Het zou natuurlijk een beetje een beladen aflevering van Speedfest worden en niet alleen omdat het de tiende keer Speedfest zou zijn en Peter Pan Speedrock in 2015 twintig jaar bestaat. Met de afschuwelijke aanslagen in Parijs nog vers in het geheugen en het afzeggen van Eagles Of Death Metal wist je natuurlijk dat dit best een bijzondere Speedfest zou worden.
Ondanks de verscherpte ingangscontrole ging het toch vrij snel langs security en waren we gelukkig op tijd voor de eerste band. Buffalo Summer had de eer om het festival te openen. Deze jonge band speelde wat onwennig voor aanvankelijk slechts 25 man. Maar hun Southern rock klonk eigenlijk best aangenaam en na een aantal nummers zag je de band wat meer relaxed worden en bleek dit n van de betere openers van Speedfest te zijn. (Tatzel)
De kleine zaal bleek iets ruimer te zijn door een andere plaatsing van de kluisjes, wat een aangename aanpassing was. Aan Bask de eer om op het Thrashers-podium te openen. Ik ben niet echt een fan van breed uitgesponnen psychedelische rock, waardoor Bask me niet echt kon boeien en de band me wat ongenspireerd over kwam. Kennelijk dachten er meer mensen zo over, want er stond hooguit 50 man te kijken. Maar goed, je kan ze niet allemaal winnen: op naar de volgende band! (Tatzel)
De twee dames en twee heren van Honeymoon Disease mochten hun kunsten vertonen op de Wrecker-stage en daar bleek al snel dat het geluid op dit podium uitermate kut was. Geen enkele band die hier stond kwam fatsoenlijk uit de verf, wat heel erg jammer was. Toen de band aangekondigd werd stond er letterlijk nog niemand in de zaal, maar gelukkig stroomde het publiek al snel toe. Honeymoon Disease was een leuke band waarvan ik iets meer power qua podiumpresentatie had verwacht, maar evengoed aangenaam om naar te kijken. (Tatzel)
De zangeres van het Zweedse Avatarium kwam het podium op in een bespottelijk jas-jurk-ding met lange flappen eraan, waar ze ogenschijnlijk constant last van had. Het idee was waarschijnlijk dat het er heel vloeiend en sexy uit moest zien, maar dat faalde jammerlijk. Jennie-Ann Smith heeft echter een stem als een klok en ook de band staat als een huis, dus het optreden van deze doom-band was zeker een aangename ervaring. (Tatzel)
De grootste eikels in rock-n-roll (hun woorden, niet de mijne) stonden inmiddels te trappelen bij het Thrashers-podium om te gaan beginnen. The Hip Priests hadden er zin in en dat was duidelijk. Met zwart geschminkte ogen zag de zanger er precies zo uit als de bad guy uit The Incredibles en de beste man had energie voor zes. Deze band speelde puntige punkrock met een aanstekelijke snelheid en dito overtuiging. Dit was voor mij de eerste verrassing van de dag en ik heb genoten van dit optreden. (Tatzel)
Voor liefhebbers van klassieke rock is het Texaanse Scorpion Child een van de openbaringen die afgelopen jaren de kop op staken. Dat de bandleden elkaar ooit middels jamsessies gevonden hebben, is nog steeds te horen. De nummers van het titelloze debuutalbum ronken en rocken op losse wijze en het spelplezier spat er vanaf. Heavy, psychedelisch, authentiek klinkend en door de dikke knipoog naar Led Zeppelin en Deep Purple heel herkenbaar en toegankelijk. Niet verwonderlijk dat ze al voor de tweede keer op Speedfest staan. Fijn bandje om de festivaldag mee te beginnen! (Wessel)
Glamrock en punk gaan over het algemeen niet samen, maar het Zweedse Backyard Babies krijgt het wel voor elkaar. Deze band draait inmiddels al weer 26 jaar mee en het is een klein wonder dat deze band niet eerder op Speedfest stond, want ze passen er prima. De gitarist ziet er dan wel uit als een kloon van captain Jack Sparrow, maar ook dit leidt niet af van het feit dat hier een zeer ervaren band staat die weet hoe een fatsoenlijk optreden gegeven wordt. (Tatzel)
Sinds het afscheid van Jesus Crst heeft Nederland eigenlijk geen fatsoenlijke crust-act meer. Gelukkig is daar verandering in gekomen met de komst van Radio Bikini. Ik had deze heren al een keer eerder mogen zien op Klokrock Orange en wederom was het optreden van de heren van hoog niveau. De band is retestrak en de zanger lijkt onvermoeibaar. Ik hoop nog veel van deze band te horen, want na dit optreden staan ze bij mij op de radar in ieder geval. (Tatzel)
New York hardcore is een van de stijlen die steevast vertegenwoordigd wordt op Speedfest. Op deze jublieumeditie nemen Gary Meskil en zijn mannen de honneurs waar. Pro-Pain ontbeert naar mijn smaak de absolute klasse en klassieke waarde van pioniers als Madball en Sick Of It All, maar dat ze live altijd vermaken en overtuigen, staat buiten kijf. Stand Tall, In For The Kill en natuurlijk Make War Not Love blijven zeer aanstekelijk en de lekkere groove die door de hele set verweven is veroorzaakt de eerste beweging in de zaal. Degelijkheid troef! (Wessel)
Aan vuige (speed)rocktrio's is er vandaag geen tekort op Speedfest. Later op de dag staan ook nog High On Fire, Danko Jones en natuurlijk Peter Pan Speedrock op de Demolition-stage. Eerst is het echter de beurt aan Nick Oliveri en zijn Mondo Generator. Het duurt echter even voordat de juiste groove gevonden is, maar dan rockt de band best hevig met eigen nummers maar ook enkele songs van Oliveris vorige bands Kyuss en Queens Of The Stone Age. (Tonnie)
Op plaat is Klingonz n van mijn favoriete bands op het gebied van psychobilly: furieus en supersnel. Ik wist uiteraard dat de heren zich op het podium als clowns uitdossen en ik HAAT clowns Een Klingonz-concert zou dus twee kanten op kunnen gaan. Helaas ging het niet de goeie kant op. Daar waar ik een demonisch over het podium stuiterende clown verwachte, kreeg ik een geschminkte punker die amper bewoog en om de minuut de behoefte voelde om zijn achterwerk te laten zien. De rest van de band stond er even doods bij en de clown die af en toe een circus-act kwam opvoeren was ronduit zielig en compleet overbodig. Dit was met afstand de grootste teleurstelling van de dag en het zal lastig worden nu nog naar hun platen te luisteren zonder me dit optreden te herinneren. Jammer, jammer, jammer, want de ingredinten voor een knal-fuif waren er zeker bij deze band. (Tatzel)
Van de teleurstelling van de dag naar de verrassing van de dag: ook dat is Speedfest. Obituary is een band waar ik al naar luisterde toen Slowly We Rot uitkwam in 1989. Na n of twee platen daarna ben ik de band echter een beetje uit het oog verloren, alhoewel ik het debuut altijd wel ben blijven draaien. In al die jaren had ik Obituary dan ook nooit live gezien, maar ik realiseerde me nu pas wat een gemis dat is geweest. Want wat was deze band goed live. Naast een knalstrak geluid weet de band op alle fronten te overtuigen en komen ze bovendien met voldoende oude nummers om een ouwe zeurkous als ik ruimschoots genteresseerd te houden! Nummers als Find The Arise en Slowly We Rot zijn een feest der herkenning en zorgen ervoor dat deze band wat mij betreft het optreden van de dag neerzet. (Tatzel)
Ergens gedurende Speedfest zou Whiskeydick tweemaal in het foodcourt optreden, maar ondanks het feit dat ik regelmatig in het foodcourt te vinden was heb ik heren nooit zien optreden. Ook niet op de aangegeven tijdvakken. Jammer, want ik was wel erg benieuwd naar deze band. Over het foodcourt gesproken: Burgerbrothers kreeg het dit jaar zowaar voor elkaar om doorgebakken patat te bakken, maar de wachtrijen waren alsnog ridicuul lang. Het zou al een heleboel schelen als ze een aparte frietkraam neer zouden zetten. De capaciteit mag echt wel verdubbeld worden volgend jaar! (Tatzel)
Als fan van het eerste uur is een concert van Napalm Death natuurlijk iets om naar uit te kijken. Deze grootvaders van de grindcore draaien al zo lang mee en hebben uiteraard een flink aantal klassieke, zoniet legendarische platen op hun naam staan. Helaas bij Speedfest nog steeds zonder gitarist Mitch Harris, die nog altijd verstek moet laten gaan wegens familieomstandigheden. Vervanger John Cooke doet echter niet onder voor Mitch en de band zet een verpletterend optreden neer. Zanger Barney is aanzienlijk minder spraakzaam en belerend dan normaal gesproken, aangezien deze man tussen de nummers door nogal eens van leer kan trekken tegen sociale ongelijkheid. Wederom voldoende oud werk om zelfs de meeste verstokte grindcorefans te plezieren. Napalm Death weet zoals altijd te overtuigen, ondanks het waardeloze geluid in deze zaal. (Tatzel)
Met de nieuwe plaat Luminiferous op zak staat High On Fire aardig hoog in de line-up van Speedfest. Waarom wordt echter niet geheel duidelijk. Na het verpletterende optreden van Obituary een kleine twee uur eerder op hetzelfde podium, valt High On Fire namelijk toch wat tegen. De stoner van deze Amerikanen is verre van slecht, maar echt levendig is het optreden van High On Fire ook weer niet. (Tonnie)
De headliner van de Deathcrusher-package en duidelijk een van de publiekstrekkers van vandaag is niemand minder dan Carcass. De godfathers of teringherrie, zoals ze aangekondigd worden, hebben vandaag echter net als Napalm Death te lijden onder het erbarmelijke geluid. Daardoor komen zeker de melodieuze gitaarpartijen, die hun discografie vanaf Heartwork (1993) tekenen, niet mooi door. Desondanks is Carcass vandaag zeker een van de hoogtepunten. Van de originele line up zijn enkel vocalist/bassist Jeff Walker en gitarist Bill Steer over, maar nieuwelingen Daniel Wilding (drums) en Ben Ash (gitaar) zijn inmiddels helemaal ingewerkt en een logisch onderdeel van deze geoliede machine. De focus van de set ligt op het sterke comebackalbum Surgical Steel (2013). Van mij had er nog wel een grind-oudje als Reek Of Putrefaction of Exhume To Consume langs mogen komen, maar Incarnated Solvent Abuse en Corporal Jigsore Quandry van het geniale Necroticism (1990) maken veel goed, evenals de steevaste afsluiter Heartwork. (Wessel)
Als onderdeel van het oude-mannen-pakket dat Speedfest dit jaar kennelijk heeft aangeschaft is het inmiddels tijd voor Voivod: nog zon band waar ik vroegh veel naar luisterde. En ook Voivod weet goed te overtuigen. Het lijkt erop dat deze package van Napalm Death, Obituary,Carcass en Voivod voor het vuurwerk moet zorgen en alle vier de bands weten dit ruimschoots af te leveren. Voivod live klinkt een stuk minder psychedelisch dan in mijn 20-jarige herinnering of op plaat. De vrolijke zanger, die veel weg heeft van een hobbit, heeft er zin in en na mijn favoriete nummer Order Of The Blackguards van mijn favoriete Voivod-plaat Killing Technology kon het wat mij betreft absoluut niet meer stuk! (Tatzel)
Een beetje vreemde eend in de bijt vandaag: Bob Wayne. De vrolijke trash-country van deze oude Speedfest-bekende steekt wel af ten opzichte van het gitaargeweld dat we de rest van de dag om de oren gesmeten hebben gekregen. Bob weet als geen ander hoe een fatsoenlijk feestje gebouwd moet worden en het duurde dan ook niet lang voor het dak van het overvolle Thrashers-stage eraf geblazen werd. Deze man lijkt met ieder optreden dat ik van hem zie beter te worden en het feit dat er geen distortion op de gitaren zit, lijkt geen van de aanwezige metalheads te deren. (Tatzel)
Wegens de aanslagen in Parijs vorige week heeft Eagles Of Death Metal zijn tour gecanceld en raakte Speedfest dus zijn headliner kwijt. De uiterst moedige keuze van Peter Pan Speedrock om zelf deze headliner-plek op te vullen blijkt de enige juiste geweest te zijn. Het is niet meer dan terecht dat PPSR afsluit op de tiende editie tijdens hun 20 jarig jubileum (heel stiekem vind ik eigenlijk dat PPSR sowieso een betere afsluiter zou zijn dan EODM). Na een kippenvel-bezorgende minuut stilte voor Parijs spelen de heren zoals ze nog nooit gespeeld hebben. De band krijgt volledige bijval van het publiek dat alle nummers uit volle borst meebrult. Ondanks het feit dat PPSR op iedere Speedfest staat en de band in werkelijk alle zalen (groot en klein) in alle uithoeken van Nederland regelmatig te zien is, is dit met afstand het beste wat ik van de band heb gezien. Hulde en respect voor deze band, die zonder meer een waarde einde brengt aan Speedfest 2015. (Tatzel)
Einde? Helemaal niet! Omdat het de tiende keer is gaan we gewoon nog even lekker door. Met The Legendary Shackshakers! In de kleine zaal helaas, dus als ik n van mijn favoriete bandjes live wil zien zal ik ruim op tijd vooraan moeten staan, omdat de hele zaal na PPSR natuurlijk naar de kleine zaal toe stroomt. Gelukkig heb ik de keuze gemaakt om de laatste nummers van PPSR over te slaan, want de Shackshakers heersen. Wat een ongelofelijk goeie band is dit. Frontman Colonel J.D. Wilkes is ongevenaard en een beest op het podium. Ondanks het feit dat het maar 40 minuten duurt, zetten The Legendary Shackshakers op de valreep nog het optreden van de dag neer. Hierna volgden The Vintage Caravan en Death Alley nog, maar toen gingen mijn ogen al langzaam dicht en werd het tijd om weer naar het hotel terug te gaan. Speedfest 10 was een geslaagd feestje. Op naar nummmer 11! (Tatzel)
