Mensen noemen je tegenwoordig Moe (spreek uit als Mo, red.), terwijl op Metal Archives gesproken wordt van Iawr als artiestennaam.

Dat is nog een oude naam. Metal Archives verzamelt alle informatie van alle jaren dat een band actief is. Toen we ons debuut Truth Inside The Shades in 2004 uitbrachten, was het geen voordeel dat we een aan Spanje gerelateerde band waren, omdat mensen destijds dachten dat er niets goed op metalgebied zou kunnen uitkomen uit zo’n land. Daarop besloten we niet onze eigen namen te gebruiken, maar alternatieve namen. Al snel hadden we echter door dat het album goed was ontvangen, dus gebruikten we de alternatieve namen niet meer, die we overigens alleen in het booklet van het debuutalbum hebben gebruikt. Iedereen noemt me tegenwoordig Moe, behalve mijn vrouw en mijn moeder, haha. Enkele jaren geleden heb ik Metal Archives gemaild om de oude bijnamen te laten verwijderen, maar omdat die deel zijn van de historie van de band, blijven ze staan.

Een paar jaar geleden hebben jullie het debuutalbum opnieuw opgenomen en uitgebracht. Een van de redenen waarom je dat gedaan hebt, is het vijftienjarig jubileum. Een andere reden is om de technische en productionele progressie van de band te tonen.

De belangrijkste reden was het jubileum. Het idee ontstond toen we op het Noorse festival Karmøygeddon speelden. We besloten om het album helemaal opnieuw op te nemen en wat dingen te veranderen waar we destijds wel, maar later niet zo tevreden over waren. We hadden verwacht dat we er twee maanden mee bezig zouden zijn, maar uiteindelijk heeft het acht maanden gekost. Het was verschrikkelijk en we gaan het waarschijnlijk niet nog eens op deze manier doen. Toch is het uiteindelijk wel geslaagd. Je kunt horen dat we veel productionele kennis opgedaan hebben en technisch beter zijn gaan spelen. We hebben de nieuwe versie opgenomen in onze eigen studio. Die hebben we sinds 2006 en sindsdien is die met verschillende apparatuur uitgebreid.

Je bent al heel lang bij Persefone, maar je dagelijkse bezigheden hebben ook met muziek te maken.

Mijn inkomsten bestaan volledig uit muziek. Ik ben de hele dag muziek aan het schrijven, zoals soundtracks, advertenties en games. Daarnaast geef ik les aan toetsenisten, maar ik doceer ook muziekproductie en -theorie. Voor iedereen die geïnteresseerd is, maak ik ruimte. Ik ben veel in de studio bezig.

Metanoia (2022) is dan ook het tot nu toe best geproduceerde album. Een van de eerste woorden die ik opschreef over het karakter van de plaat was “cinematisch”. Nu heb je natuurlijk een achtergrond in die wereld, maar het komt nu echt nadrukkelijk naar voren bij Persefone.

Gitarist Carlos Lozano Quintanilla en ik zijn het vaste schrijversduo. Daar komt elke plaat weer iemand anders bij. Onze tweede drummer Marc Mas Mart was nadrukkelijk betrokken bij het schrijven van Shin-ken (2009) en Spiritual Migration (2013) en zijn opvolger Sergi Verdeguer Moyano, die wij Bobby noemen, heeft veel meegeschreven aan Aathma (2017) en Metanoia. Carlos en ik werkten daarnaast enkele jaren geleden samen aan tv-documentaires, soundtracks et cetera. We hebben in die tijd veel geleerd van sound design, muziekproductie. Een nieuw album van Persefone begint als een leeg velletje papier. Daarop willen we graag de dingen kwijt die we de laatste jaren hebben geleerd. De muziek klinkt nu veel grootser en we hebben bijvoorbeeld geleerd hoe we de drumpartijen echt goed op kunnen nemen. We hebben nieuwe apparatuur, meer kennis en veel meer toetsenwerk.

Hoe was het om een balans te zoeken tussen enerzijds die cinematische kant en anderzijds de ruige metalstukken met extreme vocalen?

Als we aan ideeën werken, willen we er nooit in vastlopen. Als het te lang duurt, stoppen we even met een bepaald idee of nummer om er later misschien naar terug te keren. We denken niet in stijlen, maar een idee moet in het geheel passen. Als onze zanger Marc Martins Pia screamt, doet hij dat omdat het nummer erom vraagt en datzelfde geldt voor mijn melodieuze zang. Het is een heel organisch proces.

Aware Of Being Watched bevat alleen maar cleane zang.

We wilden graag een nummer met alleen cleane zang en dit keer was de tijd er rijp voor. Op Shin-ken staat ook wel een nummer met alleen mijn zang, Purity, maar dat is een ballad. Dit keer is het echt een regulier nummer met progressieve metal en zelfs een beetje death metal.

Er is meer cleane zang op Metanoia dan op andere albums. Bovendien valt op dat je een betere zanger bent geworden. Heb je daar specifiek aan gewerkt de laatste jaren?

Van het touren worden zangers vaak beter. Je zingt namelijk meer. Bovendien moet je goed zorgdragen voor je stem. Ik heb mezelf nooit beschouwd als zanger. Ik ben gaan zingen omdat niemand anders in de band het deed en ik de enige was met iets van vocale kwaliteiten. Sinds Aathma hebben we veel getourd, zeker in vergelijking met de jaren ervoor. Tijdens die tours heb ik flink kunnen oefenen en veel geleerd. Ik beschouw mezelf nog steeds niet als een zanger, maar vind het wel leuk om te zingen in Perserfone. Ik denk niet dat ik het in andere bands zou doen. Ik heb ooit wel advertenties ingezongen, maar daar is het bij gebleven.

Je bent niet de enige die zingt op het album. Einar Solberg van Leprous en Merethe Soltvedt van Two Steps From Hell zijn te gast. Merethe is ook te horen op Aathma. Ze is bijna een nieuw bandlid.

Merethe woont tegenwoordig in Los Angeles. Dat maakt het moeilijk om haar mee op tour te nemen. Dat kost gewoon te veel. Bovendien bevatten de nummers op Aathma veel elementen die live niet goed te reproduceren zijn. Het zou vreemd zijn om haar iets live te laten zingen terwijl het nummer vooral uit orkestraties bestaat. We zijn bevriend geraakt en we gaan beslist nog vaker met haar samenwerken, niet per se in Persefone, maar in andere projecten. Als we echter een vrouwelijke zangstem nodig hebben in de toekomst, willen we heel graag weer met haar werken. Ze heeft een exceptionele stem en het is heel prettig om met haar te werken.

Zij zingt in Two Steps From Hell, waarin ze samenwerkt met Thomas Bergersen, iemand die net als jij filmmuziek maakt. Heb je al eens nagedacht over een samenwerking met hem?

Ik zou heel graag met hem samenwerken. Merethe en Thomas zijn beiden opgegroeid in Bergen. Hij is een zeer succesvol zakenman als het om trailer-muziek gaat. Hij heeft een unieke stijl met betrekking tot het maken van orkestrale muziek en beschouw hem als een van de besten van de moderne tijd. Ik zou hem graag samen met Merethe willen ontmoeten, maar ik weet niet of het zover komt. Voor mij zou het een droom zijn die uitkomt als hij de orkestratie voor Persefone verzorgt.

Waarom is Metanoia met een kleine m gespeld?

Puur esthetisch. Toen we het woord voor het eerst zagen, was het met een kleine m gespeld. We hebben het op de albumhoes met een hoofdletter geprobeerd, maar dat werd niet mooi. Het is wel grappig om te melden dat aan de zijkant de grote M wel is gebruikt, ook vanwege de esthetiek. Als je de Persefone-albums dan naast elkaar hebt staan, sluit dat beter op elkaar aan.

Zijn jullie geïnteresseerd in Griekse mythologie? Ik zie wel vaker titels langskomen met een Griekse achtergrond.

Toen we Core (2006) schreven, vonden we dat het een goed verhaal was waarin we Persefone en Core bijeen brachten. We vertelden het verhaal vanuit drie verschillende perspectieven. Katabasis en Anabasis kwamen we toevallig tegen. Ze sloten goed aan op Metanoia en daarom hebben we ze gebruikt. Merkabah komt uit het Joods en de ep In Lak’Ech (2018) is Mexicaans, het is een uitdrukking. Zolang iets een diepere betekenis heeft en we het kunnen toepassen in Persefone, zullen we altijd gebruik maken van dat soort woorden.

Gelukkig zit er een opwaartse spiraal in het nieuwe album van Katabasis naar Anabasis.

Je moet altijd eerst dieper in de put of problemen raken en (pijn) lijden, voordat je kunt opbloeien. Het is onmogelijk om dat niet te doen. Het is uiteindelijk een mooi, krachtgevend proces.

Op het album staat ook Consciousness, Part 3, dat eigenlijk bedoeld was als instrumentale track op Aathma.

Dat klopt, maar het nummer was niet bedoeld als Consciousness, Part 3. We houden van instrumentale nummers. Dit specifieke nummer is echter niet een interlude, zoals Little Faith en Anabasis, Part 1. Op Aathma paste een reguliere, instrumentale track niet. Wat we destijds nodig hadden, was een epic van twintig minuten. Op Metanoia werkt het wel, onder andere vanwege de cinematische achtergrond, zoals Blade Runner en Interstellar. Omdat we met oude elementen werkten, vonden we het gepast om het Consciousness te noemen. Je hoort in het riffwerk elementen van Spiritual Migration, de tapping van Flying Sea Dragons. We hebben oude en nieuwe melodieën gecombineerd.

Die elementen zijn prima in het geheel gemixt. Over mix gesproken: Jullie hebben dit keer samengewerkt met David Castillo. Hoe ben je bij hem terechtgekomen?

We kwamen hem voor het eerst tegen in Stockholm, toen we daar samen met Poem tourden. We spraken elkaar daar over een mogelijke samenwerking. We hadden hem, Logan Mader en Jens Bogren in gedachten, plus enkele nieuwe namen. We bleven echter in contact met David omdat we een blik van buitenaf wilden. Normaal nemen we alles in onze eigen studio op en sturen het vervolgens naar degene die de mix en mastering in handen neemt. Nu hadden we al meermaals contact met hem voordat we de opnamen gingen doen. Hij vertelde bijvoorbeeld waar we het beste de microfoons konden plaatsen voor de drum-opnamen. De manier waarop je de microfoons plaatst, maakt een groot verschil met betrekking tot het eindresultaat, niet alleen kwalitatief, maar ook wat timbre betreft. Hij was al heel vroeg in het proces betrokken, niet alleen als het gaat om de drumopnamen, maar ook die van de gitaar. Hij heeft de drums, bas en gitaar zo op elkaar afgestemd dat er voldoende ruimte was voor de keyboards. Alles wat je zou moeten horen, hoor je ook echt. Dat is voor het eerst, want ik werk veel met keyboardpartijen, maar die worden vaak weggedrukt door de andere partijen. David is erin geslaagd om ook de keyboardpartijen tot hun recht te laten komen. Ik werk heel veel met panning, zoals in Leap Of Faith. Als je een koptelefoon op hebt, kun je dat goed horen. Die details zijn belangrijk.

Over details gesproken: wat is de functie van het kampvuur, dat we een paar keer voorbij horen komen?

Er is altijd een reden dat we dingen toevoegen. Katabasis is gerelateerd aan de allegorie van de grot van Plato. Iemand in een grot ziet de reflecties van mensen in een vuur. Hij denkt dat ze in het vuur zijn, maar de realiteit is dat ze erachter staan. Daardoor raakten we geïnspireerd. Vuur kan zo snel iets veranderen wat wind en water niet kunnen.

Jullie staan onder contract bij Napalm Records. Wat zijn de belangrijkste voordelen?

Vooral op gebied van de reikwijdte van de promotie merken we dat. Er zijn heel veel nieuwe fans bijgekomen met Metanoia, mensen die nog niet van ons hadden gehoord, maar nu ze de nieuwe plaat hebben, ook de rest van de discografie willen beluisteren. Dat is al zo vanaf de eerste single eind vorig jaar. We merken het ook aan de exposure. We staan bijvoorbeeld op de voorkant van het blad Metal Hammer, voor ons een droom die uitkomt.

Wat dat betreft hebben jullie een enorme groei doorgemaakt, niet alleen van de oude naar de nieuwe versie van het debuutalbum, maar ook op het gebied van beheersen van de instrumenten en het verbeteren van de productie.

Een van de belangrijkste dingen die ik geleerd heb, is als je een grotere band wil worden en bij Nuclear Blast, Century Media of Napalm Records onder contract wil staan, vooral aan je kwaliteiten moet werken. De eerste jaren waren onze foto’s verschrikkelijk, maar op een gegeven moment is Bobby onze foto’s gaan doen om het imago van de band op te vijzelen. Daarnaast is onze muziek steeds beter geproduceerd. Daarnaast hebben Bobby en onze gitarist Filipe Baldaia aan de merchandising gewerkt, zodat dat ook goed was verzorgd. Filip is een geweldige artiest. Hij maakt prachtige tekeningen, zoals de cover van Metanoia en hij heeft de tekstvideo gemaakt. Je moet er tegenwoordig voor zorgen dat je meer dan muziek op orde hebt om indruk te maken op platenmaatschappijen.

Hoe was het om de videoclips te maken?

Koud. Eerst hebben we de clip bij Katabasis opgenomen op een berg van 2600 meter. Het was in juli, maar om vier uur ’s ochtends. We hadden niet verwacht dat het zo koud zou zijn, maar het was echt verschrikkelijk. Ik stond daar in mijn t-shirt met -4. Het moeilijkste was om niet te trillen van de kou. De clip bij Merkabah schoten we in de winter, maar we waren beter voorbereid. We hadden warmere kleren bij ons. Het was koud, maar ook leuk en leerzaam. We werkten met professionele mensen die veel aandacht voor details hadden. Zo zie je de maan bijvoorbeeld tijdens een solo van Carlos.

Het is tevens reclame voor Andorra, want de omgeving ziet er mooi uit.

We hebben hier prachtige landschappen. In eerste instantie wilde men alleen met handcamera’s werken, maar ze hebben toch maar een drone meegenomen omdat ze zo onder de indruk waren van de omgeving. In recente jaren worden hier meer activiteiten georganiseerd. 25 jaar geleden bleef het beperkt tot skiën en was er niets te doen als er geen sneeuw lag. Nu kun je bijvoorbeeld fietsen, Pic Maià bezoeken en er gaat een kabelbaan naar Pic Tristaina. Beslist de moeite waard om te bezoeken. Andorra ligt op drie uur rijden van Toulouse.

Persefone komt oorspronkelijk overigens niet uit Andorra, maar is in Spanje opgericht door jou en Carlos.

Dat klopt. We kenden elkaar sinds toen we vijftien jaar waren. We luisterden naar Symphony X, Dream Theater en Dimmu Borgir en wilden de allerbeste band worden. Het was moeilijk om mensen te vinden die dezelfde ambitie hadden. Carlos verhuisde van Albacete naar Andorra en startte daar met een aantal mensen. Na acht maanden belde hij mij om te weten dat het nu wel ging werken. Daarop besloot ik ook om daarheen te komen en sindsdien spelen we samen. Hoewel ik dus in het vroegste stadium betrokken ben bij de band, sloot ik officieel pas een jaar later aan. Ik beschouw echter altijd de leden die op het eerste album spelen de oprichters van de band.

Tot slot: Wat is een typisch gerecht uit Andorra?

Laatst is het aan ons gevraagd en kwamen me met vijf schotels, maar ik miste de trinxat, een aardappel-kool-schotel. Escudella is denk ik meer een traditioneel Catalaans gerecht. Beide zeer smakelijk overigens.