Een aantal jaren geleden was een stel stamgasten van het Amsterdamse metalcafé The Cave van mening dat er op metalgebied wel wat meer leven in de brouwerij mocht komen in onze hoofdstad. Aldus geschiedde: in 2013 vond in de Sugarfactory de eerste editie van Amsterdam Metalfest plaats, bedoeld als een podium voor lokaal talent en een samenkomen van fans. Voor de vierde editie van het succesvol gebleken initiatief is men verhuisd naar de andere kant van de Lijnbaansgracht: de Oude Zaal van de Melkweg. Dit keer met zes Amsterdamse band en in de vorm van Aborted een internationale headliner.

Wegens andere verplichtingen moet ik de optredens van de Amsterdamse bands Hillsphere en Red Eyes helaas aan me voorbij laten gaan. Ethereal is de eerste band die ik helemaal meekrijg. In 2009 zag ik het vijftal in dezelfde Melkweg de prestigieuze Grote Prijs van Nederland winnen. Vandaag staat deze Nederlandse belofte helaas voor de allerlaatste keer op de planken. Ik heb de band meermaals live gezien en had soms wat moeite met het drukke karakter van hun muziek, maar vandaag doet de band het prima en valt eens te meer op dat hier zeer begaafde muzikanten aan het spelen zijn. De muziek an sich is te classificeren als moderne neo-thrash, maar door de toevoeging van toetsen wordt het geheel dermate groots dat er zelfs aan een band als Carach Angren gedacht wordt. Stoere muzikantenmetal en het is niet verwonderlijk dat de wegens het afscheid zeer voordelig geprijsde shirts en cd’s naderhand gretig aftrek vinden!

Graag geziene gasten op de Amsterdamse podia zijn de veteranen van Magnacult. Veteranen ja, want zo mogen we ze inmiddels wel noemen. Gedurende hun carrière toerden ze reeds in het kielzog van grote en uiteenlopende bands als Five Finger Death Punch, DevilDriver, Kittie en Nile door binnen- en buitenland. De invloeden die het vijftal rijk is, zijn even gevarieerd als de bands waarvoor ze openden. Magnacult is op het eerste gehoor een typische metalband zoals die rond de eeuwwisseling met name in Amerika de kop op staken, leunend op groove. De composities zijn echter wel een pak bruter dan die van de gemiddelde moderne metalband. Tel daar een energieke zanger en een zwaar solide ritmesectie, bestaande uit bassist Spit en drummer Bionic, bij op en je hebt een zwaar overtuigende liveband te pakken. Disorder en Torment van de tweede full-length InsuaEnvenom (2012) veroorzaken de eerste beweging in de zaal.

Het van oorsprong Venezolaanse Cultura Tres is vandaag de vreemde eend in de bijt. Gedurende hun optreden wordt het tempo veertig minuten lang teruggeschroefd middels hun logge sludgemetal. De langdradige soundscapes geven haast een postmetalvibe. Tussen de meer energiekere en brutalere bands waarmee Cultura Tres de poster deelt, misstaat deze sfeervolle muziek echter en slaat het viertal niet aan bij het publiek.

Een van mijn favoriete Nederlandse metalbands is Seita. Al menigmaal zag ik ze live en nooit stelden ze me teleur. Ook vandaag is het niet anders, al gooit het geluid roet in het eten. De gitaar klinkt erg blikkerig en mist elke nuance. Thrashgranaten als Know Your Enemies, The Awakening en Ditadura van debuutalbum Assymetric Warfare (2012) zijn echter als altijd hard, strak en gedreven. Tevens zul je niet snel een sympathieker en gepassioneerder frontman dan zanger/gitarist Michel Gambini vinden. De band is blij ‘vier buitenlanders in een Amsterdamse band’ te zijn en de inmiddels aardig volgelopen Melkweg is blij met Seita, zo blijkt wel uit de wapperende haarbossen en circlepits!

Voor het eerst heeft Amsterdam Metalfest een wat grotere band van internationale naam en faam als publiekstrekker en hoofdact weten te strikken: het van origine Belgische Aborted! De afgelopen jaren heeft de band zich middels hard werken aan goede albums en langdurige toernees opgewerkt tot een van de grotere spelers binnen de death metal. Ik moet echter bekennen een beetje Aborted-moe te zijn. Doordat de band haast constant toert, zijn ze de afgelopen jaren ontelbaar vaak te zien geweest in voorprogramma’s en op festivals. Tevens ligt hun muzikale hoogtepunt naar mijn smaak al ver achter hen. Waar Aborted op deathgrindpareltjes als Engineering The Dead (2001) en The Archaic Abbatoir (2005) nog heerlijk goor en bij vlagen lomp groovend voor de dag kwam, is het mij vanaf Global Flatline (2012) te steriel geproduceerd en door het onophoudelijke hoge tempo eentonig geworden. Dat het optreden van vandaag dik in orde is, valt echter niet te negeren. Sven de Caluwé en zijn mannen zijn een vaste livewaarde, energiek en onnatuurlijk strak. Zeker vocaal zal het niet alle aanwezigen kunnen bekoren en in een gevarieerde line-up als deze had wellicht een wat minder uitgesproken headliner niet misstaan, maar er worden ook zieltjes gewonnen en de fans zijn tevreden. Er wordt naar hartenlust geheadbanged en gemosht en er zijn zelfs duiken vanaf het podium en balkon(!) waar te nemen! Een waardige afsluiter van een hopelijk traditioneel feestje.

Met dank aan Ana Witkowska voor de foto's.