Jullie derde album Helhorse komt 13 mei uit. Wat ga jij doen die dag?

Ik denk dat we dan door Kopenhagen fietsen, naar enkele van de beste platenzaken in de stad, om daar het nieuwe album af te leveren en exemplaren te signeren voor de fans. Waarschijnlijk nog een paar interviews ook. En zondag hebben we onze releaseshow.

Jullie bezorgen zelf het album?

De winkels krijgen ze ook van het platenlabel maar we bezorgen wat gesigneerde exemplaren. Om te laten zien dat we echt wel van onze muziek houden.

Zijn er nog veel platenzaken in Kopenhagen?

Dat wordt steeds minder. De traditionele winkels zijn inmiddels allemaal gesloten, maar we hebben aardig wat kleine, onafhankelijke zaakjes die zich specialiseren in vinyl. Zij zijn goed bezig. Ik kom er graag en we willen ze op deze manier ook steunen. Jammer genoeg gaat een van de beste zaken er wel mee stoppen. De eigenaar gaat met pensioen. Maar we hebben hier nog diverse vinylspecialisten die ook een uitstekende selectie aan metal hebben.

Door naar het nieuwe album Helhorse. Was het een makkelijk album om te maken?

Nee! Het was hard werken. Het was wel erg leuk om te doen, want we hebben onszelf echt uitgedaagd en alles eruit gehaald wat er in ons zat. Uiteindelijk was het het allemaal waard. We wilden onszelf verbeteren en uitdagen en nieuwe dingen proberen die we nog nooit gedaan hadden. We hebben het hele opnameproces herzien, deze keer.

Wat voor nieuwe dingen hebben jullie geprobeerd?

We hebben het wat speelser gemaakt. Wat meer melodieuze elementen, wat meer toetsen. We hebben zelfs een nummer met een soort gospelkoor er in. Met dat soort dingen. We hebben ons ook meer gefocust op het schrijven van complete nummers, in plaats van dat het een verzameling van riffs is. Ik wil niet zeggen dat het voorheen alleen maar wat riffs waren hoor. Maar deze keer hebben we een wat openere aanpak gekozen. We hadden voor onszelf ook geen grenzen gesteld.

"No fucks given"

Dat dus ook. Dat is dan ook de vibe van het album.

Heet het nummer daarom ook zo?

Ja. Dat gaat over jezelf bevrijden van hoe anderen willen dat je bent. Gewoon je eigen leven leiden en vrij zijn. Jezelf geen beperkingen opleggen.

Wat zijn enkele van de andere onderwerpen op het album?

Tekstueel gezien gaat het vooral over een mens zijn. Over de basisemoties die we allemaal hebben. Woede, geluk, angst, schaamte. Al die dingen. Elk nummer is geschreven vanuit zo'n emotie. Carry Your Own gaat bijvoorbeeld over je eigen geschiedenis onder ogen zien. Jezelf vergeven en daarna doorgaan en een beter mens worden. In Hell Of A Ride heb ik het tegen mijzelf toen ik vijftien was en nieuw was in de obsessie genaamd rock 'n' roll. Hoe dat er voor kan zorgen dat je alles kwijt raakt, maar dat je tenminste wel laat zien dat je ballen hebt. Ga ervoor, als het goed uitpakt is het het dubbel en dwars waard geweest.

Hoe oud ben je nu?

35.

Je obsessie duurt dus al zo'n twintig jaar.

Waarschijnlijk al wel langer eigenlijk. Al sinds mijn vierde denk ik. Maar op mijn vijftiende realiseerde ik me dat er geen weg terug was. Dit is wat ik moet doen.

Wie heeft jou op vierjarige leeftijd met rock 'n' roll in aanraking gebracht?

Ik heb een geweldige jeugd gehad. Mijn ouders hielden ook van muziek en bij ons thuis stond dus altijd wel een plaat op. Bij onze buren ook en zij hadden een zoon die net zo oud was als ik. Met hem zat ik dan altijd in de huiskamer te kijken in de geweldige platencollectie. Daar zat van alles in. Hendrix, Bowie, de Ramones, Talking Heads. En er stond altijd wel iets op op de achtergrond. Toen ik negen was mocht ik van mijn oma een plaat kopen. Zij verwende me altijd heel erg. Ik mocht een album van Metallica kopen. Ride The Lightning. Toen was mijn ziel dus verkocht aan de duivel.

Wat is het eerste album of de eerste artiest die je je kan herinneren, die je goed vond?

De eerste die ik dus zelf kocht was Metallica's Ride The Lightning. Maar nog daarvoor had Queen al een grote indruk achtergelaten. En ook de Rolling Stones en Bruce Springsteen. De klassiekers. Die waren wel de soundtrack van mijn jeugd. Maar door Metallica ben ik echt het hardere werk ingerold. Later kwam daar Pantera bij en ik was in de jaren '90 een grote hardcore fan. De New Yorkse hardcore zoals Sick Of It All, Earth Crisis, Biohazard. Dat soort bands.

Terug naar het album: hoe zit het met de interludes op het album? Interlude I, II en III.

Die zijn er om de verandering van sfeer aan te geven. De eerste drie nummers zijn wat luchtiger, wat melodieuzer. Daarna verandert de sfeer naar een wat bozere toon. En uiteindelijk wordt het wat donkerder, wat introverter.

Denk je dat de mensen dat anders niet zou opvallen?

We wilden het benadrukken. Misschien zouden ze het wel opmerken hoor. Maar het album is ook erg kort. Eigenlijk staan er maar acht nummers op en die duren ook niet zo lang. We wilden ze wat meer samenbinden door die interludes, want het is korter dan we normaal doen.

Het is maar net een half uurtje. Dat is niet echt lang, nee.

Compact, maar wel vol.

Dat wordt interessant bij de releaseshow want dan kunnen jullie makkelijk het hele album spelen.

Dat zijn we dan ook van plan. Misschien gaan we dat in andere landen ook wel doen. Dat willen we in ieder geval wel.

Wanneer zijn jullie aan het album begonnen?

Dan moet ik even denken hoor. Zo na de zomer vorig jaar, denk ik? In augustus geloof ik. We zijn in maart de studio ingegaan. Heel de herfst zijn we aan het schrijven geweest en hebben we wat shows gedaan.

Jullie hebben een nieuwe bassist, Theis. Hoe heeft hij zich in de studio staande gehouden?

Uitstekend. Hij is een uiterst gedisciplineerde muzikant die open staat voor ieders ideeën. Hij heeft echt een super strak basgeluid dat je voor ons soort muziek nodig hebt. Hij is een oldschool bassist die weet wat het nummer nodig heeft. Het was heel gaaf om met hem te werken.

Wat is zijn grootste bijdrage aan het album?

Hoe heavy het geworden is. We waren altijd al een heavy band, maar met Theis erbij is het helemaal solide. Hij is als een 18-wieler, zo'n Amerikaanse truck. Hij zet een waanzinnige muur van geluid neer. Het is zo zwaar, maar ook groovy tegelijk.

Dit is jullie eerste album op Spinefarm Records, dat een "klein" beetje groter is dan jullie vorige platenbaas Mighty Music. In welk opzicht merken jullie het vooral dat jullie nu bij een groter label zitten?

We worden nu een stuk serieuzer genomen. Ook staan er veel meer middelen tot onze beschikking. Gek genoeg kregen we bij dat kleinere label een stuk minder aandacht van het label, dan nu bij Spinefarm. We zijn een hardwerkende band en zij zien dat ook. We kunnen uitstekend ideeën met ze uitwisselen. We hebben dan ook regelmatig meetings met ze. Bij hen zijn we niet slechts een naam in een Excel-sheet. Terwijl je dat wel zou verwachten als kleine band bij een groter label. Ik ben echt heel blij dat we bij ze getekend hebben.

Bij Mighty Music was dat dus anders?

Ja, compleet. Op zich hebben we best wel wat succes geboekt in Scandinavië, al zeg ik het zelf. Maar ik heb nooit het gevoel gekregen dat Mighty Music veel voor ons deed. Zo speelden we op Roskilde, het grootste festival van Noord-Europa. We vroegen het label of we daar nog interviews hadden. Dat was dus niet zo. Wat wel raar is, want we waren de enige band van hun die er stond. Je zou denken dat ze dan toch wel wat proberen te regelen en ons proberen te pushen naar de media die daar aanwezig was. Maar nee.

Over shows gesproken: ik zie nog niet veel shows in jullie agenda staan. Je noemde wel net al de releaseshow. Wat komt er nog aan?

Die releaseshow inderdaad. En volgende maand staan we op Copenhell, hier in Kopenhagen. Dan spelen we enkele uren voor the mighty Black Sabbath. Dat wordt gaaf. Maar in de herfst komen er nog veel meer shows. We spelen begin september in Leeuwarden op een festival genaamd Cityrock. We gaan dan ook nog naar Duitsland, Finland, Tsjechië en nog een paar landen.

Cityrock is jullie enige optreden in Nederland?

Tot dusver wel. Maar we hebben bij een Nederlandse booker getekend dus hopelijk komen er nog meer shows bij jullie aan. We zitten nu bij Loud Noise. Onze eerste tour ooit was trouwens in Nederland, toen we ons nog Dødning noemden. De samenstelling van de band was net iets anders dan nu. We speelden daar met een Nederlandse band genaamd Greyline. Gave gasten zijn dat.