Zaterdag
Na een rustige nacht in het prachtige kasteel en een goed ontbijt is een half gevulde zaal getuige van de eerste band op de zaterdag. Armed Cloud, met in de gelederen drummer Rico Noijen uit Baarlo, is de eerste Nederlandse formatie die op de planken staat op het festival. Deze jonge groep muzikanten bracht relatief kort na oprichting de ep Shroud Of Rain uit en eerder dit jaar verscheen de eerste full-length Obsidian Desert. Daarop is een mix van classic en symfonische rock (denk aan Fates Warning, Queensrche, Rainbow en Rush) plus wat modernere invloeden als Sonata Arctica en Muse te horen. Op plaat klinkt het zeer aardig, maar live komt de muziek toch niet optimaal tot zijn recht. Het geheel mist wat power en spanning en daardoor ontbreekt de gewenste impact. Hoe enthousiast zanger Daan Dekker ook is, de metal van de Nijmeegse formatie kabbelt maar wat voort. Toch zijn er wel lichtpuntjes in de vorm van My Own Kind, Wounded Healer en de single Jealousy With A Halo. Ondanks de kritiek is het optreden zeker niet slecht, maar ook niet bijzonder. Toch heeft een aardige groep fans en belangstellenden ervan genoten getuige het applaus achteraf.
Het onbekende Karma Rassa komt helemaal uit Sint Petersburg. Normaal gesproken bestaat de metalformatie uit vijf muzikanten, maar vandaag mist de toetseniste. De keyboardpartijen komen derhalve van tape. Het onervaren kwartet (actief sinds 2013) wist vorig jaar een sfeervol, melancholisch debuutalbum (denk aan Katatonia) uit te brengen, met de titel Music Into The Void, maar live is het wisselvallig. Er zit wat meer power in het geluid dan bij de openingsact en hier en daar is het sfeervol, maar de drummer speelt niet strak, de zanger is niet altijd even toonvast en er mist een eenheid. Het gebrekkige Engels tussen de nummers door helpt ook al niet mee. Apology Of Regress, Frozen Deserts (een voor het eerst gespeeld nieuw nummer), Taste Of Sorrow en Look For Me Behind The Wall klinken nog wel aardig, maar ik zet toch liever de plaat op. Over een paar jaar nog maar eens kijken hoe deze band zich heeft ontwikkeld.
Vervolgens betreedt Exxasens het podium. Wat een verschil maken deze postrockers met de vorige acts, wat een intens optreden van de Spanjaarden. Ze creren een mooi sfeervol geheel (mede dankzij de clips op de achtergrond). Met een goed geluid (iets te hard, maar gelukkig met genoeg definitie) en een energieke podiumpresentatie houdt de groep uit Barcelona Sjiwa van de eerste tot de laatste toon in zijn greep. De Spanjaarden stijgen boven zichzelf uit, mensen beginnen spontaan te klappen bij Bright Side Of The Moon, de zaal swingt met Mass Of Pluto en Your Dreams Are My Dreams, zweeft met het Alcest-achtige Eclipse en is in verwondering. Na afloop is er geen enkeling die niet klapt of schreeuwt in de inmiddels zich goed vullende Sjiwa. Als je hier niet bij was, heb je als festivalganger wat gemist. Exxasens is zowel een ontdekking als een van de hoogtepunten van ProgPower Europe 2015.
Na Exxasens is het maar goed dat er een dinner break is waar de bezoekers uit maar liefst vijfentwintig verschillende landen even kunnen bijkomen. Op de stoep voor de Sjiwa is het dan ook gezellig druk. Voor zeer vriendelijke prijzen is er onder andere falafel, een broodje braadworst of hamburger, een tosti, ijs of een beker met fruit te krijgen. Ook de lokale horeca doet goede zaken. De terrasjes en winkels zijn tegenover het festivalterrein. Om de hoek is een park om helemaal tot rust te komen.
Toch maar weer naar binnen, want Schizoid Lloyd staat op het programma. Al eerder stond de experimentele formatie uit Haarlem hier, maar ze zijn back by popular demand. De heren zijn al sinds 2007 actief, maar het debuutalbum The Last Note Of Gods Magnum Opus kwam pas vorig jaar uit. Het is me dan ook een werk van jewelste. Soms doet het aan Queen denken, maar op het volgende moment aan Devin Townsend, Leprous of Genesis. Schizoid Lloyd verkent een enorme hoeveelheid aan stijlen, waaronder jazz en zelfs reggae. De muziek is niet voor iedereen bestemd vandaag, want er zijn veel festivalgangers die het genieten in het zonnetje verkiezen boven de muziek van de Noord-Hollanders. Degenen die echter een kijkje nemen, zien een groep die de naam progressief eer aandoet. Het vliegt alle kanten op, en toch zit er structuur in. De songs zijn bijzonder dynamisch en knap gecomponeerd. De show is bovendien vermakelijk middels de podiumpresentatie en de grappen tussen de nummers door. Schizoid Lloyd is apart, maar maakt een goede indruk.
Vervolgens is het de beurt aan Soen om het publiek te vermaken met een combi van Opeth en Tool-esthetiek. De Zweedse formatie, met ex-Opeth drummer Martin Lopez in de gelederen, doet het vandaag uitstekend. Vooral het tweede deel van de set, met daarin alleen maar mooie tracks, is gaaf. Een bijna uitverkocht huis geniet van het optreden. Opvallend zijn de improvisaties ten opzichte van de studioversies. Ze pakken goed uit. Wat wil je ook met deze topmuzikanten. De a capella-passages zijn om stil van te worden, de percussie voegt echt wat toe aan de nummers en de ritmesectie is bijzonder strak. Een van de weinige punten van kritiek is het geluid. De drums en de bas staan wat te hard in de mix met als gevolg dat de keyboard- en soms ook de gitaarpartijen slecht hoorbaar zijn. Toch heeft de geluidsman zich ten opzichte van het optreden in Tilburg (2014) verbeterd en groeit de show uit tot een van de hoogtepunten van de zaterdag.
Vanwege een sterfgeval was Pagan's Mind niet aanwezig op de editie in 2014, maar staat de groep in 2015 wel op het podium in Baarlo. De Noren beginnen met een indrukwekkende, ruim kwartier durende demonstratie van instrumentale prog. Pas daarna komt de zanger het podium op en dat is even wennen. Na het imponerende muzikale geweld is het met zang eigenlijk wat minder interessant. Zo komt Dimensions Of Fire live niet optimaal tot zijn recht. Toch valt er genoeg te genieten, vooral muzikaal (en vocaal is het tweede deel van de set ook beter), dus met bijvoorbeeld United Alliance. Ook het voor het eerst gespeelde Taken is een pluspunt.
Opvallend is het relaxte speelplezier bij de heren. Zonder enige moeite werken ze zich door de complexe materie, met af en toe mooi samenspel tussen de toetsenist (die zijn instrument af en toe optilt terwijl hij speelt) en de gitarist, zoals in New World Order. De sterkste tracks komen aan het einde van de set (Enigmatic Mission en Gods Equation). De toegift is geweldig met onder andere een medley, de David Bowie-cover Hallo Spaceboy en Through Osiris Eyes. Pagan's Mind vormt een klasse afsluiting van een tweede festivaldag, die na een moeizame start veel hoogtepunten oplevert.
Pagina 1: vrijdag 2 oktober
Pagina 2: zaterdag 3 oktober
Pagina 3: zondag 4 oktober
Pagina 4: setlists
