Welkom in Nijverdal. Zijn jullie hier wel eens eerder geweest?

Nee, hier nog niet. We zijn in 2015 wel in Eindhoven geweest. We stonden toen op FemME.

Dan is dit wel wat anders, op een industrieterrein.

Ja, we vroegen ons al af toen we hier arriveerden, hoe mensen hier zouden moeten komen.

Het is een bijzondere zaal, want tijdens de shows gaat het tatoeëren gewoon door. Zoiets ga je niet snel nog eens meemaken.

Wow, ik kan me dat niet voorstellen, want het is toch riskant met de trillingen. Maar goed, het is wel bijzonder. Toen we onze spullen aan het uitladen waren en naar binnen brachten, werd er ook al iemand getatoeëerd. Het is een coole locatie.

Jullie hebben zojuist de soundcheck gehad. Hoe verliep die?

Heel bijzonder, want de halve band is ziek. Onze gitarist (Christian Douscha - red.), drummer (Thomas Caser - red.) en zangeres (Clémentine Delauney - red.) zijn ziek. Thomas heeft hoge koorts en kan er beslist niet bij zijn. Dat betekent dat we de sampledrums van het album moeten gebruiken, maar we waren daar niet op voorbereid. Onze gitarist is momenteel de tracks in elkaar aan het zetten. Twee van de drie werken inmiddels, dus ik hoop dat we 35 tot 40 minuten kunnen spelen vanavond. Het wordt dus een uitdaging.

Er zijn veel zieken momenteel. Overal hoor je ervan.

Ja, en specifiek in zo’n tourbus gaat het natuurlijk snel. Als een begint, komt de rest vaak ook aan de beurt. Je zit uren met elkaar in zo’n bus en dezelfde lucht wordt gecirculeerd. “It sucks, but that’s touring life”.

Het geluid van de drums komt van backingtrack en datzelfde geldt voor de orkestraties en keyboardpartijen, want er is na het vertrek van toetsenist Chris Kamper nog geen vervanging gevonden.

Inderdaad. Het was de bedoeling dat Chris de nieuwe toetsenist zou worden, maar toen we samen met hem, Werner (Fiedler, gitarist - red.) en Mike (Koren, bassist - red.) aan de slag gingen met het nieuwe album, bleek al snel dat ze tien jaar niet meer in een band hadden gezeten. De situatie nu verschilt natuurlijk met die van toen. Toen waren het begin twintigers, nu zijn het dertigers met een baan en een gezin. Dat maakt het wel een stuk lastiger. Daarom hebben we besloten niet met elkaar verder te gaan. Daarna ontstond een nieuwe line-up, onze huidige. Producer Frank Pitters heeft de partijen geschreven en gespeeld, maar hij kon niet mee op tour.

Hij heeft een enorm grote rol gespeeld bij het tot stand komen van het album.

Klopt. Hij heeft veel gearrangeerd. Clémentine en ik hebben met hem samengewerkt ten aanzien van de zanglijnen. Het muzikale aspect is voornamelijk door hem verzorgd. Clémentine en ik hebben de teksten geschreven. De zanglijnen zijn veelal door Frank geschreven. Clémentine heeft wel veel input gehad, dus we hebben bepaalde lijnen veranderd. Zij samen met de producer en ik heb mijn eigen zanglijnen aangepast. Frank komt oorspronkelijk uit Roemenië en is al een tijd actief in de scene. Hij werkt onder andere al jaren samen met Edenbridge. Tien jaar geleden ging hij als technicus mee op de tour van Edenbridge en Visions Of Atlantis. Hij kent de band dus goed. Hij kent de scene en weet dus ook hoe hij binnen die stijl een goed nummer moet schrijven. Het heeft goed uitgepakt, want hij heeft de oude Visions Of Atlantis-spirit heel goed te pakken.

Waar ik op oudere albums wel kritiek heb op de productie, is The Deep And The Dark juist zeer geslaagd op dat vlak.

Dat klopt. Het komt vooral omdat het voornamelijk door één persoon is geregeld. Hij heeft de muziek geschreven, opgenomen en gemixt en weet dus precies welk element waar moet worden uitgelicht. Alleen de mastering is gedaan in Finnvox Studios.

Op Metal Archives wordt Chris nog genoemd als toetsenist naast Frank.

Ik geloof dat het toch Frank is die alle partijen heeft ingespeeld. De enige gastartiest is de zanger uit India die je in Ritual Night hoort. Ik was niet in de studio toen zijn partijen werden opgenomen, maar ik geloof dat Clémentine er wel bij is geweest toen zij haar vocalen op liet nemen.

Het voegt wel wat extra’s toe, die oosterse elementen en ook in Book Of Nature hoor je van die extra melodieën, zoals de vioolpartijen.

Ja, dat heeft goed uitgepakt. Het zorgt ervoor dat de tracks hun eigen identiteit krijgen.

Vorig jaar is een druk jaar geweest, want je wilde natuurlijk de vertraging niet verder laten oplopen.

Het werd wel tijd inderdaad dat er een nieuw album kwam. We zijn blij dat dat er nu is. We zijn zeer tevreden over het resultaat.

Gisteren (15 februari - red.) is er een video verschenen voor The Silent Mutiny. Zit er nog meer in de pijplijn?

Jazeker. De video voor de titeltrack bevindt zich nu in de postproductiefase. Die komt in maart uit. Het is een grote productie die wat langer duurt, maar de eerste lyric-video is al wel uit, die voor Return To Lemuria, dus er is al wat te bekijken voor de fans.

Het melodieuze aspect staat op de voorgrond. In Words Of War kom je goed tot je recht, maar in andere nummers sta je zacht in de mix.

Ja, dat ben ik wel met je eens. Words Of War is ook mijn favoriet. En ook in Book Of Nature treed ik wat meer op de voorgrond. Elders is het Clemi. Als je zo’n geweldige zangeres hebt, moet je dat showcasen.

Ze heeft voor het eerst in haar carrière de teksten en de zanglijnen mogen schrijven.

Inderdaad. In het verleden was dat altijd iemand anders die dat deed, maar nu heeft ze haar kans gegrepen.

Hoe zijn jullie bij de band terecht gekomen? Was het samen of apart van elkaar? Ik kan me voorstellen dat je de zang van beiden op elkaar af wilt stemmen.

Thomas had de oude jongens weer teruggehaald en zocht naar een nieuw zangduo. Hij wilde Clémentine graag naar Visions Of Atlantis halen. Hij kende haar via Napalm Records waarvoor hij werkt. Hij kende haar van Serenity. De broer van Chris Kamper, waarmee ik in een ver verleden heb gespeeld, heeft Thomas geadviseerd om mij erbij te nemen. Ik heb een try-out gedaan en dat is goed bevallen.

Er zijn nogal wat line-upwisselingen geweest in het verleden. Oude leden kwamen weer terug, maar vertrokken ook weer.

Ze zijn eigenlijk niet eens teruggekomen. Ze kwamen terug voor een aantal shows, maar we ontdekten dus dat de vernieuwde samenwerking niet die was die we voor ogen hadden. Nu hebben we dus weer een nieuwe line-up.

Jullie hebben vorig jaar al met elkaar gespeeld, maar ik kan me voorstellen dat tijdens de huidige tour je echt op elkaar ingespeeld raakt.

Dit is de eerste tour met de nieuwe line-up. Ik ken bassist Herbert Glos al wel van Dragony, waarin we beiden spelen en ik ken Douscha ook al jaren omdat we samen in de Weense scene actief zijn. Het zijn dus geen vreemden voor me, maar als band is het zeker een nieuwe ervaring. Het werkt echter goed en we zijn zeer tevreden met de respons. We gaan vanavond ons best doen, ook al spelen we zonder drummer.

Hoe is het met de metalscene in Wenen?

We hebben een groot festival. Dat heet Novarock. Daar spelen grote bands als Volbeat en Metallica. Dan hebben we Metal On The Hill, dat is meer voor het iets kleinere formaat. Dat festival wordt georganiseerd door Napalm Records. Powerwolf en Epica spelen daar en hoewel het nog niet aangekondigd is, spelen wij ook daar geloof ik. Dan hebben we nog Vienna Metal Meeting. De promotor van Eindhoven Metal Meeting komt uit Oostenrijk. District 19 doet de boekingen, maar wij passen niet echt tussen dat brute geweld.

Hoe oefenen jullie? Komen jullie vlak voor de tour bijeen?

Ja, precies. Iedereen neemt zijn eigen partijen thuis door. Iedereen weet wat hij of zij moet doen. In januari zijn we een weekend bijeengekomen voor drie rehearsals. We hebben daarna een kleine testshow in Oostenrijk gehad om te kijken of alles werkt. Vlak voor de tour hebben we nog een keer geoefend. De afstanden tussen ons zijn groot, dus als je bij elkaar komt, moet je efficiënt te werk gaan.

Er zijn vier interview-video’s gemaakt waarin Clémentine vertelt over verschillende aspecten van het nieuwe album, waaronder de teksten. Wat me opvalt, is dat er met een positieve boodschap wordt afgesloten in Prayer To The Lost.

Het positieve komt wel vaker terug. Er zijn natuurlijk wel wat issues, zoals op het gebied van persoonlijke relaties in het titelnummer. The Grand Illusion belicht een donker thema. Words Of War is een sociaalkritisch verhaal over de huidige verhoudingen in de wereld. Aan de andere kant hebben we The Silent Mutiny, Book Of Nature en The Last Home, die alle een positieve boodschap hebben. Er zit een balans in en zoals je zegt overheerst aan het einde van het verhaal de positiviteit.

Zoals in Prayer To The Lost.

Ja, dat nummer is trouwens in het geheel geschreven door Clémentine. Dus zowel de muziek, de zanglijnen als de teksten. Ik denk dat het nummer voor haar zus is geschreven.

Clémentine kan er momenteel niet bij zijn bij dit interview, maar wens haar en de anderen beterschap van mijn kant.

Dat zal ik doen. Ze moet haar stem rust geven, dus ik doe momenteel de interviews. Ik vind het echt ongelooflijk dat ze wel op het podium staat. Haar normale stem was de afgelopen drie dagen echt bijna helemaal weg. Toch kan ze nog steeds zingen. Ik zou dat niet kunnen. Het is onvoorstelbaar dat sommige artiesten dat kunnen. Het lijkt me duidelijk dat je dat niet lang vol kunt houden, maar gelukkig is Clémentine jong en in vorm, zodat ze het momenteel wel kan. Erg knap.