Als aanvulling op de drie met elkaar toerende bands, staat Burning Hatred vanaf zeven uur de avond in Haarlem te openen voor een nog behoorlijk lege zaal. De band uit Overijssel, met Stonehenge-organisator Rene Brugmans achter de microfoon, speelt een aardig potje old school death metal, die met name aan de Zweedse school van Entombed en Dismember doet denken. De snelle stukken overtuigen echter beduidend meer dan de langzamere passages. Desalniettemin geen verkeerde binnenkomer.
Er komt de laatste jaren steeds meer death metal uit Itali. Daar zitten pareltjes tussen, maar ook veel die het aanhoren minder waard zijn. Embryo behoort helaas tot de laatste categorie. Hun deathcore blijft teveel in hetzelfde midtempo hangen. Dat gaat na een nummer of twee vreselijk vervelen. Wel vermakelijk is de bedreadlockte drummer, wier spel veel rapper en kundiger is dan zijn slome uiterlijk vermoeden doet!
Melechesh is geen onbekende op de Nederlandse podia en is sinds de release van het prima album Enki weer meermaals in ons land te zien geweest. Wanneer vocalist/gitarist Ashmedi zegt zeventien jaar in Haarlem gewoond te hebben, blijkt dit zelfs een soort thuiswedstrijd te zijn. De publieksreactie blijft echter vrij lauw. Ashmedi en de zijnen verdienen beter, want het geluid van Melechesh is zo gevarieerd dat haast elke metalfan er wel iets van zijn gading in zou moeten treffen. Black en death, maar zeker ook thrash en heavy metal zijn aanwezig, evenals uiteraard de Midden-Oosterse invloeden die de band zon eigen gezicht geven en een prima match vormen met de door Egypte genspireerde kunstwerkjes van Nile later op de avond. Tijdens het afsluitende Rebirth Of The Nemesis wordt het optreden stilgelegd om een ongelukkig ten val gekomen zatlap af te voeren, maar als dat euvel verholpen is, gaat de band er nog een laatste keer vol voor. Ashmedi raakte recent in opspraak wegens een uit de hand gelopen kroegruzie in zijn woonplaats Jeruzalem en vertelt dat het veel gerechtelijk gesteggel gekost heeft om onder zijn huisarrest af te komen en hier vanavond met ons te zijn, maar het was het helemaal waard!
Over de hoofdact van vanavond is eigenlijk niet veel meer te zeggen dan dat Nile wederom onmiskenbaar Nile is. Vanaf Sacrifice Unto Sebek staat het viertal als een bunker. Statisch en onpersoonlijk, maar wel superstrak. De setlist biedt een goede dwarsdoorsnede van de discografie, met veel vertrouwde nummers als Kafir!, Hittie Dung Incantation en het titelnummer van Ityphallic (2007). Uiteraard komt ook de jongste telg, het vorig jaar uitgebrachte What Should Not Be Unearthed, uitgebreid aan bod. Bij die nummers valt op dat Nile zijn oude, massievere sound weer terug heeft gevonden. Voorganger At The Gate Of Sethu (2012), waarvan vanavond The Inevitable Degradation Of Flesh langs komt, misstaat met zijn technische inslag toch wat binnen het geheel.
Biedt Nile vanavond nog verrassingen? Eigenlijk niet en dat is waar de schoen wringt. Dit was weer een avondje prima death metal en een prima beurt van onze favoriete Egyptologen, maar ik heb deze show al zeker twee of drie keer eerder gezien. Amongst The Catacombs Of Nephren-Ka (1999) en In Their Darkened Shrines (2003), de doorbraakalbums van de band, komen er met enkel The Howling Of The Jinn en Sarcophagus erg bekaaid af. Hoe gaaf zou het zijn als ze Ramses Bringer Of War of Unas Slayer Of The Gods eens tevoorschijn toverden? Tevens is Dallas Toler-Wade een verre van gengageerde frontman. De band doet stocijns zijn ding, maar betrekt het publiek er niet echt bij. De muzikale prestaties zijn indrukwekkend, met name natuurlijk die van meesterdrummer George Kollias, maar de presentatie laat te wensen over. Ach, wellicht ben ik ook gewoon een verwend jong, want in theorie was dit natuurlijk weer een indrukwekkende masterclass in death metal en een mooi metalavondje.
