Zondag is het een stuk drukker op het terrein, maar nergens levert dat onoverkomelijke problemen op, of het moet al bij de mainstage zijn, waar je soms aan de zijkant moet wachten. Doorgaans kun je je makkelijk over het terrein bewegen en een drankje of wat eten is zo gehaald.
Op zondag moet je keuzes maken. Zo spelen de eerste bands op de Large Rockhand Stage (de tent) en de Heavy Stage (het kleine buitenpodium) tegelijkertijd. Aan The Shrine de eer om in de brandende zon te openen voor ongeveer vijfhonderd man en vrouw. De drie rockers uit California, die eruit zien of ze vanuit de jaren zeventig in een tijdmachine zijn gestapt, doen het uitstekend. De rauwe, energieke, en soms psychedelische rock-n-roll heeft een heerlijke vibe, bevat hier en daar een wilde solo en is kort maar krachtig. De helft van de tracks is afkomstig van het nieuwste (vierde) album Rare Breed (2015). Destroyers en Death To Invaders zijn direct al toppers en ook daarna komt er genoeg aangenaam songmateriaal langs, dat soms aan Thin Lizzy, Motrhead, Black Sabbath of Black Flag doet denken. The Shrine brengt de sfeer er al vroeg op de dag in. (Jeffrey)
Op de overdekte Large Rockhand Stage mag Havok om twaalf uur 's middags het bal openen. De jonge thrashmetalband uit de Verenigde Staten doet dat verre van onaardig. Uiteraard herinnert de muziek van het viertal, zoals in dit genre gewoon is, in alles aan klassieke bands. Zo zijn de riffs overduidelijk genspireerd door en soms zelfs gekopieerd van het Bay Area-geluid en klinkt de zang van vocalist/gitarist David Sanchez erg als die van Deaths Chuck Schuldiner. Dat maakt een nummer als Covering Fire echter niet minder aanstekelijk! Geheel terecht krijgt Havok de tent al vroeg mee. De eerste vuisten gaan de lucht in en we zien zelfs al een circlepitje. (Wessel)
Architects mag vandaag als eerste aftrappen op de Mainstage. De Engelse metalcore-formatie begint zijn set met Nihilist en maakt meteen duidelijk dat dit de hardste band is die dit podium vandaag zal betreden. In de hitte is stilstaan vanzelfsprekend, maar daar moet het publiek vooraan niets van hebben. Op commando van vocalist Sam Carter gaan de handen in de lucht, wordt er gesprongen en zijn er zelfs diverse circlepits te bespeuren. De groep werkt er dan ook hard voor en speelt vurig en strak. Het geluid staat goed en het is vooral genieten van de mokerslagen van drummer Dan Searle, die ook wat harder in de mix staan. Oud materiaal wordt afgewisseld met werk van het recente album All Our Gods Have Abandoned Us, waarbij vooral Gone With The Wind een erg goede indruk achterlaat. Architects is al hard op weg om n van de invloedrijkste metalcore-bands te worden en vandaag hebben ze ongetwijfeld weer wat zieltjes gewonnen. (Marcel)
Monster Truck is de ideale band voor in dit warme weer. De klanken van de hardrock- en bluesgroep uit Canada passen perfect bij dit zomerse weer en het is dan ook aangenaam genieten bij het optreden. De formatie bracht begin dit jaar het goed ontvangen Sitting Heavy uit en begint de show ook met nummers van deze plaat. Met Don't Tell Me How To Live en Why Are You Not Rocking trapt de band prima af. Zanger Jon Harvey is goed bij stem en weet al snel de attentie en waardering van het publiek te winnen. Daarnaast is het gitarist Jeremy Widerman die schittert met zijn heerlijke gitaarsolo's en uitbundige gitaarposes. Het geluid staat goed afgesteld. Alleen het keyboard klinkt net wat te zacht in de mix. Aan de hoeveelheid belangstellenden te zien, heeft de band goede zaken gedaan. En terecht. Er mankeert weinig aan het optreden en voor de afwisseling is het ook fijn om een smeuge hardrockband tussen al het metalgeweld te hebben. (Marcel)
In 2008 bracht het Italiaanse Fleshgod Apocalypse met Oracles een overtuigend debuutalbum uit, waarop technische death metal en symfonische elementen een harmonieus geheel vormden. Op latere albums schoot men echter door wat orkestraties betreft en was die harmonie helaas ver te zoeken. Vandaag is dat al helemaal het geval. Het geluid is bar slecht en de getriggerde drums verergeren die chaos enkel. Daarnaast komt er wel rg veel van een tape, waardoor het live-gevoel ver te zoeken is. Ik ben niet de enige die de tent voortijdig verlaat. (Wessel)
Het moet voor voormalig Slayer-icoon Dave Lombardo even wennen zijn. Na jaren getrommeld te hebben in een band waar amper iemand van zijn plaats komt, is hij nu opeens de enige die aan zijn plek gekluisterd is. Ondanks de hitte rennen en springen zijn nieuwe bandmakkers van Suicidal Tendencies als een stel jonge honden over het podium. Lombardo grijnst regelmatig van oor tot oor en kan zich op de hardcore punk en crossover thrash lekker uitleven. Het is een energiek en degelijk optreden. Het Nederlandse publiek heeft daarentegen moeite met de hoge temperatuur en komt amper in beweging. Daar hebben de Amerikanen zelf ook enige schuld aan, want de songs worden te lang uitgerekt en frontman Mike Muir steekt tussendoor (zoals altijd) eindeloze, onnavolgbare monologen af. In september hoopt de formatie gelukkig een nieuwe cd uit te brengen, wat een mooi excuus lijkt voor een rijtje clubshows met een langere speeltijd en een setlist met meer dan negen songs. (Gilbert)
De een vervloekt de aanwezigheid van de brandende zon, de ander kan er geen genoeg van krijgen. De spaarzame plekjes in de schaduw naast de geluidstent bij de Heavy Stage zijn in ieder geval steevast bezet. Ondanks de hitte is de doom van Swallow The Sun niet direct hartverwarmend. Het te schelle geluid en de verre van ideale balans voorkomen dat 10 Silver Bullets en Rooms And Shadows lekker in het gehoor liggen. Bovendien is de setting in de zon niet ideaal. Toch slaagt de geluidstechnicus er in toenemende mate in de muziek beter tot zijn recht te laten komen. Cathedral Walls en New Moon hebben daardoor meer impact en ook vaste afsluiter Swallow (Horror Part I) blijft een mooi nummer. Desondanks is er slechts een select groepje mensen aanwezig om de verrichtingen van de Finnen te volgen. Een volgend optreden van Swallow The Sun bekijk ik het liefst gewoon weer in een zaaltje, waarin de sfeer van de muziek veel beter tot zijn recht komt. (Jeffrey)
Het geluid in de tent blijkt helaas bijna de gehele dag een probleem zijn, wat funest is voor het optreden van Dark Funeral. De hypersnelle black metal verwordt hierdoor in een waas, wat zonde is van het melodieuze gitaarwerk. Zelfs fans hebben moeite met het herkennen van Secrets Of The Black Arts en Hail Murder. De nieuwe vocalist Heljamadr klinkt wel erg goed en kan zich zowel qua stemgeluid als presentatie prima meten met zijn vermaarde voorganger Caligula. En ook live bevallen de nummers van het kersverse en behoorlijk sterke album Where Shadows Forever Reign prima. (Wessel)
Thor is Nijmegen dit weekend goed gezind. Waar Rock Am Ring over de grens afgelast moest worden door alle donder en bliksem, is het Goffertpark het hele weekend al zonovergoten. Dit heeft ongetwijfeld te maken met de aanwezigheid van Amon Amarth. De Zweedse vikingen steken in absolute topvorm en weten vanaf opener The Pursuit Of Vikings het massaal toegestroomde publiek in vervoering te brengen. Het drinklied Raise Your Horns van het laatste album Jomsviking blijkt - zoals verwacht - een echte festivalkraker. Wanneer het publiek vervolgens op hun beurt het oer-Hollandse drinklied ''Bier en tieten'' inzet, moet frontman Johan Hegg wel bekennen dat zijn Nederlandse vocabulaire beperkt is tot het woord ''roomboter''. Met Guardians Of Asgaard en Twilight Of The Thunder God sluit de band een zeer geslaagd optreden af. Hopelijk staat Amon Amarth volgende keer hoger op de bill met veel meer speeltijd. (Matthijs)
Bombus is wat mij betreft de verliezer van de dag. Wat een ongenspireerd en matig optreden geven de vier heren uit Gotenburg (Zweden) vandaag. Zeker in het begin is het huilen met de pet op, wanneer het geluid matig afgesteld staat en de bandleden elke vorm van interactie lijken te vermijden. Dat geldt niet alleen voor de interactie met het publiek, maar ook tussen de bandleden is er geen spatje chemie te ontdekken. De vier heren op podium lijken afzonderlijk van elkaar hun ding te doen en een collectief vormt het dus absoluut niet. Het is dan ook vreemd om de kenmerkende en de opzwepende energie, die op plaat wel te horen is, niet terug te zien op het podium. Wat de groep geeft, krijgt het ook terug. Er is dus weinig respons vanuit het publiek. Pas na drie nummers weet de geluidsman met Master The Reality het geluid een beetje aanhoorbaar te maken, maar dan nog valt er weinig te beleven. Pas richting het einde, wanneer drummer Peter Asp een drumsolo inzet tijdens Deadweight, lijkt er wat vitaliteit in de show te komen en zoeken de overige bandleden ook wat meer interactie. Als de groep dan nog de stevige tracks Enter The Night en Apparatus speelt, kan het nog wat gaan worden, maar dan komt er met het bluesy Into The Fire alweer een einde aan de show. (Marcel)
Met een debuutalbum rijp voor de jaarlijsten trekt Abbath naar Nijmegen om een volle tent aan te treffen. Het optreden dreigt echter een debacle te worden wanneer openers To War! en Winterbane te maken krijgen met werkelijk abominabel geluid. Dit uiteraard tot grote irritatie van de voormalig frontman van Immortal. Na een welgemeende sneer (Turn up the guitar, motherfucker") naar zijn geluidsman, gaat het in ieder geval stukken beter. Op pure routine speelt Abbath vervolgens het uur vol, maar het gaat niet erg lekker met de rest van de band. Niet in de laatste plaats vanwege de slechte timing van meerdere solopartijen. Het zal mij niet verbazen dat hier achter de schermen nog niet het laatste woord over is gesproken. (Matthijs)
Megadeth wist begin dit jaar te verrassen met het uitstekende album Dystopia. Het is dan ook afwachten hoe de nieuwe songs live uit de verf komen als ze hun debuut gaan maken in Nederland. Dat is echter bijzaak vandaag, want de echte vraag is natuurlijk: Hoe doet nieuwe aanwinst gitarist Kiko Loureiro het? En dat geldt ook voor drummer Dirk Verbeuren (Soilwork), die deze tour Chris Adler vervangt. Over beiden kun je snel en simpel antwoorden; ze doen het prima en ze zijn een aanwinst voor de band. Vooral van het gitaarspel van Loureiro valt veel te genieten, terwijl Verbeuren een stuk meer agressie in zijn spel lijkt te leggen dan dat voormalige drummer Shawn Drover dat deed. Ook over de tracklist valt weinig te klagen. Meteen aan het begin wordt Hangar 18 al fantastisch ingezet om opgevolgd te worden door The Threat Is Real. Daarna is een goed gedoseerde mix te horen tussen oude klassiekers als Sweating Bullets, She-Wolf, Symphony Of Destruction, Peace Sells en afsluiter Holy Wars, en het nieuwere werk (Post American World, Fatal Illusion en Dystopia). Dave Mustaine is zoals de laatste tijd wel vaker opvallend goed bij stem en ook nog eens prima gemutst. Toch kan hij het weer eens niet laten om zijn egocentrische zelf te benadrukken, als hij het nummer Dystopia aankondigt als: "This is the titeltrack of 'my' new record". Verder een prima optreden en zeker wel een hoogtepuntje van de dag. (Marcel)
Hoewel het grote Megadeth op het hoofdpodium nog lang niet klaar is, puilt de tent voor aanvang van het concert van Babymetal reeds aan alle kanten uit. De liefhebbers die speciaal voor de Japanse formatie een kaartje hebben gekocht, krijgen waar voor hun geld. Daar waar op beide cd's van Babymetal de Japanstalige tienermeisjesvocalen en elektronische invloeden soms teveel domineren, staat de muziek live als een huis. De prima muzikanten van de begeleidingsband (de Kami Band) krijgen alle ruimte om hun talenten te etaleren en brengen een sterke pot moderne metal ten gehore. Als je eenmaal aan haar stem gewend bent, blijkt leadvocaliste Su-Metal bovendien een prima zangeres. Het visuele aspect en de interactie met het publiek maken de show helemaal af. De drie jongedames voeren leuke toneelstukjes en goed gechoreografeerde dansjes op en bewijzen daarmee dat ze echt wel wat kunnen. De dolenthousiaste respons van bijna alle aanwezigen in de tent (en ver daarbuiten) toont aan dat Babymetal een volgende keer gewoon op de mainstage hoort te staan. (Gilbert)
Terwijl Babymetal de tent op zijn kop zet, treedt er op de Heavy Stage een onversneden volwassenenmetalband aan: Obituary! De deathmetalhelden zijn de laatste tijd wat de optredens betreft in betere doen dan ooit tevoren. Dat ze sinds 2012 weer met twee gitaristen spelen, komt het totaalgeluid zeker ten goede. En wat klinkt Obituary weer lekker smerig en lomp vandaag. Vanaf de instrumentale opener Redneck Stomp (hun eigen Smoke On The Water) is het genieten geblazen van een van de leukste livebands die er is. Want wat is er in deze door zon en alcohol aangetaste staat van zijn nou fijner dan niet al te moeilijk doen en heerlijk headbangen en moshen op de aanstekelijke grooves van Intoxicated, Dying, Find The Arise, Dont Care en Chopped In Half/Turned Inside Out? Obituary is de juiste band op de juiste plaats, betrouwbaar en solide als altijd. Uiteraard wordt er afgesloten met the title track of our very first record Slowly We Rot. (Wessel)
De aanwezigheid van Disturbed mag gerust bijzonder genoemd worden. Zo vaak komt de band uit Chicago immers niet naar Nederland. De populariteit van de groep is er echter niet minder op geworden. Tienduizend vuisten gaan de lucht in en de fans krijgen een uiterst sterke greatest hits-set voor de kiezen. Dat zijn niet alleen hits van de band zelf, maar ook van anderen. Dat de prachtige en succesvolle cover van The Sound Of Silence voorbij komt is logisch, al wordt deze bijna weggevaagd door de enorme bas van de trommels. Een covermedley van bijna een kwartier is echter teveel van het goede. Vooral als je maar een uur speeltijd hebt en zes studioalbums met eigen repertoire. Desondanks kunnen David Draiman en consorten terugkijken op een geslaagd optreden, met de wetenschap dat duizenden fans het festival voort kunnen zetten met 'the sickness. (Matthijs)
Een optreden van King Diamond met enkele klassiekers van Mercyful Fate (waaronder Melissa) en het volledige Abigail-album op de setlist kan haast niet misgaan. Of de Deense verhalenverteller moet last hebben van zijn stem. Niets van dat alles. King en zijn band zetten wat mij betreft het vetste optreden van FortaRock neer. Met name de uitvoering van Abigail heeft iets magisch deze avond. Het toneelspel en de fraaie aankleding van het podium maken het optreden verder af. Niet alleen de zanger zelf is overigens op dreef. De gitaristen Mike Wead en Andy LaRocque spelen de sterren van de hemel. Loepzuiver en strak vuren ze de ene na de andere ijzersterke solo op het publiek af. Publiek dat tussendoor wel wat uitdunt, aangezien natuurlijk niet iedereen overweg kan met het ijzingwekkend hoge stemgeluid van King Diamond. Wie blijft, beleeft deze avond n van de beste shows van het jaar. (Jeroen)
Wie op een ongemakkelijk optreden van Eluveitie had gerekend, komt bedrogen uit. Recentelijk werd bekend gemaakt dat drummer Merlin Sutter de zak heeft gekregen, waarna zangeres Anna Murphy en gitarist Ivo Henzi zich solidair toonden en ook uit de band stapten. Dit optreden op FortaRock is dan ook de laatste in de huidige samenstelling. Daar is echter niks van te merken. De Zwitserse band speelt een uitstekende set en weten met hun Keltische metal genoeg mensen - die nog niet voor pampus liggen - naar het podium te lokken. Het is heel knap hoe de band na alle interne strubbelingen nog als een eenheid kan functioneren. Over de exodus wordt overigens ook niet lullig gedaan door de bandleden. Het is immers wat het is. Wat rest is een fantastisch optreden met voor fans misschien wel een lach en een traan. (Matthijs)
Volbeat mag Fortarock 2016 afsluiten en te zien aan het aantal Volbeat-shirts dat er vandaag gedragen wordt, is dat een prima keuze. De opkomst is dan ook reuze en vooral voorin is het proppen voor een plekje. Met The Devil's Bleeding Crown (afkomstig van het twee dagen eerder uitgebrachte album Seal The Deal & Let's Boogie) trappen de Denen (en Amerikaan) af en meteen wordt er massaal meegezongen. Het optreden van vandaag staat volop in het teken van het nieuwe plaatwerk. Daarnaast is er ook nadruk gelegd op tracks van de twee albums daarvoor, Beyond Hell / Above Heaven en Outlaw Gentlemen & Shady Ladies. Het materiaal van eerdere albums wordt hierdoor een beetje achterwege gelaten, maar met klassiekers als I Only Wanna Be With You, Radio Girl, Hallelujah Goat en natuurlijk Sad Man's Tongue valt er nog genoeg te genieten.
Genieten is ook wat de mannen van Volbeat doen en de heren staan zichtbaar in hun sas te spelen. Die aanstekelijkheid slaat ook over op het publiek. Vooral tijdens Fallen is het leuk om te zien hoe de bandleden schik hebben als ze het publiek een hartverzakking bezorgen wanneer er plotseling luid vuurwerk klinkt. Maar ondanks het plezier wat de band uitstraalt en het prima spel, wordt op den duur de publieksparticipatie minder. Dat komt voornamelijk doordat er veel nieuwe tracks voorbijkomen en aangezien de plaat nog maar net twee dagen uit is, zijn ze nog niet heel bekend. Uiteindelijk wordt dit wel weer rechtgetrokken in de finale met Still Counting en het erg sterke Seal The Deal, alvorens met The Mirror And The Ripper een einde aan de show komt.
Waar vooraf de nodige discussies over Volbeat gingen, wist de band zich uitstekend staande te houden als headliner. De band speelde strak en overtuigend en dat is, of je het nu leuk vindt of niet, iets waar je niet omheen kunt. De enige die wel gemist werd, was King Diamond. Aangezien hij zijn stembanden nog warm had van zijn show daarvoor, kon hij best nog een deuntje meezingen. Behalve die gemiste kans een prima optreden en een fijne afsluiter van de dag. (Marcel)
Terugblikkend is de editie van 2016 zeer geslaagd te noemen. De informatieverstrekking vanuit de organisatie was top. Je kon bij aankomst dichtbij het terrein parkeren. De loopafstand tot de ingang was beperkt en je kon op beide dagen snel naar binnen lopen. Het was alleen jammer dat je niet meer naar buiten kon om bijvoorbeeld je merch in de auto te leggen. De indeling van het terrein was logisch en overzichtelijk. Het gratis waterpunt was een topper, maar ook de goudgele rakkers gleden makkelijk naar binnen. Ook de mojito was prima van smaak, alsmede de hamburgers, de patat en het Indonesische eten. De verhouding prijs-kwaliteit met betrekking tot pizzas viel ons tegen. De catering was globaal efficint ingericht. En over goudgeel gesproken, de opmerkelijkste verschijning was toch de Babymetal-fan in het warme kostuum.
De plekjes in de schaduw waren snel bezet en de roep om extra schaduwplaatsen was dan ook aanwezig. Mede vanwege de zonovergoten weersomstandigheden was de sfeer uiterst relaxed en vermaakte jong en oud zich prima op de festivalweide. Ook op de camping was het gezellig. De campingeigenaren waren vriendelijk en het vervoer van en naar het Goffertpark was goed geregeld. Er zijn geen noemenswaardige incidenten geweest en het EHBO-personeel heeft het ondanks de hitte niet heel druk gehad. Al met al is FortaRock 2016 een succes gebleken en wij zijn als crew van Metalfan.nl, net als vele festivalgangers, volgend jaar graag weer aanwezig.
Met dank aan Ronald Van De Baan van Livereviewer.com voor enkele additionele foto's.
Meer foto's volgen spoedig op onze Facebook pagina.
