De progressieve metal van Oceans Of Slumber is buitengewoon interessant vanwege de combinatie van verschillende genres, de avontuurlijke composities en de soultouch van zangeres Cammie Gilbert. Helaas valt vandaag veel van dat fraais weg, vanwege de matige geluidsmix die de man achter de knoppen bewerkstelligt. De gitaarpartijen zijn vrijwel het hele optreden nauwelijks hoorbaar en vooral tijdens de extreme passages klinkt het geheel rommelig. Zo zijn bijvoorbeeld de extreme vocalen niet mooi op elkaar afgestemd.
Erg jammer, want er staan vaardige muzikanten op het podium. Dat blijkt vooral uit de onderscheidende zang van Cammie in bijvoorbeeld het prachtige Lullaby, dat ze samen met de bassist uitvoert, en het gevarieerde drumwerk van Dobber in Winter, de titeltrack van de recent verschenen tweede full-length. Ondanks de rommelige mix, zijn het Summer, Lullaby, …This Road (tijdens laatstgenoemde switchen een paar bandleden snel en knap van instrument) en een dynamische interpretatie van de klassieker Nights In White Satin (cover van The Moody Blues, inclusief blasts) die de kwaliteit in voldoende mate laten doorschijnen. Oceans Of Slumber had beslist een beter geluid verdiend, maar ook onder verre van ideale omstandigheden brengt de Texaanse formatie het er middels een sterk tweede deel van de set zó goed vanaf, dat veel bezoekers vandaag deze interessante band ontdekt hebben.
Tijdens de eerste twee bands van de avond namen de toeschouwers nog afstand van het podium, maar voor My Dying Bride doet iedereen graag een stap naar voren. De zaal is inmiddels goed gevuld met liefhebbers zodra de intro van Your River klinkt. Direct valt op dat het geluid veel beter is geregeld. Daardoor komt de cleane zang van de netjes geklede Aaron Stainthorpe uitstekend tot zijn recht. Ook het samenspel van de gitaristen met violist Shaun MacGowan komt goed uit de verf, maar de keyboardpartijen hadden beslist wat beter hoorbaar mogen zijn. Pas bij het tweede deel van And My Father Left Forever is de mix weer op orde en komen de sterke riffs goed door. Dat is ook het moment dat de fans beginnen te headbangen, net als Shaun overigens. De andere muzikanten zijn vrij statisch en beperken zich tot meeknikken. Ze geven alle ruimte aan Aaron, die tijdens My Body, A Funeral een sterke indruk achterlaat middels zijn getormenteerde presentatie. De wanhoop en kwelling stralen ervan af. Hij grijpt naar zijn hoofd, knielt en bidt.
My Dying Bride staat bekend als een band die meer dan honderd procent geeft. Als een van de pioniers van de doom/death in de jaren negentig laten ze zich dan ook niet afleiden als het geluid in de zaal even helemaal uitvalt tijdens My Body, A Funeral. Gelukkig treedt de inhouse technicus als redder in nood op en is het geluid na ongeveer tien seconden weer terug. Foutloos is het optreden van de musici niet. Tijdens Erotic Literature maakt gitarist/oprichter Andrew Craighan wat foutjes. Hij schudt na afloop dan ook met zijn hoofd. De frontman verklaart over de foutjes (ook het geluid van de bas van Lena Abé valt even uit op het podium): “We’re laughing our own mistakes away. You might not spot them, but we do… It makes the gig a little more interesting for us.” Even daarvoor had hij aan de fans gevraagd: “Are you having a good time?” Het publiek reageert daarop niet heel uitbundig en hij vervolgt: “It might not look like it, but we do”, om te besluiten met: “We’re having an average time”, een opmerking die hem niet door iedereen in dank wordt afgenomen.
Ondanks alle technische problemen en verschillend te interpreteren woorden, blijft de muziek van My Dying Bride erg fraai. De live-uitvoering van Erotic Literature is vol en zwaar en Thy Raven Wings (prachtige combinatie van zang en gitaarwerk) komt evenals The Prize Of Beauty goed tot zijn recht. Laatstgenoemde leidt een fase in met extreme vocalen, waarover Stainthorpe zegt: “As you may have noticed, the first part was filled with clean vocals. The next part gets much easier.” De grunts hebben veel kracht en mede daardoor doet To Shiver In Empty Halls het van de Feel The Misery-tracks als één van de beste. Met name het tweede deel is van hoog niveau, sfeervol en kippenvel bezorgend met een mooie theatrale en intrigerende performance. Tot grote vreugde van het publiek is het vervolgens The Cry Of Mankind dat door de boxen klinkt. Een fantastische track, al is het jammer dat de toetsenpartijen onderbelicht blijven. De reguliere set eindigt ijzersterk met She Is The Dark, waarin de keyboards gelukkig weer beter te horen zijn en zowel de beleving op het podium als bij de toeschouwers opvalt.
Na een korte pauze komen de Britten terug voor een toegift van twee nummers, te weten Like A Perpetual Funeral, met zeer fraai, harmonieus leadwerk, en een fantastische apotheose met Symphonaire Infernus Et Spera Imperium (“from before most of you were born”), dat je zo weer terugbrengt naar het begin van de jaren negentig. Wat een geweldige afsluiter van een bijzondere avond, die beslist niet foutloos was, maar waar voldoende te genieten viel van de emotionele muziek.
Met dank aan Ronald van de Baan van Livereviewer voor de foto's.
Setlist My Dying Bride:
1. Your River
2. From Darkest Skies
3. And My Father Left Forever
4. My Body, A Funeral
5. Feel The Misery
6. Thy Raven Wings
7. The Prize Of Beauty
8. Erotic Literature
9. To Shiver In Empty Halls
10. The Cry Of Mankind
11. She Is The Dark
Toegift:
12. Like A Perpetual Funeral
13. Symphonaire Infernus Et Spera Empyrium
Setlist Oceans Of Slumber:
1. Winter
2. Devout
3. Sunlight
4. Apologue
5. Lullaby
6. …This Road
7. Nights In White Satin (The Moody Blues-cover)
Setlist The Monolith Deathcult:
1. Den Ensomme Nordens Dronning
2. Todesnacht Von Stammheim
3. I Spew Thee Out Of My Mouth
4. Die Glocke
5. Qasr Al-Nihaya
6. Human Wave Attack
My Dying Bride
Oceans Of Slumber
