Alweer een nieuw festival? Hebben we daar nog niet genoeg van in dit land? Blijkbaar niet, want ook de eerste editie van Epic Metal Fest werd goed bezocht. Dat mag ook wel met de namen die op de affiche staan. Wat te denken van Moonspell, Eluveitie, en Sepultura? Het door Epica georganiseerde metalevenement in Klokgebouw te Eindhoven telt maar liefst negen namen van formaat. De Nederlandse symfonische metalband bombardeerde zichzelf tot hoofdact.
Het is aan Scar Symmetry, dat de afgelopen weken samen met Epica en Eluveitie door Europa toerde, om het festival te openen. De progressieve deathmetalband bracht vorig jaar het prima album The Singularity Phase 1 Neohumanity uit en is momenteel bezig aan het tweede deel van de triologie, dat volgend jaar verschijnt. Komende week duiken de Zweden de studio in, maar treden dus eerst nog op in Eindhoven. De set bevat een mooie mix tussen oud en nieuw materiaal, waarbij alle zes full-lengths aan bod komen. Het geluid staat in het begin nog niet geweldig afgesteld (en er zijn piepende geluiden), maar gedurende het optreden komt daar verbetering in. Zodoende horen we de backing vocals beter en komen het technische spel en de gitaarleads en -solos van Benjamin Ellis en met name Per Nilsson steeds beter uit de verf, zoals blijkt uit de goede uitvoering van Neohuman. Andere hoogtepunten zijn The Anomaly, Mind Machine en Morphogenesis. Er zijn steeds meer mensen die blijven kijken naar de verrichtingen van Scar Symmetry, waaronder de goede vocale prestaties van het duo Lars Palmqvist (clean) en Roberth Karlsson (grunts). Er is dan ook terecht steeds meer bijval van de toeschouwers, mede door de actieve podiumpresentatie van met name Lars. Ook al is Scar Symmetry niet aan iedereen besteed, het is een meer dan aardige openingsact.
Snel door naar de andere zaal waar Dagoba netjes wacht totdat op het andere podium de laatste toon is uitgeklonken. De planning loopt wat dat betreft strak. Je hoeft dus niets te missen, al heb je dan geen pauze. In het begin staat het geluid ronduit slecht. Je hoort vooral triggers en galmende screams. Zodra dat probleem deels is opgelost, klinkt Black Smokers (752 Fahrenheit), het eerste nummer op de setlist met cleane zang, al beter. De heldere vocalen van Shawter zijn het ene nummer wat beter dan tijdens het andere. Instrumenteel ontbreken de finesses van het studiowerk, maar is het verder aardig strak en beukt het bij vlagen lekker. De voorste regionen komen goed in beweging met Born Twice en de eerste wall of death van de dag is een feit. De Fransen krijgen met hun groove metal de boel aardig los. Tijdens The Things Within is er wederom een wall of death en ook nog een circle pit. Het formaat daarvan is echter niet al te groot en de meeste bezoekers staan wat passief toe te kijken en af en toe te knikken als er een geslaagde breakdown is. Dagoba kan niet iedereen bekoren, maar weet met een energieke performance de fans tevreden te stellen.
Begin dit jaar trad Periphery als voorprogramma van Devin Townsend op in Eindhoven. Destijds hadden de Amerikanen last van een slecht geluid en dat is vandaag niet anders. De zang staat zacht in de mix en datzelfde geldt voor de gitaarpartijen. De bas staat juist hard. Dat laatste past bij bepaalde passages, maar dan horen we ook graag de riffs van de drie gitaristen erbij en die zijn te beperkt hoorbaar. Het vette geluid en de details op cd komen live niet optimaal tot hun recht. Desondanks zijn de tweede helft van The Scourge en de hoekige djentriffs in Make Total Destroy wel gaaf. Dat zijn ook de momenten waarop de festivalgangers in beweging komen. Daarna valt het weer even stil totdat The Bad Thing zich aandient. Hierbij is iets meer bijval vanuit de zaal, maar veel meer beweging dan bij een groep fans vooraan is er niet. Zanger Spencer Sotelo toont zich een zeer fanatiek frontman, maar de andere heren mogen zich wat meer laten gelden (al zijn er wel een paar leuke grappen onderling). Veel bezoekers houden het na verloop van tijd voor gezien. Ze missen dan nog wel de robot dancer die even op het podium komt, maar ook hij kan niet voorkomen dat het optreden van Periphery niet tot de hoogtepunten van de dag behoort. Het is overigens niet makkelijk om het geluid goed te krijgen met de akoestiek van het Klokgebouw. Ideaal wordt het nergens, maar vaak wel acceptabel.
De geluidsman bij Delain doet zijn werk goed, al staan de keyboardpartijen van Martijn Westerholt aanvankelijk wat zacht in de mix. Charlotte Wessels is wel goed te horen en daar draait het voornamelijk om bij deze symfonische metalformatie. Ook qua podiumpresentatie is ze inmiddels zeer ervaren en kent ze net als haar bandgenoten de trucjes om het publiek optimaal bij de show te betrekken. Het ziet er zeer energiek, professioneel en verzorgd uit. De fans springen en klappen dan al snel mee tijdens respectievelijk Get The Devil Out Of Me en Army Of Dolls. De handen kunnen in de lucht blijven, want Stardust en Sleepwalkers Dream volgen. Daarna is het tijd voor een verrassing. Dont Let Go staat op de digipack-bonusdisc van The Human Contradiction en ook al kennen de aanwezigen de tekst niet, doe maar net of je de tekst kent, aldus Wessels. De mooie climax van Not Enough komt goed uit de verf. Op dit soort momenten blijkt zowel het bereik als de zuiverheid van de stem van de Zwolse. Ze is vandaag goed in vorm, maar ook het harde werken van drummer Ruben Israel mag niet onvermeld blijven alsmede de actieve presentatie van de anderen en het plezier dat ze uitstralen. Mother Machine en uiteraard We Are The Others vormen het slotakkoord van een spetterend (goede lichtshow, licht vuurwerk en slingers) optreden met veel catchy tracks van Delain.
Het is inmiddels twintig jaar geleden dat Demanufacture (1995) van Fear Factory uitkwam. Dit legendarische album wordt vandaag ter ere van het jubileum gespeeld. Je weet dan ook direct wat je kunt verwachten. Een sterk eerste deel van de set met alleen maar hoogtepunten als het titelnummer, Self Bias Resistor, Zero Signal en Replica (wel jammer dat Simone Simons niet ten tonele verschijnt, de frontman had het nog zo in het vooruitzicht gesteld tijdens het interview van een aantal maanden geleden). Ook New Breed en de Head Of David-cover Dog Day Sunrise doen het goed. Het geluid staat hard en het gitaargeluid scheurt lekker. Daarna zit er een dip in de set (Body Hammer is tekenend voor die omslag; een supervette riff aan het begin kent niet het gewenste vervolg) en vertrekt een aantal bezoekers, maar die missen dan wel het overtuigende A Therapy For Pain. De cleane vocalen van Burton C. Bell zijn in dat nummer zuiver, net als in Dog Day Sunrise. In Pisschrist zit de frontman, die een getergde indruk maakt, er juist weer flink naast. Een andere volgorde van de setlist, met de alle toppers aan het einde, zou nog mooier geweest zijn, maar desondanks is er veel bijval, gaan door de hele zaal de vuisten in de lucht en is het meeschreeuwen geblazen met Ive got no more goddamn regrets en I dont want to live that way. De klassiekers van Fear Factory verliezen nimmer hun kracht.
Het is een grote overgang van het keiharde en agressieve optreden van Fear Factory naar de sfeervolle gothic metal van Moonspell, dat af en toe stevig uitpakt. Het acclimatiseren en het matige geluid zorgt ervoor dat de nieuwe tracks Breathe (Until We Are No More) en het titelnummer van Extinct nog niet tot volledige tevredenheid stemmen. Night Eternal en Opium (met name de tweede helft) zorgen voor de juiste sfeer en vanaf dat moment is het genieten van zowel de muziek als de show. De nieuwste tracks The Last Of Us en Malignia passen prima tussen de vele klassiekers. Frontman Fernando Ribeiro treedt in verschillende kledij ten tonele en met name tijdens Vampiria is zijn verschijning indrukwekkend. De lichtshow bevordert de duistere sfeer nog eens. Zeer geslaagd, en dat geldt ook voor de verrassing van de dag als Anneke van Giersbergen tijdens Scorpion Flower mee komt zingen. Een moment waarop veel telefoons in het publiek tevoorschijn worden gehaald. Na afloop van dat nummer is er nog meer bijval dan er al was. De publieksparticipatie houdt aan met Vampiria, Alma Mater (opgedragen aan Frankrijk, vanwege de gebeurtenissen in Le Bataclan, waarover Fernando zegt: It could be us.). Een mooie show met een sterke setlist zorgen ervoor dat het optreden van Moonspell tot de hoogtepunten van de dag behoort.
Wederom een omslag in emotie als Eluveitie begint met spelen. De vrolijke en energieke combinatie van melodische death metal ( la Dark Tranquillity) en folk slaat direct aan. Zelden zie je een metalpubliek zo hard meeklappen met een vioolsolo (in Thousandfold) van Shir-Ran Yinon, de (sessie-)opvolgster van Nicole Ansperger. Ondanks de vermoeidheid van anderhalf jaar toeren, doen de muzikanten er alles aan om het de fans naar hun zin te maken. Dat lukt goed, getuige de pit en de eerste crowdfsurfer tijdens Kingdom Come Undone. Na Neverland is er een korte pauze. De Zwitsers waren eerder dit jaar in de Verenigde staten met Epica aan het toeren, toen Simone Simons naar huis moest. Eluveitie stond voor de keuze om de tour te cancellen, of door te gaan. Ze besloten voor het laatste en maakten er een extra lange show van met een akoestisch gedeelte erbij. Dat concept sloeg aan en dat zie je vandaag ook weer. De bandleden gaan er rustig bij zitten en waar eerder Chrigel Glanzmann de vocalen voor zijn rekening nam, breekt er nu een fase aan waarin Anna Murphy in de spotlight staat. De folkmelodien komen in deze setting nog beter tot hun recht. Na een paar akoestische nummers, in de vorm van Brictom en Memento, is het de beurt aan de klassieker in wording The Call Of The Mountains. Het bijzondere aan de uitvoering is dat er in de eigen taal van de band, het Zwitserduits, wat volgens Anna overeenkomsten heeft met het Nederlands (De Ruef Vo De Brge). Ze vraagt ook nog om een wall of death inclusief jodelen. Dat leidt tot hilarische beelden en vragende gezichten. Hoe dan ook, de muziek lijdt tot verbroedering. Fans dansen arm in arm tijdens Tegernak en kunnen er maar geen genoeg van krijgen. De roep om een toegift is groot en die komt er in de vorm van Inis Mona. Eluveitie is het feestelijke en vrolijke hoogtepunt van de dag.
De oplettende bezoeker van Fortarock wist al welke band als laatste op de poster van Epic Metal Fest zou verschijnen, want Simone Simons versprak zich tijdens dat evenement en kondigde destijds al Sepultura aan. De Braziliaanse band viert dit jaar het dertigjarig bestaan. Een mooie mijlpaal en vandaag de dag laat de death/thrash/groovemetalformatie zich nog steeds gelden. Vooral live en dan met name met de klassiekers die grotendeels op de onderste helft van de setlist staan. De beweging bij het publiek zit er echter al eerder in bij Propaganda en Inner Self. Onder aanvoering van de imposante Derrick Green ontstaat er een groot feest en het is daarbij mooi om te zien dat ook de bandleden veel plezier hebben. Paulo Jr. en Andreas Kisser zoeken elkaar af en toe op en Derrick helpt Eloy Casagrande met de ritmesectie middels het slaan op een grote pauk voorop het podium. Vanaf From The Past Comes The Storms is het een feest der herkenning en melden zich steeds meer fans in de pit. Ook het volk erachter staat goedkeurend mee te knikken op Territory, Arise, Refuse/Resist en staat men te springen tijdens Ratamahatta. Roots Bloody Roots (met drumsolo) vormt het slot van deze fantastische hoofdact op het tweede podium. Sepultura kan beslist nog een tijd lang mee.
Jezelf tot hoofdact benoemen, creert een bepaald verwachtingspatroon. Met zoveel topbands die eerder op het podium stonden, geeft dat ook een bepaalde druk mee, maar Epica weet daar goed mee om te gaan. De symfonische metalformatie gaat vlammend van start met The Second Stone en The Essence Of Silence, beide afkomstig van The Quantum Enigma (2014). De vuurwerk- en lichtshow is mooi, met name tijdens The Essence Of Silence en Storm The Sorrow. Met name Simone Simons staat in de spotlight. Haar zang komt het beste tot zijn recht tijdens de rustige passages. In de hardere gedeelten valt het geluid jammer genoeg af en toe weg. Ook de keyboardsolos van Coen Janssen komen niet altijd goed uit de verf. Je ziet de geluidsman er ook van balen, maar hij herstelt de problemen vrij snel en naarmate het optreden vordert, staat het geluid beter.
Coen toont zich zeer actief op het podium en is overal te vinden met of zonder zijn keyboard. Regelmatig zoekt hij Isaac Delahaye op voor het vormen van een hartje of een trucje op gitaar. Er is veel beweging op de planken. Elk bandlid werkt hard en krijgt als beloning zijn moment of fame. Zo is er een drumsolo van Arin van Weesenbeek, staat Isaac in de spotlight tijdens zijn semi-akoestische passage in het prachtige Kingdom Of Heaven en ook bassist Rob van der Loo staat daarin even centraal. Het blijft niet bij deze ene epic, want de show duurt ruim twee uren, dus er is ruimte voor meerdere lange songs. Af en toe is er een pauze, zoals tijdens het sfeervolle intermezzo The Fifth Guardian.
De beste publieksparticipatie vanuit de goed gevulde zaal is er bij de klassiekers, zoals Cry For The Moon en Unleashed. Een bijzonder moment biedt zich aan als de violiste van Eluveitie nog even mee komt spelen. Een welkom extra, want hoe actief de bandleden ook zijn, je verwacht van een hoofdact toch wat speciaals. Natural Corruption en het donderende Victims Of Contingency zetten de Quantum Enigma-teller op zeven en met Design Your Universe (inclusief heen en weer zwieren en zwaaien) komt er een einde aan de reguliere set. Uiteraard wil het publiek meer en er komt dan ook een toegift. Voordat het zover is, spreekt Coen de bezoekers toe. Hij vraagt ons af of ze van het festival een jaarlijks terugkerend evenement moeten maken. De reactie is veelzeggend, natuurlijk. Naast (wederom) Epica wederom met aansprekende namen. Before that so ver is, we want to party more Aldus de charismatische performer. De toegift bestaat uit Sancta Terra (met Isaac achter het keyboard), Unchain Utopia (met een dansende Simone) en Consign To Oblivion (inclusief moshpit, drumsolo, vuurwerk en wall of death). Epica steelt de show met een headlinerwaardig optreden op het hoofdpodium.
Mark Jansen is blij dat alle bands er vandaag zijn en dat niemand heeft gecanceld. Hij noemt de bands die elders niet optraden pussies that didnt show up. Gelukkig bleef het in Eindhoven rustig en de mix tussen het ruigere en melodische werk, de afwisseling is stijlen werkte goed. Alles is vandaag volgens plan gelopen en de eerste editie (a milestone in our career volgens Epica) mag als geslaagd worden beschouwd. De bands presteerden goed, al zat het geluid niet altijd mee. Dat laatste is met name te danken aan de niet ideale akoestiek van Klokgebouw. Ondanks het soms matige geluid lieten de bands zich van hun goede kant zien. Middels een goede presentatie wisten de muzikanten hun fans tevreden te stellen en nieuwkomers te verwelkomen. De eerste editie werd goed bezocht, maar er passen nog wel meer metalfans in Klokgebouw. Het was dus nog niet uitverkocht, maar voor een eerste editie mag de organisatie tevreden zijn. Ondanks de strengere beveiligingseisen stroomde de lange rij wachtenden vrij vlot naar binnen. De opzet was mooi ruim. Jammer dat bij de main stage het balkon niet open was en er miste een rolstoelpodium. Het eten en drinken waren goed verzorgd. De patat was goed doorbakken, de burgers lekker en de nasi vulde goed. Er waren voldoende zitplaatsen (al is meer mooi meegenomen, want ze zijn snel bezet). Nergens ontstond een lange rij, behalve bij de Burger Brothers. Het personeel en de vrijwilligers waren vriendelijk en we keren volgend jaar dan ook graag weer terug naar Epic Metal Fest.
Meer foto's vind je op onze Facebook pagina.
Pagina 1: het verslag
Pagina 2: de setlists
