Allereerst natuurlijk gefeliciteerd met alweer een sterk Overkill-album! Op het eerste gehoor is het wat meer thrash-gericht dan The Grinding Wheel, maar tegelijkertijd brengen jullie ook genoeg variatie aan middels het van jullie bekende punkelement en smaakvol gebruik van klassieke metalriffs. Wat is jouw kijk hierop? En hoe verliep het schrijven van het album?
Diversiteit is zeker een streven. We worden als muzikanten door verschillende stromingen genspireerd: punk, de New Wave Of British Heavy Metal en uiteraard thrash metal. We zullen altijd een thrashband zijn. Dat is ook de stroming waarin we ons het meeste kunnen vinden, maar we willen wel een multidimensionale band zijn. Het schrijven ging erg makkelijk. We hebben een nieuwe drummer: Jason Bittner, bekend van onder andere Shadows Fall. Hij voegde zeker een nieuw element toe aan de band. We gaven hem de vrije hand om te experimenteren. Vanaf maart 2018 hadden we al wat demos, waar we in april en mei verder aan werkten. Hij stuurde ons in die periode zon zes bestanden per dag door, met telkens andere accenten in zijn spel. Aan inzet en creativteit dus geen gebrek! Zijn spel is bruut en bombastisch. Hij tilt de band zeker naar een hoger niveau.
Hij was als nieuwkomer dus gelijk bij het schrijfproces betrokken?
Nou ja, de riffs waren al klaar. Er is dan niet zo veel meer wat je als drummer kan toevoegen, anders dan de invulling van je eigen partijen. Jason speelde in dienst van het liedje en deed dat met verve. Hij heeft ervaring opgedaan bij collega-thrashers Flotsam And Jetsam, maar hij heeft ook in een moderne band als Shadows Fall gespeeld. Hij weet welke plek hij in Overkill inneemt, maar tegelijkertijd veranderde hij het aangezicht van Overkilll ook een beetje. The Wings Of War is geen tweede The Grinding Wheel, geen Ironbound (2010). Het is een Overkill-album, maar het heeft weldegelijk een eigen gezicht.
Wie van jullie komt met de eerste ideen voor nieuwe nummers?
Sinds 1990 is bassist D.D. Verni verantwoordelijk voor het gros van de muziek. Hij schrijft constant en heeft al tien jaar lang een eigen thuisstudio. Hij is altijd met muziek bezig, al dan niet in dienst van Overkill. Zijn ideen speelt hij door naar gitarist Dave Linsk, naar mij en dit keer ook naar Jason en dan werken we die samen uit.
Dit is jullie negentiende album: vrij indrukwekkend. Eens te meer omdat jullie nog steeds energiek klinken. Hoe houd je dat vuur brandende? En dagen jullie jezelf nog uit bij het schrijven, door middel van het verleggen van muzikale grenzen?
Je moet niet zwichten voor het gevaar om in herhaling te vallen. Zolang je niks meer te zeggen hebt als band, is het wat ons betreft over! Wij zijn opportunisten. We willen alles uit onze carrire halen wat we kunnen. Zowel wat creativiteit als wat het spelen van mooie shows in alle uithoeken van de wereld betreft. Ja, we hebben onze herkenbare stijl. Maar binnen die begrenzingen is nog veel mogelijk. Head Of A Pin klinkt wat mij betreft als Black Sabbath on speed. Een nummer als Welcome To The Garden State klinkt weer heel anders. Dat houdt het voor ons interessant. We zijn ook trots: een van de redenen dat Overkill al decennia bestaat, is dat we onszelf de beste fucking metalband ter wereld vinden. Als je de studio ingaat zonder dat te denken, dan is het een verloren zaak. Het zelfvertrouwen en vuur moet er altijd zijn. We zijn nog altijd blij om deel van de metalscene te zijn. Die positieve mindset, die gretigheid, levert goede resultaten op.
Welke gedachten schuilen er achter de titel en de teksten?
Ik geef liever niet teveel bloot over de teksten. Je wil het einde van een film ook niet horen voordat je m zelf gezien hebt! De teksten zijn wat mij betreft deels open voor eigen interpretatie. Wel kan ik wat zeggen over veelvuldig terugkerende themas. Mijn moeder en broers en zussen buiten beschouwing gelaten, is D.D. de persoon in mijn leven die ik het langst ken. Ik zing over de vriendschap die ik met hem heb, onze principes die aan de grondslag van Overkill liggen: trots en toewijding. Ook persoonlijke groei is belangrijk. Ik geloof dat mensen tot op zekere hoogte hetzelfde in elkaar zitten. Zeker de metalgemeenschap bevat veel gelijkgestemde geesten. Daarom denk ik dat mijn teksten, alhoewel persoonlijk van aard, ook herkenbaar kunnen zijn voor velen. Head Of A Pin ging bijvoorbeeld over een groot verlies, waar ik lang mee geworsteld heb. Ik besefte dat ik dat pas echt verwerkte toen ik deze tekst aan het schrijven was.
Dan over de titel van het album. Bij uitzondering hadden we dit keer eerst het artwork en toen pas de titel, in plaats van andersom. We werkten met de in metalkringen populaire artiest Travis Smith en vroegen hem om een embleem te ontwerpen. We hadden al een titel voor de plaat, maar die paste totaal niet bij dit artwork, dat we gelijk geweldig vonden. D.D. vond het lijken alsof vijf gevleugelde figuren deel uitmaakten van een oorlogsraad. Toen kwam ik met The Wings Of War als titel.
En wie is er verantwoordelijk voor de productie en mix?
We waren erg tevreden over wat Andy Sneap voor ons had gedaan met The Grinding Wheel, geluidstechnisch de best klinkende Overkill-plaat ooit. Maar hij hangt nu de rockster uit als invaller op gitaar in Judas Priest! We zagen hem laatst nog op een festival in Mexico, drienhalve kilometer verderop op een groot scherm. We spraken hem na afloop van de show backstage en hij zei dat hij helaas geen tijd had om de plaat te doen vanwege tourverplichtingen. Daarom schakelden we Chris "Zeuss" Harris in, met wie Jason had gewerkt voor Shadows Fall. Dankzij zijn aanraking klinkt de plaat fris en heavy. Een ander resultaat dan we met Sneap behaald hadden en zoals gezegd willen we niet twee keer dezelfde plaat maken, dus dat juichen we enkel toe.
In 2020 bestaat Overkill veertig jaar! Gaan jullie dat nog vieren, bijvoorbeeld doormiddel van het spelen van een bijzondere jubileumset?
We leven in het heden. We zijn trots dat we nog steeds wat te bieden hebben en niet in herhaling vallen. We vinden het niet leuk om alleen maar klassiekers uit de jaren tachtig en negentig te spelen. We laten liever horen dat we nog steeds wat te bieden hebben en gaan graag de competitie aan met andere bands. Dus ik denk niet dat we nadrukkelijk bij het jubileum zullen stil gaan staan.
Over setlists gesproken: hoe stel je die samen, met zoveel albums om uit te kiezen? En weten jullie al welke nieuwe nummers jullie gaan spelen?
Er zijn vier klassieke nummers die we altijd spelen. Iets van ons debuutalbum Feel The Fire uit 1985, want die blijft natuurlijk altijd speciaal voor ons. Elimination van The Years Of Decay (1989), In Union We Stand komt altijd wel aan bod en we sluiten altijd af met Fuck You! De rest van de set selecteren we door onze hoezen op te hangen en er dartpijltjes naar te gooien! En als we een nieuwe plaat hebben, zijn we niet bang om daar nummers van te spelen. We hadden het over onze favorieten van The Wings Of War en kwamen op maar liefst acht nummers. We hebben dus alle vertrouwen in het nieuwe materiaal. Uiteindelijk hebben we er daar vijf uit gekozen: Last Man Standing, Head Of A Pin, Bat Shit Crazy, Distortion en Welcome To The Garden State.
Heb je een warming-up-routine om in de stemming te komen voor een optreden?
'Twee pilsjes, twee aspirientjes!' (lacht).
Haha, hartstikke goed. Heb je een favoriete plek om te spelen?
De afgelopen twintig jaar is dat zonder meer Nederland! Ik zeg altijd dat ik 49% Nederlander ben. Een aanzienlijk deel van mijn familie woont er. Ik heb 'nichtjes' en 'neefs' in Brabant, in Kuurne en in Hilvarenbeek! Onze show op Dynamo afgelopen zomer was ook erg gaaf. Mooi festival, op het incident met Ministry na. Erg jammer dat Al de organisatie zo beledigend toesprak, want iedereen was daar gewoon om van de zon en de muziek te genieten! Ik wou dat ik mijn vrouw in de jaren tachtig al ontmoet had. Sinds ik haar ken, spelen we in Nederland veel grotere shows! Door de Verenigde Staten touren is gaaf vanwege de variatie in het landschap. In Duitsland voelen we ons erg geliefd, maar Nederland staat voor ons op de eerste plaats.
En waar wil je nog heen?
We zouden Azi graag meer verkennen. We hebben in Korea, China en Japan gespeeld, maar Indonesi, Maleisi en Thailand zijn nog niet aan bod gekomen. IJsland heeft inmiddels een eigen metalfestival waarop ik eens hoop te spelen. Overkill is nog nooit in Afrika geweest. Pogingen om in Zuid-Afrika te spelen, ketsten telkens af. En in het Midden-Oosten hebben we enkel Turkije bezocht. Kortom, er is nog genoeg te doen!
Binnenkort gaan jullie op Europese tour met Destruction, Flotsam And Jetsam en Meshiaak. Wat staat jullie verder nog te wachten in 2019?
We schrijven onze muziek met de optredens in ons achterhoofd. Als de plaat uit is, is het werk gedaan en tijd om lol te hebben! We kennen Schmier van Destruction en de jongens van Flotsam al lang. Ik kijk er naar uit om een paar weken met vrienden door te brengen. Desondanks heerst er een gezonde rivaliteit. Het is prima om na de show een biertje met elkaar te drinken, maar als wij de planken op gaan na anderen te hebben zien spelen, denk ik altijd: 'Im gonna bury that motherfucker!. Ik zei eens tegen Gary Holt van Exodus: Goede show knul. Kijk nu maar hoe een professional het doet. Zo komt de energie los die nodig is om avond aan avond te doen wat we doen! Na Europa gaan we naar Zuid-Amerika en in mei trekken we door de States. In de zomer doen we wat festivalshows. Ook wordt er voor de herfst al een tweede Europese tour gepland.
Heb je wel eens overwogen een zijproject te doen?
Ik heb tien jaar geleden een project gedaan met een muzikant genaamd Dan Lorenzo, onder de naam The Cursed. Het was vrij doomy rock n roll. Ik zong een stuk lager en we hadden een saxofoon in plaats van traditionele gitaarsolos. Het was best poppy, maar ook onheilspellend. Het album heette Room Full Of Sinners en wordt toevallig dit jaar opnieuw uitgebracht.
Wat was je eerste aanraking met heavy gitaarmuziek?
Mijn pa vond dat voor niets de zon opging en zette me altijd aan het werk voor mijn zakgeld. Ik ging al jong als krantenjongen aan de slag. Met dat geld kocht ik de vier albums die Black Sabbath destijds al uitgebracht had. Een jaar later, toen ik zestien was, zag ik Queen op de Sheer Heart Attack-tour. Toen wist ik precies wat ik wilde met mijn leven.
.jpeg){kind=small}
