Je bent afgelopen weekend naar The NAMM Show in Anaheim Convention Center geweest, ��n van de grootste muziekbeurzen ter wereld. Hoe was het daar?

Geweldig. Ik ben nu nog aan het bijkomen ervan, haha. Ik heb daar verschillende optredens en clinics verzorgd. Ik heb genoten, veel vrienden gesproken en voor het eerst heb ik mijn solo-album aangekondigd.

Dat solo-album komt in april uit. Wat kun je er nu al over vertellen?

Het album komt op 19 april uit via Music Theories Recordings / Mascot Label Group en heet Wired For Madness.

Het is een prog-rock geori�nteerd album.

Dat klopt. Ik noem het �hyper-progressive�, omdat het zo wild is. Het is niet alleen maar extreem, want het bevat ook zachtere fases. Er zijn wat gastartiesten op te horen, zoals drummers Marco Minnemann en Rod Morgenstein, maar zelfs James LaBrie is erop te horen. Het was een groot en leuk project om samen met anderen aan te werken.

2018 is dus een druk jaar voor je geweest. Hoe kijk je terug op de vier maanden dat je samen met de andere jongens van Dream Theater in een 'barn' hebt doorgebracht?

Het was een mooie ervaring. Toen we het plan opvatten om daarheen te gaan, voelde het als een soort zomerkamp. Het voelde in eerste instantie een beetje ongemakkelijk. We wisten van te voren niet hoe het zou uitpakken, maar uiteindelijk hebben we een geweldige tijd gehad. Het was een schuur die was omgebouwd tot oefenruimte en studio. Het was echt in the middle of nowhere. We vonden het erg prettig om er te zijn. We zijn productief geweest en hebben veel lol gehad, met onder andere barbecues. Het schrijfgedeelte van het album was snel afgerond.

Slechts achttien dagen hebben jullie erover gedaan om het album te schrijven.

Inderdaad. Het was veel sneller dan we van tevoren hadden verwacht. Het heeft ook te maken met dat je daar ongestoord je werk kunt doen. Er gaat geen telefoon over, niets. We hadden het zo naar onze zin, dat we besloten het album daar ook op te nemen. Dat week af van het initi�le plan. We hebben dus allemaal apparatuur naar die schuur laten brengen. We wilden de energie die we daar voelden, behouden.

Zou je zeggen dat het album daardoor meer een live-gevoel heeft gekregen?

Ja, we wilden de energie en de rauwheid van het geluid van die ruimte behouden. We schreven de nummers en speelden ze daarna live. We probeerden verschillende geluiden uit totdat we precies de sound hadden die we het beste vonden passen. Zeker in de opnamefase ben ik gaan zoeken naar de ideale sound, zodat het perfect klonk. Ondanks dat er dus nog wel wat aan het geluid is gesleuteld, bevatten de idee�n zelf nog de energie van de live-context waarin ze geschreven zijn.

Jullie hebben die sound vereeuwigd aan het einde van At Wit�s End.

Ja, dat klopt. Er zijn wat leuke fragmenten op het album verstopt, zoals in de bonustrack Viper King, waarin je iemand zoiets als �go with it� hoort roepen.

En in S2N hoor je iemand �wow� roepen.

Ja, we vonden het belangrijk dat er wat fun-elementen te horen zijn. Prog is heel serieus, maar ik heb altijd al gevonden dat je ook wat lichters en leuks moet kunnen laten horen. In het verleden hebben we dat ook gedaan in Dance Of Eternity op Scenes From A Memory met een �honky-tonk piano part�. Het was een opluchting om mensen te zien glimlachen in de studio tussen al het serieuze door.

Wat was de reden of waren de redenen om met elkaar af te spreken om een tijd lang met elkaar in een schuur te zitten? Was dat de verbinding met elkaar opzoeken of om back to basics te gaan bijvoorbeeld?

John Petrucci en ik wilden met The Astonishing wel eens wat anders. We wilden een concept-album maken. We hebben er destijds specifiek voor gekozen om het album met ons twee�n te schrijven. Het was leuk om te doen en ik beschouw het als ��n van meest gave ervaringen met Dream Theater. John en ik zijn altijd de voornaamste schrijvers van Dream Theater-songs geweest, maar dit keer, met Distance Over Time, wilden we het samen doen en daarom zijn we bij elkaar gekomen. Het resulteerde in bijdragen van iedereen. Zo hoor je meer van Mike Mangini terug dan ooit tevoren, zowel op het gebied van muziek als teksten. Het was geweldig om iedereen samen in een ruimte te hebben. We konden veel verschillende dingen proberen, iedereen kon er wat van zeggen en dat schiep een eenheid. Het bracht het energieniveau omhoog. En ja, het was ook deels een terugkeer naar de kern. We klinken daardoor heavier. We hebben niet gekozen voor lange songs. We wilden gefocust klinken en zoals gezegd het fun-element laten horen.

Heeft het live spelen van Images And Words ook bijgedragen aan die zwaardere sound?

Het is een combinatie van factoren. Het is ook een soort tegenreactie op The Astonishing, in de zin van dat we daarop een heel ander soort creativiteit hadden losgelaten. Nadien was dat uit ons systeem en vonden we het tijd om weer wat steviger voor de dag te komen. Laten we lol hebben door terug te keren naar de kern van het Dream Theater-domein.

Wat ook prettig is, is dat de baspartijen van John Myung goed te horen zijn. Dat lijkt me een heel bewuste keuze geweest te zijn ten opzichte van de paar vorige albums.

Ik ben erg blij dat je dat is opgevallen. Het geluid van de bas is heel cool. We zijn erg blij met zijn bijdragen en hoe ze hebben uitgepakt.

Zo krijgt iedereen dit keer voldoende ruimte. Jij hebt vooral de hammond er weer vaker bij gepakt.

Ja, het was erg gaaf om de hammond er weer wat vaker bij te pakken. Op The Astonishing hoor je dat instrument ook wel terug, maar op Distance Over Time heb ik het veel vaker gebruikt. Ik neem �m ook mee op tour, dus dat brengt weer een heel ander soort energie.

Er zijn niet veel instrumentale passages in de songs waarin het technische spel hoogtij viert, maar in S2N, At Wit�s End en met name Pale Blue Dot kun je toch aardig je ei kwijt.

Ja, Pale Blue Dot behoort dan ook tot mijn favorieten van het album. Het heeft veel instrumentale passages en heeft wel iets in de geest of het verleden van Metropolis en Dance Of Eternity. Er zijn wel vocalen, maar het heeft iets avontuurlijks en er zitten twists en turns in waar Dream Theater om bekend staat. Het is een avontuurlijke compositie.

Je houdt ervan om te experimenteren met geluiden. Heb je nog nieuwe effecten of tools gebruikt op Distance Over Time?

Ik heb de hammond dit keer dus vaker gebruikt en voor de rest gebruik ik veel andere coole dingen. Voor de orkestraties en de koren gebruik ik sounds van het bedrijf East West. Je kunt het niet echt horen, maar ik gebruik een virtueel instrument, waarbij je woorden intypt. Als je dan op je keyboard speelt, zorgt het instrument voor een bepaalde expressie van die woorden. Dat is wel leuk om te doen. Verder werk ik voor verschillende geluiden samen met het bedrijf Eight.

Naast Dream Theater speel je in verschillende projecten. We hebben het kort over je solo-album gehad. Je speelt ook nog in Intersonic. Hoe staat het met de samenwerking met Levin en Minnemann onder de naam LMR?

We hebben geen nieuw album gepland op dit moment, maar Marco Minneman is wel te horen op mijn nieuwe solo-album in een track van ongeveer twintig minuten. Ik weet zeker dat we in de toekomst weer gaan samenwerken. Misschien niet onder de naam LMR, maar misschien ook wel.

Er is wel eens gesproken over een akoestisch album van Dream Theater. Wanneer kunnen we dat verwachten?

We hebben er wel over nagedacht, maar ik zie het eerder gebeuren dat we een aantal akoestische shows gaan geven en als we het over een album hebben, zie ik mezelf eerder een akoestisch album schrijven dan dat de hele band dat gaat doen.

De laatste vraag: hoe is het voor jou om binnenkort Metropolis, Pt. 2: Scenes From A Memory live ten gehore te brengen, het eerste Dream Theater-album waarop je te horen bent.

Ik hou van dat album, dus ik kijk ernaar uit om het live ten gehore te brengen. Zeker omdat het mijn eerste album met Dream Theater is, kijk ik uit naar de tour. Het vieren van het twintigjarig bestaan van het album voelt voor mij als het vieren van mijn eigen twintigjarige jubileum bij de band.