nooit geworden, waardoor Matt zijn prioriteiten moest bijstellen. Met Primal Fear wordt de hele wereld aangedaan en spelen we op veel zomerfestivals. Als er tijd over is, dan gaan we aan de slag met Sinner, want dat blijft de eerste liefde van Matt.
Heb je een laatste stand van zaken voor me wat betreft Primal Fear?
We zijn bezig met het schrijven van nieuwe nummers. Het was frustrerend dat het vorige album Metal Commando uit 2020 de succesvolste uit onze carrire is, terwijl we tot op heden geen enkele song live hebben kunnen spelen. In augustus geven we onze eerste show in lange tijd op het Summer Breeze Festival in Duitsland. Helaas zonder Matt, dus dat optreden doen we met een vervanger. Hopelijk kan Matt er weer bij zijn in november.
Ben jij fulltime gitarist die kan leven van de muziek?
Inderdaad. Ik heb lange tijd een normale baan gehad. Daar ben ik op een gegeven moment kwaad vertrokken. Nu verdien ik de kost met het geven van gitaarles en zit ik in meerdere bands. Ik geef les aan ongeveer vijftig leerlingen in mijn eigen studiootje in huis. Dat heeft me door de coronapandemie geholpen, want dat kon ik gewoon online blijven doen. Natuurlijk liep ik wel inkomsten mis vanwege de gemiste shows. Gelukkig begint dat ook weer te lopen. Zo had ik deze maand vier optredens met mijn AC/DC-coverband.
Ik heb van mijn hobby mijn werk kunnen maken en ben daar zeer content mee. Ik hoef niet meer naar kantoor waar ik mijn baas enorm haat, haha. Ik kan lekker gitaarspelen en studenten nieuwe dingen laten zien en horen. Er is altijd wel iets te doen, zoals werken aan nieuwe nummers. Ik ben eigen baas en hoef geen bullshit van anderen te accepteren. Uiteraard kon ik daarom ook al mijn aandacht schenken aan Sinner. Mijn studenten hebben er alle begrip voor als er soms lessen moeten worden uitgesteld. Ze zijn zich ervan bewust dat ik in allerlei bands speel.
