Hallo Reuben, laten we bij het begin beginnen in 1981. Kun jij ons iets over de oprichting van Stampede vertellen?

Oorspronkelijk hebben Laurence Archer (gitarist - red.) en ik Lautrec opgericht. We deden tours met Saxon (twee keer), Def Leppard en andere grote bands. We hadden een kleine deal bij Street Tunes Records en brachten de single Mean Gasoline uit. Deze plaat wordt nu als ��n van de meest zeldzame NWOBHM-singles gezien en wordt geveild voor tot tweeduizend pond. Ironisch genoeg heb ik hem zelf niet. Lautrec kwam niet echt verder en Lionheart (band van Dennis Stratton and Rocky Newton) vroeg mij om toe te treden. Het management zocht een zanger die ook nummers kon schrijven. Dit werkte niet voor mij en ik verliet na een paar maanden de band om te gaan samenwerken met Jimmy Bain in zijn opnieuw opgerichte Wild Horses. Ik nam Laurence op gitaar mee en we schreven aan nieuwe nummers in Phil Lynotts huis. Gezondheidsperikelen stonden een groei in de weg en toen besloten Laurence en ik dat het mooi was geweest en richtten wij onze eigen band Stampede op. We regelden snel een goede manager, die jaren met Don Arden bij Jet Records had gewerkt. Hij kreeg ons getekend voor een major deal bij Polydor.

In 1982, voordat jullie een plaat hadden uitgebracht, stonden jullie op het prestigieuze Reading Rock Festival naast bands als Iron Maiden, MSG, Y&T, Gary Moore, Marillion, Bow Wow en Twisted Sister. Hoe kregen jullie het voor elkaar om op die bill te komen en hoe groot was Reading in die tijd?

In die dagen was The Marquee Group de promotor van het Reading Rock Festival. Wij hadden verschillende keren in Marquee voor een stampvolle zaal gespeeld en kregen lovende recensies. Hiernaast was het tekenen bij Polydor, dat onze Days Of Wine And Roses-ep uit ging brengen, groot nieuws. Hierdoor waren wij een logische keuze voor het festival. Voordat wij op Reading speelden, ben ik gevallen terwijl ik met Bruce Dickinson rende en brak ik mijn heup en dijbeen. Tijdens Reading moest ik met krukken het podium op en gebruikte ik de microfoonstandaard als steun. Het concert was echter een groot succes voor zo'n 38.000 man. Dat heeft de basis gelegd voor onze groeiende groep fans.

Jullie debuutalbum The Official Bootleg (met opnames van Reading- en Mildenhall-festivals) was een live-album. Waarom deze ongebruikelijke start?

Wij waren het er niet mee eens dat ons debuut een live-album was. Onze deal met Polydor was echter een grote en het label stond erop om snel iets uit te brengen. De single Days Of Wine And Roses werd gedraaid op BBC en Capital Radio en Polydor wilde cashen. Het label vond dat wij heel commerci�le nummers schreven. De plaat zelf klinkt echter wel heel goed en energiek. De opnames waren gemaakt met de Rolling Stones Mobile Studio. Het geeft perfect weer hoe onze performance bij die optredens was.

Snel hierna brachten jullie de eerste studioplaat Hurricane Town uit. Terwijl ik het een schitterende plaat vond, waren de reacties indertijd wisselend. Wat zijn jouw gedachten bij dat album?

Het probleem met Hurricane Town was dat het kort volgde op ons live-album. Wij zouden de sfeer en energie van live-opnames nooit op een studioplaat kunnen vastleggen. De plaat deed het zeer aardig en kreeg goede recensies, maar wij waren niet erg blij met de opnames zelf. Wij begonnen zelf met opnames en tegen het einde wilde Polydor een producer van naam toevoegen om meer prestige te krijgen. Dit was in die dagen heel gebruikelijk. Wij werden opgezadeld met Nick Tauber, die net succes had met de Marillion-single Kayleigh. Wij moesten naar Portugal en Tauber maakte de laatste mix af. Wij hadden duidelijke instructies achtergelaten wat betreft de drumsound en dergelijke. Toen we terugkwamen, bleek de plaat echter al geperst en had Tauber niets gedaan met onze instructies. Wij walgden van Polydor en Tauber kreeg een boel geld waarvoor hij eigenlijk niets gedaan heeft. Toen Rock Candy de plaat opnieuw heeft uitgebracht in 2006 leek het album echter veel meer aan te spreken dan oorspronkelijk, al is dit maar mijn gevoel.

Aangezien we het over pre-internet dagen hebben zonder makkelijke toegang tot informatie, waren jullie voor mij plotseling van de radar verdwenen en uit elkaar. Hoe kwamen jullie tot die beslissing?

Stampede ging uit elkaar omdat ik er in principe geen zin meer in had. We waren al begonnen met het schrijven aan een opvolger en toerden met Gary Moore. Een jaar na mijn val moest ik terug naar het ziekenhuis om het ijzer uit mijn heup en been te laten verwijderen. Ik liep hierbij een ziekenhuisvirus op en ging er bijna aan onderdoor. Ik was aangeslagen door deze hele situatie, verloor het vertrouwen en wilde er gewoon uitstappen. Ik ben muzikant, maar heb ook een redelijke kijk op zaken. Ik dacht dat veel van Polydors beslissingen fout waren en dat het eigenlijk het verkeerde label was om bij getekend te hebben. Hiernaast moest rock deels plaats maken voor new wave etcetera en zag ik geen toekomst in de muziekindustrie. Ik vertrok en begon mijn ontwerpbedrijf, welke ik vervolgens 35 jaar heb gerund. Ik geloof in controle over mijn eigen projecten, hetgeen ik in die tijd niet had. Sindsdien is dat altijd mijn prioriteit gebleven.

Terwijl Colin Bond bij Torme ging spelen en Laurence toetrad tot Phil Lynott's Grand Slam en later UFO, bleef het rustig rondom jou. Heb je nog iets uitgebracht in die jaren?

Ja, Colin en Laurence gingen de volgende jaren nog door, maar zoals ik al zei had ik genoeg van. Ik moest ook geld verdienen en een plan voor de toekomst maken. Mijn bedrijf gaf me dat. In 2003 werd ik echter gevraagd voor een show voor het goede doel en stelde ik een kleine band samen: The Boogeymen. Wij zouden maar ��n optreden doen, maar bleven vijf jaar samen en namen twee albums op, hoewel op kleinschalig niveau. Hierna heb ik The Archer Marriott Band geformeerd, welke pure blues speelde. Ik zong en speelde gitaar en mijn vrouw Sharon deelde gitaar en zang. Dat duurde een paar jaar en ��n jaar speelden we zelfs zo'n 170 gigs. Toen echter de beslissing kwam om Stampede weer bij elkaar te brengen, werd het te veel en gingen wij uit elkaar.

In 2006 bracht Rok Candy Hurricane Town opnieuw uit. Heeft dat geleid tot de terugkomst van Stampede?

Toen Rock Candy Hurricane Town opnieuw uitbracht, was ik erg verbaasd. Hij heeft echter mooi werk verricht samen met de andere bandleden. Ja, dat heeft ons zeker gemotiveerd om weer bij elkaar te komen.

In 2011 kregen wij het uitstekende nieuwe album A Sudden Impulse. Snel hierna verliet Laurence de band en kwam je tot de huidige line-up. Tot mijn verbazing was het volgende wat we vernamen, een solo-album van jou onder de naam Reuben Archer's Personal Sin, met Rob Wolverson op gitaar. Zat een solo-album al lang in de planning?

Nadat wij weer bij elkaar waren en een optreden in Mayfair in Londen hadden gespeeld, besloten we goed terug te komen en een nieuwe plaat op te nemen. A Sudden Impulse, want dat was het: een impulsieve beslissing. Het was een shock toen Laurence vertrok. Hij was erg druk met zijn werkzaamheden in de filmindustrie. Ik wist niet hoe hem te vervangen, totdat ik aan Rob dacht. Toen hij veertien was, speelde hij in een schoolband met mijn zoon Frankie. Ik had hem tien jaar niet meer gezien, maar hoorde dat hij speelde als Steve Vai met het bijbehorende uiterlijk. Hij studeerde Sound Engineering aan de universiteit. Hij kwam naar de studio. We namen A Sudden Impulse op met gitarist Chris Clowlsey en de vervanging was gevonden. De band bestond nu naast Rob en Chris op gitaar uit de oorspronkelijke bassist Colin Bond en drummer Steve Graystone. Toen we hierna met Y&T op tour gingen om het album te promoten, zat Rob midden in zijn examens en viel Laurence weer in. Omdat Rob deze shows gemist had, stelde ik voor om samen iets te gaan doen en zo is Personal Sin ontstaan. We hadden geen band, alleen Rob en ik, dus besloot ik oude vrienden uit de industrie te vragen bij te dragen. Dat werkte prima, met Jim Cooper op bas en Linda op keyboards was Reuben Archer's Personal Sin compleet.

Je noemde net oude vrienden die hielpen en dat waren niet de minsten. Dave Meniketti (Y&T), Paul Quinn (Saxon), Luke Morley (Thunder), Neil Murray (Whitesnake, Gary Moore) om er maar een paar te noemen. In december komt het nieuwe Personal Sin-album Petrolhead uit. Staan hier weer beroemde gastbijdrages op, of is het meer een bandalbum?

De band is nu volledig en naast de band hebben we alleen een gast op saxofoon. We hebben al verschillende geslaagde optredens gedaan en willen er nog een aantal doen voor de cd-release. Ik wil met Personal Sin iets anders doen dan met Stampede. Nog steeds met genoeg kracht en melodie, maar met de mogelijkheid om andere stijlen te ontdekken en toe te voegen zoals funk, jazz en natuurlijk blues; mijn eerste liefde waar het voor mij allemaal mee is begonnen in 1976.

Terug naar de optredens van Stampede. In maart speelden jullie in The Exchange in Bristol met als openers jullie voorgangers Stormtrooper en Lautrec. Dit was ook ter promotie van het verzamelalbum The Bristol Heavy Rock Explosion. Ik realiseerde mij nooit dat er zo veel goede bands uit Bristol kwamen met onder andere Onslaught, Bronz, Shiva en Jaguar (wereldberoemd hier met hun Dutch Connection) op die verzamelaar. Was er een goede livescene in Bristol begin jaren tachtig? In Nederland dachten wij dat NWOBHM vooral om Newcastle en Londen draaide.

Ik verhuisde in 1975 van Londen naar Bristol en kocht wat gitaren voor mijzelf en Laurence. Ik zag hoe snel hij het oppikte en een band beginnen was dus een natuurlijke stap. We werkten er een paar jaar aan totdat we de juiste mensen vonden. E�n daarvan was drummer Clive Deamer die nu speelt met Portishead, Radiohead en Robert Plant. We speelden in de Bristol-scene, kregen een fanbase en namen op in een goede studio genaamd Cave. De mensen daar hielpen ons met het opnemen van Days Of Wine And Roses, waardoor Polydor ons uiteindelijk een contract aanbood. Bristol was een goede scene voor rock en de bands die je net noemde, kwamen we allemaal regelmatig tegen. Toen ik wegens Lionheart naar Londen verhuisde, nam het allemaal wat af en werd new wave groter in Bristol met later The New Romantics. Ik hou nog steeds van Bristol en dat re�nieconcert was erg geslaagd. Wat betreft de regio's in Engeland denk ik dat de heavy muziek toch vooral uit de regio komt waar ik nu woon, de Midlands. Met Sabbath, Slade, Priest en meer. Ik zou zeggen dat Birmingham, Wolverhampton en de Midlands in het algemeen meer heavy en hardrock hebben voortgebracht dan de meeste andere gebieden in Engeland.

En nu over naar Nederland en Belgi� in december. De show in Musicon te Den Haag op 8 december zal na 36 jaar jullie eerste optreden in Nederland zijn. Wat kunnen we verwachten?

Ik weet niet wat we kunnen verwachten in Nederland, maar ik kan zeggen dat we er heel erg naar uitkijken. We hebben er inderdaad nog nooit gespeeld, maar zullen alles geven tijdens een volledige headlinerset. Hopelijk maken we veel nieuwe vrienden en fans. De dag erna spelen we in Belgi� op het Blast From The Past-festival. In Belgi� waren we in 1982 al eens headliner bij een indoorfestival. De tijdschema's liepen destijds zo uit dat tegen de tijd dat wij opkwamen, veel mensen al naar huis waren met het laatste vervoer. Daar hebben we van geleerd. Hopelijk zien we veel lezers in december. Bedankt voor het interview en het beste voor alle rockfans in Nederland.