Even na zeven uur is het nog rustig als POEM het podium betreedt. De progressieve rock/metal la Tool, Soen, Pain Of Salvation en Alice In Chains van de Zuid-Europeanen is bij veel bezoekers onbekend, maar na het overtuigende optreden van vandaag zijn er ongetwijfeld zieltjes gewonnen. Ondanks dat de heren wat gespannen zijn vanwege hun eerste Europese tour, spelen ze strak en is het mooi om de beleving bij de muzikanten te zien. Complimenten zijn ook op zijn plaats voor de in-house technicus van 013, die het geheel helder en krachtig laat klinken. Alle details van de muziek van de Grieken komen zo uitstekend tot hun recht. Het drumwerk en gitaarspel is gevarieerd, de actieve bassist komt met interessante loopjes, zowel de cleane zang als de screams van de zanger zijn van een prima niveau en het samenspel loopt lekker, zoals aan het einde van Remission Of Breath. De composities, afkomstig van het tweede album Skein Syndrome, dat op 18 maart uitkomt, zitten goed in elkaar. Fragments en Weakness maken direct indruk. Naarmate de show vordert, kruipen de heren steeds meer uit hun schulp, nadat ze merken dat er steeds meer belangstellenden komen kijken en het applaus voor de prestaties terecht toeneemt. De bescheidenheid (Do you like our music?) maakt plaats voor een brede lach. Een uitstekend visitekaartje van POEM!
Een maand geleden verscheen Grey Heavens, al weer het zevende album van Omnium Gatherum. Daarmee zal de gestaag groeiende lijn in de carrire van de Finnen zich ongetwijfeld voortzetten. Veel songs bevatten fraaie melodielijnen en een afwisseling tussen agressieve en dromerige passages. De focus van vanavond ligt dan ook op het nieuwe materiaal. Frontiers en Ophidian Sunrise komen van de vijf nieuwe tracks het beste uit de verf. Daarin komen de melodien, de cleane samenzang (van frontman Jukka Pelkonen, samen met gitarist Joonas Koto en bassist Erkki Silvennoinen) en de krachtige grunts goed naar voren. Bij de eerste songs van de set is dat helaas minder het geval, al is de solo van Markus Vanhala in Skyline daar een positieve uitzondering op. De bijval is aanvankelijk dan ook nog niet direct uitbundig, maar de charismatische frontman doet er alles aan om daarin verandering te brengen.
Dat lukt hem, al moet hij daar wel veel moeite voor doen. Tijdens elk nummer moedigt hij de inmiddels goed gevulde zaal aan om de horns op te steken en mee te klappen. Hij maakt ongeveer met ieder individu in het publiek op een positieve manier contact. Aanvankelijk zegt hij over de respons: Thats ok, but you can do better, even later You are getting better en uiteindelijk lijkt hij tevreden met de reactie van de toeschouwers, nadat hij ze eerder nog op een leuke wijze heeft betiteld als church people en de verkoop van de nieuwe cd probeert te stimuleren: Its cheap as fuck!. Samen met de anderen staat hij garant voor een zeer actieve presentatie middels poserende gitaristen tijdens de solos en (synchroon)headbangen. Een voorbeeld voor veel bands. De fans vermaken zich er prima mee, zeker als The Unknowing (met prima baspartijen) en het snelle Ego voorbijkomen. Niet iedereen lijkt namelijk bekend met het nieuwste werk en daarom is het bekendere afsluitende New World Shadows dan ook het hoogtepunt van het optreden, dat qua show perfect in elkaar stak (al moet de frontman waken voor het t vaak herhalen van bovengenoemde en soortgelijke opmerkingen), maar waarbij geluidstechnisch de nuances in de gelaagdheid helaas te vaak achterwege bleven. Desondanks een welverdiend applaus en een dikke voldoende voor Omnium Gatherum.
Het is duidelijk dat de meeste bezoekers voor maar n band komen; hoofdact Amorphis. Afgelopen jaar nog tourend ter ere van het jubileum van Tales Of The Thousand Lakes (vandaag komt daarvan alleen Drowned Maid aan bod), vanavond staat vooral het nieuwe album Under The Red Cloud centraal. Al bij opkomst is er reactie van de fans, die hebben uitgekeken om de Finnen in eigen land te mogen aanschouwen. Het titelnummer is direct een lekkere binnenkomer en als de laatste oneffenheden met betrekking tot het geluid weggepoetst zijn (keyboardsolo valt in de eerste track weg), zijn vele bezoekers aan het headbangen. Sacrifice en Bad Blood zijn de eerste hoogtepunten.
Tomi Joutsen is goed gehumeurd, staat samen met de fans tijdens Sacrifice te headbangen en is bovendien uitstekend bij stem. Zowel zijn cleane vocalen, screams als grunts maken een positieve indruk. Wel bijzonder is dat hij halverwege de set wat langer naar achteren op het podium staat. Dat doet hij enerzijds om de spotlights te laten aan ritmegitarist Tomi Koivusaari, die meegrunt tijdens Of Rich And Poor (maar dat beduidend minder krachtig doet dan Joutsen), aan toetsenist Santeri Kallio (tijdens het met een prachtig clean gedeelte bekleden Dark Path) en aan de solerende gitarist Esa Holopainen tijdens The Wanderer (afkomstig van Circle, "The one with the circle"). Anderzijds hoort dat bij de opbouw van de show, waarover straks meer.
Er is eigenlijk geen zwak moment te bekennen tijdens het optreden of het moet al zijn dat Tomi wel erg rustig aandoet met zijn aankondigingen halverwege. Muzikaal zit het fantastisch in elkaar en door het goede geluid komen veel songs geweldig uit de verf. Vanaf Dark Path is het een grote zegereeks, maar daaraan voorafgaand is het tijdens The Wanderer zijn de fans al aan het meezingen en meeklappen, aangemoedigd door de man achter de bijzondere microfoonstandaard en de typische PlayStation-controller-achtige microfoon.
Het slot van de reguliere set is geweldig. Het showelement komt terug en Joutsen treedt weer meer op de voorgrond. Tijdens My Kantele, met zijn prachtige, melodieuze gitaarwerk stelt Tomi de bandleden nog even voor en pakt hij de tamboerijn erbij. Hij zet POEM en Omnium Gatherum (fantastic band, fantastic music) nog even in het zonnetje en dankt de fans voor so many hands in the air. Die klappen op hun beurt mee met My Kantele, zingen mee met House Of Sleep en Hopeless Days, met de complimenten voor de geluidsman die een perfecte mix realiseert, zodat ook het rustige stuk veel sfeer ademt en de cleane zang erg goed tot zijn recht komt.
Het "We want more" klink al snel na de laatste tonen van de reguliere set. De Finnen laten niet lang op zich wachten en besluiten het feest met Death Of A King, waarbij er niemand in de zaal is die niet meeswingt, de lovesong Silver Bride en The Smoke. En daarmee komt een einde aan een uiterst gaaf concert van Amorphis en een topavond waarop ook Omnium Gatherum tot tevredenheid stemde en POEM aangenaam verraste.
Setlist Amorphis:
1. Under The Red Cloud
2. Sacrifice
3. Bad Blood
4. Sky Is Mine
5. The Wanderer
6. On Rich And Poor
7. Drowned Maid
8. Dark Path
9. The Four Wise Ones
10. Silent Waters
11. My Kantele
12. House Of Sleep
13. Hopeless Days
Toegift:
14. Death Of A King
15. Silver Bride
16. The Smoke
Setlist Omnium Gatherum:
1. The Pit
2. New Dynamic
3. Skyline
4. Frontiers
5. The Unknowing
6. Ego
7. Ophidian Sunrise
8. The Great Liberation
9. New World Shadows
Setlist POEM:
1. Passive Observer
2. Fragments
3. Weakness
4. Bound Insanity
5. Remission Of Breath
Met dank aan Ronald van de Baan van Livereviewer voor de foto's.
